Με αφορμή τα γενέθλια του Λαρς φον Τρίερ, επιστρέφουμε στο έργο ενός από τους πιο προκλητικούς και ιδιοφυείς δημιουργούς του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Γνωστός για την αντισυμβατική του ματιά, τις αισθητικές ακροβασίες και τις ηθικά προκλητικές του αφηγήσεις, ο Δανός σκηνοθέτης, έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην 7η τέχνη. Συνιδρυτής του κινηματογραφικού μανιφέστου Δόγμα 95, ο φον Τρίερ δεν υπήρξε ποτέ “εύκολος”. Ενίοτε κατηγορήθηκε για μισογυνισμό, για αυταρχισμό, για ελιτισμό. Μα ποτέ για κοινοτοπία. Η τέχνη του γεννιέται από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, εκεί όπου ενοχή, επιθυμία και σκοτάδι συνυπάρχουν.
Το σινεμά του απαιτεί από τον θεατή να κοιτάξει κατάματα τον εσωτερικό του δαίμονα. Κι ίσως γι’ αυτό παραμένει τόσο ισχυρά επίκαιρο. Δείτε παρακάτω μερικές από τις ταινίες-σταθμούς για την καριέρα του.
Breaking the Waves (1996)
Η ταινία που καθιέρωσε τον φον Τρίερ παγκοσμίως. Ένα μυστικιστικό δράμα πίστης και θυσίας, με την Έμιλι Γουάτσον να δίνει μια καθηλωτική ερμηνεία που της χάρισε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Η κάμερα ακολουθεί σπασμωδικά τη νεαρή Μπες, που θυσιάζεται για την αγάπη της. Ωμή, ποιητική, ανελέητη.
Dancer in the Dark (2000)
Με τη Björk στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ένα τολμηρό υβρίδιο μιούζικαλ και κοινωνικού δράματος, η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Η Σέλμα, μία σχεδόν τυφλή Τσέχα μετανάστρια στις ΗΠΑ παλεύει να προστατεύσει τον γιο της. Η μουσική λειτουργεί ως ψυχικό καταφύγιο, την ώρα που ο κόσμος γύρω της βυθίζεται στην αδικία.
Dogville (2003)
Με λιτό, θεατρικό σκηνικό, σχεδόν χωρίς ντεκόρ, το “Dogville” είναι μια αλληγορική καταγγελία της ανθρώπινης αγριότητας. Η Νικόλ Κίντμαν ενσαρκώνει μια μυστηριώδη γυναίκα που ζητά άσυλο σε μια απομονωμένη κοινότητα. Όμως η φιλοξενία μετατρέπεται σταδιακά σε κτηνωδία.
Antichrist (2009)
Σοκαριστικό, μεταφυσικό, σωματικά και ψυχολογικά έντονο. Το “Antichrist” είναι μία ταινία που εξερευνά το πένθος, τη σεξουαλικότητα και τον μισογυνισμό, μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού που απομονώνεται στο δάσος. Γυρισμένη με εξπρεσιονιστική αισθητική και γεμάτη συμβολισμούς.
Melancholia (2011)
Μια ποιητική αποτύπωση της κατάθλιψης μέσα από το πρίσμα μιας κοσμολογικής καταστροφής. Η Κίρστεν Ντανστ δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, σ’ ένα έργο όπου ο υπαρξιακός τρόμος γίνεται οπτική μεγαλοπρέπεια.
Nymphomaniac (2013)
Μια τολμηρή, αυτοαναφορική εξιστόρηση της ζωής μιας νυμφομανούς, σε δύο μέρη. Ο Τρίερ βυθίζεται στο σεξ, την ενοχή, τη φιλοσοφία, την τιμωρία — και την ίδια την αφήγηση. Πειραματικός και προκλητικός, δημιουργεί ένα έργο-καθρέφτη του δικού του κινηματογραφικού εαυτού.
Διαβάστε επίσης: Όταν ο κινηματογράφος συγκρούεται με τη θρησκεία
