Υπάρχουν κάποιοι άντρες που δεν ντύνονται για να δηλώσουν κάτι. Κι όμως, τους παρατηρείς. Τους θυμάσαι. Είναι αυτοί που, χωρίς φωνή, ενσαρκώνουν το καλοκαίρι.
Ο ήλιος έπεφτε στα μαλλιά του σαν να του ανήκε. Δεν προσπαθούσε – απλώς ήταν. Στη Μύκονο, περπατούσε ξυπόλυτος σε μια αποβάθρα, με λινό πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τη μέση και βλέμμα που μύριζε αρμύρα. Κανείς δεν τον ρώτησε πού δουλεύει – γιατί όλοι ήξεραν ότι δεν εργάζεται για να ζει· ζούσε για να γράφει το καλοκαίρι πάνω του.
Στη Νάπολη, κάποιος άλλος – με κομμένο στα μέτρα του παντελόνι στο χρώμα της τερακότας και μεταξωτό φουλάρι σαν αναφορά στον Marcello – περπατούσε αργά, πίνοντας espresso. Το δέρμα του είχε τη θαμπάδα του κρασιού που παλιώνει σωστά, και το ρολόι του δεν έδειχνε ώρα αλλά διάθεση: dolce far niente (η γλύκα του να μην κάνεις τίποτα). Δεν ντυνόταν για να εντυπωσιάσει· ντυνόταν για να πει “είμαι εδώ, και τίποτα δεν επείγει”.
Και πιο βόρεια – εκεί που ο ήλιος μένει ψηλά ως αργά – ένας άντρας σε ποδήλατο, με κοντομάνικο πουκάμισο γεμάτο μικρά, σχεδόν παιδικά prints: καρπούζια, γλάρους, κύματα. Όχι ειρωνικά, ούτε για να ξεχωρίσει· απλά γιατί δεν φοβόταν να είναι ανάλαφρος. Φορούσε ψάθινο καπέλο και έδειχνε να μην ξέχασε ποτέ πώς είναι να γελάς χωρίς λόγο.
Σε κάποιο νησί χωρίς Instagram, ένας άλλος τύπος, είχε στον ώμο του πετσέτα θαλάσσης και στο άλλο χέρι ντομάτες απ’ το μποστάνι. Το μαγιό του ήταν ξεβαμμένο απ’ το αλάτι και οι παντόφλες του κρατούσαν άμμο από άλλα καλοκαίρια. Το στυλ του δεν ήταν στυλ – ήταν συνέχεια του σώματος. Όπως οι ρίζες στο δέντρο.
Αλλού, σε ένα rooftop μπαρ κάπου στην Αθήνα, ανάμεσα σε φτέρες και κρασί, ένας άντρας με σκούρο δέρμα, λευκό t-shirt και ασημί αλυσίδα στον λαιμό γελούσε με όλη του την ψυχή. Κάποιος θα έλεγε “minimal”· αλλά δεν ήταν θέμα αισθητικής – ήταν θέμα παρουσίας. Ήξερε πώς να κρατά χώρο χωρίς να τον καταλαμβάνει. Ήταν το καλοκαίρι χωρίς κραυγή.
Τέλος,ένας τύπος σε φεστιβάλ στην Άνδρο, με καπέλο μπασκετικό, σορτσάκι και φανέλα 90s ομάδας του NBA. Έβγαζε Polaroid φίλους, χόρευε σε funk ρυθμούς χωρίς να κρύβει τίποτα. Ο ιδρώτας στο στήθος του, το μεγάλο χαμόγελο, τα σκισμένα Converse – όλα μιλούσαν την ίδια γλώσσα: είμαι ο εαυτός μου και σήμερα κάνει ζέστη.
Δεν ήταν influencers. Δεν ήταν “καλοκαιρινό lookbook”. Ήταν άντρες που δεν χρειαζόταν να αποδείξουν κάτι. Άντρες που ενσάρκωσαν το καλοκαίρι όχι μέσα από τάσεις, αλλά από ελευθερία. Από άγγιγμα. Από τον τρόπο που στάθηκαν στον ήλιο χωρίς φίλτρα.
Δεν μιμήθηκαν το καλοκαίρι. Το φόρεσαν.
Διαβάστε επίσης: Καλοκαίρι στην οθόνη: Μερικές από τις πιο στυλάτες ταινίες όλων των εποχών
