Στο Royal Festival Hall του Λονδίνου ξέσπασε μια καταιγίδα ζητωκραυγών χθες το απόγευμα, καθώς ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε βρέθηκε στη σκηνή για να λάβει μέρος σε ένα Q&A με αφορμή το 69ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου.
Η συνεδρία διοργανώθηκε από τον σκηνοθέτη Έντγκαρ Ράιτ και ήταν ένα από τα πιο καυτά θέματα στο Λονδίνο αυτή την εβδομάδα. Με ένα sold-out πλήθος αφοσιωμένων οπαδών του κινηματογράφου και σκηνοθέτες με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, όπως ο Ντέξτερ Φλέτσερ και ο Ασίφ Καπάντια, έμοιαζε σαν πανεπιστημιακή διάλεξη, με τον Σκορσέζε να μιλά για τις ταινίες του, την καριέρα του και την επίδραση που είχαν αυτά τα δύο στη ζωή του.
“Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου περισσότερο δάσκαλο παρά κινηματογραφιστή”, ξεκίνησε να λέει Σκορσέζε όταν ρωτήθηκε για την “λαιμαργία” του για τον παγκόσμιο κινηματογράφο και γιατί του αρέσει να παραμένει σε διάλογο με άλλους ανθρώπους για τις ταινίες που αγαπά.
“Ένιωσα ένα αίσθημα περηφάνιας που επηρέασα μερικούς ανθρώπους, όχι απαραίτητα με τη δουλειά μου, αλλά προτείνοντας ταινίες”, είπε ο Σκορσέζε. “Και μετά από τις ταινίες τους, εμπνεύστηκα. Ανοίγει ένας εντελώς νέος κόσμος”.
Κατά την διάρκεια της συζήτησης για την φιλμογραφία του, ο Ράιτ υπενθύμισε στον σκηνοθέτη ότι η πρωτοποριακή του ταινία “Mean Stree”, γίνεται 50 φέτος, με τον ίδιο να λέει ότι ήθελε απλώς “να κάνει μια ταινία για τη ζωή και τους φίλους του στην Lower East Side”.
“Ήταν ένα λεπτό ζήτημα, γιατί δεν ήταν ένα μέρος όπου μπορούσες να φέρεις κάμερες. Και δεν μπορούσες να αναφέρεις ορισμένα ονόματα”, είπε ο Σκορσέζε για τη γειτονιά του, την οποία περιέγραψε ως σκληρή εργατική τάξη.
“Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός, οπότε έγινε μια πολύ προσωπική ταινία και μου πήρε τρία χρόνια”.
Ο Ράιτ προχώρησε αμέσως στο “Taxidriver”, την πρώτη συνεργασία του Σκορσέζε με τον σεναριογράφο Πολ Σρέιντερ. Ο Σκορσέζε περιέγραψε το διάστημα που του πήρε να κάνει τη ταινία ως μια “μεγάλη μάχη”.
Παρά την μεγάλη επιτυχία του “Taxidriver” – κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 1976 – ο Σκορσέζε είπε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να καταλάβει πώς να γίνει αποδεκτός ως σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ, ανεξάρτητα από το πόσο προσπάθησε “να γίνει τύπος του Χόλιγουντ”.
“Μου ζήτησαν να φύγω γύρω στο 1978/79. Και όχι μόνο λόγω της δημιουργίας ταινιών”, είπε για την ανταπόκριση του Χόλιγουντ σε αυτόν. “Ήμασταν νεότεροι και περνούσα μια εφηβική εξέγερση σε ηλικία 27 ετών”.
Διαβάστε επίσης: Ο Μάρτιν Σκορσέζε παραλίγο να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ μετά τις “Συμμορίες της Νέας Υόρκης”
