Στην εποχή των TikTok και των viral αποσπασμάτων, μοιάζει σχεδόν αδιανόητο πως κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος που καθόρισε τι σημαίνει “τηλεοπτική αυθεντικότητα” απλώς… καθισμένος πίσω από ένα γραφείο. Ο λόγος για τον Ντέιβιντ Λέτερμαν, ενός τηλεοπτικού επαναστάτη που δεν ήταν απλώς ένας ακόμη παρουσιαστής late-night. Ήταν το late-night.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Λέτερμαν δεν έμοιαζε με κανέναν. Ήταν αμήχανος, σαρκαστικός, γεμάτος ειρωνεία – και εντελώς απογυμνωμένος από το λούστρο που χαρακτήριζε την προηγούμενη γενιά παρουσιαστών. Το κοινό δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να τον παρηγορήσει. Κι αυτό ακριβώς ήταν το μυστικό του.
Με εκπομπές όπως το Late Night with David Letterman και το Late Show, έδωσε στη νύχτα έναν καινούργιο τόνο – πιο πειραματικό, πιο νευρικό, πιο πραγματικό. Σατίριζε τις ίδιες τις συνεντεύξεις που έκανε, γελοιοποιούσε το ίδιο το μέσο της τηλεόρασης και δεν δίσταζε να δείχνει την αμηχανία του ως μέρος της γοητείας του.
Από τις Top Ten Lists στις σιωπές με νόημα
© Getty Images / Ideal Image
Οι “Top Ten Lists” έγιναν cult. Ο Πολ Σάφερ και η μπάντα του έγιναν προέκταση της αφήγησης. Οι καλεσμένοι ήξεραν ότι εδώ δεν θα βρουν ένα προβλέψιμο Q&A – αλλά έναν οικοδεσπότη που θα τους αιφνιδιάσει με μια ερώτηση για το δάχτυλο του ποδιού τους ή με απόλυτη σιωπή όταν δεν είχε κάτι να πει.
Ο Λέτερμαν δεν έκανε “παρουσίαση”. Έδινε χώρο. Έδινε συναίσθημα. Έβαζε τους καλεσμένους του –από τον Robin Williams μέχρι τον Barack Obama– να γίνουν άνθρωποι και όχι ρόλοι.
*Την εκπομπή του Λέτερμαν υπολογίζεται ότι παρακολουθούσαν κάθε βράδυ περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια τηλεθεατές.
Το τέλος μιας εποχής – και η σιωπηλή του συνέχεια
Netflix
Όταν αποσύρθηκε το 2015, η τηλεόραση δεν ήταν η ίδια. Και μάλλον δεν θα είναι ποτέ ξανά. Ο Λέτερμαν δεν εξαφανίστηκε. Επανεμφανίστηκε στο Netflix με το “My Next Guest Needs No Introduction” – μια πιο ήσυχη, ώριμη, σχεδόν φιλοσοφική εκδοχή του εαυτού του. Με μακριά γενειάδα, λιγότερες ατάκες, αλλά ακόμα βαθιά βλέμματα και διαυγή ερωτήματα.
Το αποτύπωμα
© Getty Images Sport / Getty Images / Ideal Image
Ο Ντέιβιντ Λέτερμαν άφησε πίσω του κάτι πολύ περισσότερο από επιτυχία. Άφησε σχολή. Χωρίς αυτόν, δεν θα υπήρχε Κόλμπερτ, Κίμελ και Φάλον, ούτε η ιδέα ότι το late-night μπορεί να είναι σάτιρα, εξομολόγηση και θέατρο του παραλόγου ταυτόχρονα.
Το στίγμα του δεν ήταν ο θόρυβος, αλλά η αμηχανία. Η παύση. Η στιγμή που αντί να κάνει ένα ακόμα αστείο, κοίταζε την κάμερα και αναρωτιόταν μαζί σου.
Και ίσως γι’ αυτό, ακόμα κι όταν έφυγε από την καθημερινή τηλεόραση, η παρουσία του δεν έπαψε ποτέ να μας αφορά. Γιατί ο Λέτερμαν δεν ήταν ποτέ απλώς ο οικοδεσπότης ενός talk show. Ήταν ο πρώτος που έδειξε ότι η τηλεόραση μπορεί να είναι ανθρώπινη.
Διαβάστε επίσης: Ο τίτλος μου είναι πιο βαρύς από το περιεχόμενο μου
