Υπάρχουν ορισμένες εταιρείες που είναι τόσο πανταχού παρούσες και τόσο εμβληματικές, που επισκιάζουν οποιοδήποτε προϊόν πουλάνε. Μια από αυτές τις εταιρείες είναι η Levi’s, η οποία κατάφερε να αναφερόμαστε στα τζιν παντελόνια όχι ως τζιν, αλλά ως Levi’s.
Πως όμως κατάφερε αυτή η ιστορική μάρκα να φτάσει σε τέτοια επίπεδα δημοφιλίας; Κάναμε μια μικρή ιστορική αναδρομή για να δούμε πως αυτή η μάρκα και το κλασικό 501, κατέκτησαν την ποπ κουλτούρα και τηn δημόσια συνείδηση.
Η κατασκευή του Levi’s
Η ιστορία του Levi’s συνδέεται στενά την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών στο σύνολο της. Στην πραγματικότητα, οι δύο ιστορίες είναι αλληλένδετες και είναι εξίσου ενδεικτικές του αμερικανικού ονείρου.
Το 1853, ο Levi Strauss μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο από την πατρίδα του τη Γερμανία και ξεκίνησε να πουλά ρούχα, ζώνες και μαντήλια. Το πιο αξιόλογο προϊόν του, το οποίο προμήθευε τους χρυσοθήρες, ήταν το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκέπαστρων για τα βαγονέτα.
Την ιδέα για τα τζιν του την έδωσε ένας χρυσωρύχος όταν του είπε ότι δεν μπορούσαν να βρουν ένα παντελόνι αρκετά ανθεκτικό, που να μην σκίζεται σε αυτή τη δύσκολη δουλειά. Ο Strauss έφτιαξε τα πρώτα δείγματα από καραβόπανο. Αρχικά τα παντελόνια ήταν μπεζ και είχαν τον κωδικό 501, αλλά επειδή λερώνονταν πολύ εύκολα, αποφάσισε να τους δώσει το σκούρο μπλε χρώμα. Το 1873 Strauss υπέβαλε αίτηση για την πατέντα του, η οποία αφορούσε μια νέα μορφή «παντελονιών εργασίας» με μεταλλικές κόπιτσες. Ακριβώς έτσι, γεννήθηκαν τα blue jeans.
Η “χρυσή εποχή” ήταν σε πλήρη εξέλιξη στις ΗΠΑ, και ο Strauss έκανε τα πάντα για να γίνουν τα νέα του τζιν σήμα κατατεθέν των σκληρά εργαζόμενων ανδρών που ανακατασκεύαζαν την χώρα του για το μέλλον. Το 1886, το περίφημο λογότυπο των δύο αλόγων εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα δερμάτινα μπαλώματα των τζιν, το οποίο υποσχόταν δύναμη και αξιοπιστία στα ενδύματα, τα οποία ήταν αρκετά ανθεκτικά για να εξυπηρετούν τους συμπατριώτες του σε περιόδους αναταραχής και αλλαγής.
Μπαίνοντας στον 20ο αιώνα, εισήχθη η κόκκινη ταμπελίτσα Levi’s στην πίσω δεξιά τσέπη των παντελονιών. Αρχικά εμφανίστηκε γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όπου η Αμερική είχε καθιερωθεί ως παγκόσμια δύναμη – και ο Levi’s ακολούθησε. Η απομίμηση λένε είναι η πιο ειλικρινής μορφή κολακείας – και δημιουργήθηκαν τόσα πολλά blue jeans που τα Levi’s χρειάζονταν την κόκκινη ταμπελίτσα για να διαφοροποιηθούν.
Μπαίνοντας στο «Καλοκαίρι της Αγάπης» το 1967, τα Levi’s ήταν ήδη ένα πολιτιστικό σύμβολο σε όλο τον κόσμο και όλοι οι άνθρωποι, από τους A-listers ως τους rock stars, τα επέλεγαν. Οι μουσικοί μάλιστα ηχογράφησαν ραδιοφωνικά διαφημιστικά μηνύματα για την επωνυμία, ανεβάζοντας τον «cool» παράγοντα και κάνοντας το εμπορικό σήμα συνώνυμο με τα ίδια τα τζιν.
Προς τα τέλη του αιώνα, η Levi’s παρείχε ρούχα στους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων του 1980 και του 1984 – και από τη δεκαετία του 1990 η επιρροή τους ήταν τέτοια ώστε το Forbes χαρακτήρισε την μάρκα ως την πιο αξιοθαύμαστη εταιρεία ενδυμάτων στον κόσμο.
Σήμερα, πάνω από 500 καταστήματα της Levi’s υπάρχουν σε 100 χώρες – χωρίς να μετρήσουμε τα καταστήματα στα πολυάριθμα εμπορικά κέντρα ή σε ειδικά τμήματα καταστημάτων.
Διάσημα πρόσωπα που φόρεσαν Levi’s
Ο Steve Jobs, ο εγκέφαλος πίσω από την Apple, φορούσε το 501 σχεδόν καθημερινά – συνδυάζοντας το με το χαρακτηριστικό μαύρο ζιβάγκο του, μένοντας στην ιστορία όποτε ανέβαινε στη σκηνή για να λανσάρει ένα νέο προϊόν. Αλλά δεν ήταν η πρώτη ιδιοφυΐα που υποστήριξε το εμπορικό σήμα, ακόμη και ο Albert Einstein είχε ένα δερμάτινο jacket της Levi’s, το οποίο πουλήθηκε απο τον οίκο Christie’s για 110.000 λίρες.
Ο Marlon Brando προτιμούσε επίσης την μάρκα. Ο Bruce Springsteen, φόρεσε ένα 501 στο εξώφυλλο του θρυλικού άλμπουμ “Born in the USA” και είναι ένας από τους πολλούς μουσικούς – από τον Elton John μέχρι τους Rolling Stones – που υιοθέτησαν το denim.
Χάρη στην συνεχή στήριξη και μια σειρά επιτυχημένων συνεργασιών της εταιρείας, να είστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να φοράνε τα ρούχα με τις κόκκινες ταμπελίτσες τα επόμενα χρόνια.
