Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό στην πάλη. Ούτε στις μπουνιές, ούτε στα ματωμένα χείλη, ούτε στην αγωνία πριν ακουστεί το καμπανάκι. Όσοι την υμνούν με επιδερμικά λόγια είτε δεν έχουν ιδρώσει ποτέ πάνω σε ταπί, είτε δεν κατάλαβαν τίποτα από αυτό που τους συνέβη.
Και όμως, σε έναν κόσμο που προσπαθεί να εξημερώσει κάθε ένστικτο, που παρεξηγεί κάθε έννοια έντασης, η πάλη κυριολεκτική ή μεταφορική παραμένει ένας από τους τελευταίους τρόπους για να μάθεις κάτι ουσιώδες: πώς είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι χωρίς να σε χειροκροτούν.
Δεν χρειάζεται να είσαι αθλητής. Ούτε να μπεις σε ρινγκ. Η “μπουνιά” της ζωής θα έρθει όταν δεν το περιμένεις. Και τότε θα φανεί αν έχεις εκπαιδευτεί, όχι στο να χτυπάς, αλλά στο να αντέχεις. Να χάνεις και να συνεχίζεις με αξιοπρέπεια. Να μη φοβάσαι τον πόνο, αλλά την παράδοση.
Υπάρχει μια βαθιά κομψότητα σε αυτό. Όχι στο ξύλο αλλά στο να επιτρέπεις στον εαυτό σου να πονά, χωρίς να γκρινιάζει. Να ματώνεις, χωρίς να γίνεσαι θύμα. Να πέφτεις, αλλά να σηκώνεσαι κοιτώντας μπροστά. Όχι επιθετικά. Όχι για να νικήσεις. Αλλά για να σταθείς στο ύψος της στιγμής.
Αυτό είναι και το αληθινό νόημα της πάλης. Δεν είναι επιβολή ούτε επίδειξη, είναι μέτρο ακι πειθαρχία. Σε διδάσκει να μετράς τη δύναμή σου, να σέβεσαι τον αντίπαλο, να μην εκμεταλλεύεσαι τη στιγμή αδυναμίας του άλλου. Και πάνω απ’ όλα, σε μαθαίνει να μη ντρέπεσαι για τη δική σου.
Ο πραγματικός ανδρισμός δεν κατοικεί στα μπράτσα, ούτε στα μεγάλα λόγια. Ζει στην ικανότητα να δέχεσαι το χτύπημα χωρίς να χάνεις την ψυχραιμία σου. Να πονάς χωρίς να φθονείς. Να σηκώνεσαι χωρίς να ζητάς εξηγήσεις.
Σε έναν κόσμο που μπερδεύει την επίθεση με την ισχύ, η αντοχή είναι η ύστατη πολυτέλεια.
Διαβάστε επίσης: Η πολυτέλεια του να επιλέγεις λιγότερα
