Ο Γουές Άντερσον δεν είναι απλώς ένας σκηνοθέτης· είναι ένα καλλιτεχνικό σύμπαν. Από την πρώτη του κιόλας ταινία, ο Άντερσον χτίζει κόσμους γεμάτους συμμετρία, χρώμα και υπόγεια συγκίνηση – σαν μικροσκοπικές κινηματογραφικές σκηνές κουκλόσπιτου, όπου όμως το συναίσθημα είναι πάντα αληθινό.
Με αφορμή τα γενέθλιά του και με τον κινηματογραφικό του ορίζοντα να παραμένει εξαιρετικά ζωντανός, αφού αναμένονται τα πολυσυζητημένα νέα του έργα The Phoenician Scheme και One Battle After Another, τιμούμε τη διαχρονική του πορεία μέσα από τις πιο εμβληματικές ταινίες του.
The Grand Budapest Hotel (2014)
Η απόλυτη ωδή στη χαμένη ευγένεια ενός κόσμου που σβήνει. Με τον Ρέιφ Φάινς σε μια κωμικοτραγική ερμηνεία, το ξενοδοχείο γίνεται ο μικρόκοσμος μιας Ευρώπης που μεταμορφώνεται. Απολαυστικά σουρεαλιστικό, με ρολόι ακρίβειας στη σκηνοθεσία και μία καρδιά γεμάτη μελαγχολία.
Fantastic Mr. Fox (2009)
Η πρώτη απόπειρα του Άντερσον στο animation δεν ήταν απλώς επιτυχημένη· ήταν επαναστατική. Με βάση το βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ, η stop-motion αφήγηση βγάζει αστείρευτη ζωντάνια και μία υπόγεια υπαρξιακή ειρωνεία – γιατί και οι αλεπούδες έχουν κρίσεις ταυτότητας.
The Life Aquatic with Steve Zissou (2004)
Ίσως η πιο “παρεξηγημένη” του ταινία, αυτή η θαλασσινή οδύσσεια είναι μία χαμηλόφωνη εξερεύνηση της θλίψης, του πατέρα-ήρωα και της ματαιότητας της δόξας. Με τον Μπιλ Μάρεϊ στο κέντρο και την υπόκρουση του David Bowie… στα πορτογαλικά.
The Royal Tenenbaums (2001)
Ένα οικογενειακό πορτρέτο γεμάτο ειρωνεία και συγκίνηση. Ένας πατέρας που επιστρέφει με απώτερους σκοπούς, παιδιά-ιδιοφυΐες που χάθηκαν στην πορεία, και μια γενική αίσθηση πως η νοσταλγία πονά, αλλά και παρηγορεί.
Moonrise Kingdom (2012)
Ένας ύμνος στην παιδική αθωότητα και την τρυφερότητα της πρώτης αγάπης. Ο Άντερσον εδώ αφήνεται περισσότερο στο συναίσθημα, με ένα στιλιζαρισμένο μεν αλλά καθαρόαιμα συναισθηματικό αφήγημα.
Asteroid City (2023)
Η πιο μετα-κινηματογραφική του δουλειά. Ανάμεσα σε ερωτήσεις για το σύμπαν, την ύπαρξη και το ίδιο το σινεμά, ο Άντερσον δείχνει ότι δεν έχει πάψει να εξελίσσεται — κι ας μοιάζει να κάνει «πάντα το ίδιο». Ίσως γιατί μόνο αυτός μπορεί να το κάνει τόσο μοναδικά.
Διαβάστε επίσης: The Phoenician Scheme: Ρίχνουμε μία πρώτη ματιά στην μαύρη κωμωδία του Γουές Άντερσον
