Ένα από τα πιο αγαπημένα ποτά παγκοσμίως δεν είναι άλλο από την τεκίλα, την οποία πολλοί από εμάς έχουμε ορκιστεί ότι δεν θα ξαναβάλουμε στο στόμα μας μέτα από ένα hangover, σε αυτό ωστόσο δεν φταίει το συγκεκριμενο απόσταγμα, αλλά ο τρόπος που το καταναλώνουμε, ακόμα και εμείς που θεωρούμε τους εαυτούς μας “έμπειρους πότες”.
Αν λοιπόν δε θέλετε να ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που από άγνοια δεν σέβεται το εθνικό ποτό του Μεξικού, το οποίο δημιουργείται από τους ψημένους και ζυμωμένους χυμούς της μπλε αγαύης, ενός μεξικάνικου φυτού με αιχμηρές άκρες που θυμίζει κάκτο, δείτε παρακάτω μερικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθήσετε.
Τα όχι στην τεκίλα
1. Ποτέ δεν βάζουμε ακριβή τεκίλα σε ένα κοκτέιλ Μαργαρίτα
Ένας “άπειρος πότης” τεκίλας, είναι αυτός που όταν παραγγέλνει μια Μαργαρίτα ζητάει να τουν βάλουν την καλύτερη τους τεκίλα. Είναι σαν να ρίχνεις κέτσαπ σε μια καλοψημένη μπριζόλα.
2. Όχι τεκίλα σε σφηνάκι
Η τεκίλα είναι για να την πίνετε και να την απολαμβάνετε, και όχι για σφηνάκια (εμείς πάντως το κάνουμε!). Δεν είναι για να την δοκιμάζουν οι φοιτητές σε μικρές ποσότητες – που κοστίζουν λίγο – κατά τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Θα πρέπει να την μυρίσετε, να την στροβιλίσετε και να γευτείτε κάθε της σταγόνα.
3. Δεν υπάρχει πραγματική τεκίλα που φτιάχνεται από λιγότερο από 100% μπλε αγαύη, ή που παρασκευάζεται οπουδήποτε αλλού εκτός από την πολιτεία του Χαλίσκο
Τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά κάνουν την πραγματική τεκίλα. Οι τεκίλες που περιέχουν τουλάχιστον 60% μπλε αγαύη και άλλα σάκχαρα που έχουν υποστεί ζύμωση, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε άσχημα hangover, δεν αξίζουν την ονομασία “τεκίλα”. Πάντως ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μόνο το 51% μπλε αγαύης, είναι αναγκαίο για την παρασκευή τεκίλας.
4. Όχι λάιμ και αλάτι όταν πίνετε μια ποιοτική τεκίλα
Το λάιμ και το αλάτι χρησιμοποιούνται για να βοηθήσουν τους άπειρους πότες να ανεχθούν την άσχημη γεύση των κατώτερα ποιοτικά ποτών. Η πραγματική τεκίλα έχει τέλεια γεύση από μόνη της και δεν χρειάζεται καμία συνοδεία. (Άλλος ένα μύθος μας καταρρίφθηκε!)
5. Όχι σκουλήκι στην τεκίλα
Το σκουλήκι φαίνεται πως είναι περισσότερο ένα τέχνασμα μάρκετινγκ και λιγότερο συνοδευτικό της τεκίλα. Μια κάμπια συνηθίζεται να συνοδεύει κάποια χαμηλής ποιότητας μεσκάλ, κάτι σαν κονιάκ που παράγεται κι αυτό από αγαύη με διαφορετικό τρόπο απόσταξης και έχει καπνιστή γεύση. Όπως και να’ χει, σκουλήκι στην τεκίλα δεν υπάρχει. ( Έ καλά, δεν την πίναμε για το σκουλήκι!)
Και μερικά ακόμη σημαντικά…
Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι τεκίλας που πρέπει να γνωρίζετε, ανάλογα με το χρόνο «ωρίμανσης» που απαιτούν: η Blanco (λευκή), η οποία εμφιαλώνεται αμέσως μετά την απόσταξή της ή μέσα σε 60 μέρες, η Reposado, η οποία έχει ωριμάσει για τουλάχιστον δύο μήνες, αλλά λιγότερο από ένα χρόνο σε δρύινα βαρέλια και η Anejo, η οποία έχει ωριμάσει για τουλάχιστον ένα χρόνο και λιγότερο από τρία χρόνια, σε μικρά δρύινα βαρέλια.
Ακριβώς όπως και στο κρασί, είναι όλα θέμα γούστου. Η καλύτερη τεκίλα είναι αυτή που αρέσει σε εσάς περισσότερο. Φυσικά υπάρχουν διάφορες ποιότητες, αλλά πέρα από τις χειρότερες, καλύτερη είναι εκείνη που προτιμάτε εσείς.
Και πάνω απ’ όλα, η τεκίλα είναι ένα ποτό που αξίζει κανείς να το απολαύσει, και όχι για να φάει το σκουλήκι ή να πιει αρκετά σφηνάκια για να κερδίσει έναν διαγωνισμό. Αν σας αρέσει, πιείτε την σκέτη και αφήστε τα λάιμ και το αλάτι για άλλα ποτά.
Διαβάστε επίσης: Σε αυτό το πολυτελές ταξίδι με τρένο η τεκίλα ρέει άφθονη…
