Πριν μερικά χρόνια, ο πολυβραβευμένος ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι Λιούις ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την υποκριτική έπειτα από μια απόλυτα επιτυχημένη καριέρα. Ήταν μια απόφαση που άφησε άφωνους τους πάντες, καθώς κανείς δεν περίμενε ότι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς όλων των εποχών, εγκαταλείπει τον κινηματογράφο.
Ένας παγκοσμίου κλάσης ηθοποιός με τρομερά επιλεκτικές συνεργασίες – έχει εμφανιστεί μόλις σε τέσσερις ταινίες τα τελευταία δέκα χρόνια – και μοναδικός κάτοχος τριών βραβείων Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, έχει, αν μη τι άλλο, την πολυτέλεια να βάζει ο ίδιος την τελεία στην καριέρα του.
Η πολυετής απουσία από τα κινηματογραφικά πλατό δεν είναι κάτι καινούργιο για τον Λούις, ο οποίος τη δεκαετία του ’90 δούλεψε ακόμη και ως τσαγκάρης στη Φλωρεντία, όμως αυτή την φορά η απόφαση του ήταν οριστική.
Αυτό που χρίζει τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του, είναι η μοναδική ικανότητα του να μπαίνει στο “πετσί των ρόλων” που ενσαρκώνει, δημιουργώντας την δική του σχολή στην “ακραία” εκμάθηση ρόλων. Εχει γράψει ιστορία μέσα από τις ακρότητες και τα βασανιστήρια που υποβάλλει τον εαυτό του για να ταυτιστεί με τον κάθε χαρακτήρα που έχει υποδυθεί.
Υπάρχουν ωστόσο μερικά πράγματα που δεν γνωρίζουμε για τον ταλαντούχο ηθοποιό και ήρθε η ώρα να τα μάθουμε.
Η τέχνη βρίσκεται στο αίμα του
Η μητέρα του Τζιλ, ήταν επίσης ηθοποιός, ενώ ο πατέρας του Σεσίλ, ήταν ποιητής και μάλιστα διετέλεσε «εθνικός ποιητής» της Βρετανίας – αυτούς στους οποίους η κυβέρνηση συνήθιζε να αναθέτει την δημιουργία ποιημάτων για ειδικές περιστάσεις. Η αδερφή του Ταμασίν, εξελίχθηκε σε σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ, ενώ ακόμη και ο παππούς σχετιζόταν με την έβδομη τέχνη, αφού υπήρξε ένας από τους ανθρώπους πίσω από τα πιο κινηματογραφικά στούντιο της Βρετανίας.
Η πρώτη πειστική ερμηνεία της ζωής του
Όταν ήταν μικρός η οικογένεια του μετακόμισε στα νότια του Λονδίνου, όπου τα παιδιά της περιοχής τον πείραζαν και του έκαναν την ζωή δύσκολη επειδή έδειχνε “σνομπ”. Έτσι αποφάσισε να γίνει “ένας από αυτούς” και έμαθε να μιλά με την προφορά τους, να χειρονομεί όπως αυτοί και να υιοθετεί τις συνήθειές τους, κάτι που ο ίδιος θεωρεί την πρώτη πειστική ερμηνεία της ζωής του.
Ο πρώτος του μισθός ήταν δύο λίρες
Η πρώτη του ερμηνεία σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών, και συγκεκριμένα στο “Καταραμένη Κυριακή” (1971) στην οποία έπαιζε έναν βάνδαλο, ως κομπάρσος. Περιέγραψε αυτή την εμπειρία ως «παραδεισένια», καθώς πληρωνόταν 2 λίρες για να σπάει ακριβά αυτοκίνητα.
Όταν τελείωσε το σχολείο, επέλεξε να ακολουθήσει καριέρα ξυλουργού
Ευτυχώς για όλους, η αίτηση του να εκπαιδευθεί και να δουλέψει ως επιπλοποιός δεν έγινε δεκτή, κι έτσι στράφηκε στις θεατρικές σπουδές. Οι πρώτες παραστάσεις και τηλεοπτικές δουλειές για το BBC δεν άργησαν να έρθουν, ενώ στην συνέχεια προέκυψαν οι πρώτοι κινηματογραφικοί ρόλοι σε μεγάλες ταινίες, όπως το “Γκάντι”, το “Η ανταρσία του Μπάουντι”, το “Δωμάτιο με Θέα” και το αμφιλεγόμενο “Ωραίο μου Πλυντήριο”, στο οποίο ενσάρκωσε έναν ομοφυλόφιλο άνδρα σε διαφυλετική σχέση.
Έμαθε τσέχικα μέσα σε λίγους μήνες
Το 1987, ο Ντέι Λιούις ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φίλιπ Κάουφμαν “Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι”. Τότε ξεκινά να χτίζεται και ο μύθος της μεθόδου του στην προσέγγιση των ρόλων. Στη διάρκεια των γυρισμάτων που κράτησαν οκτώ μήνες έμαθε τσέχικα και αρνήθηκε να «βγει» από τον ρόλο καθ’ όλη την διάρκεια της παραγωγής.
Το πρώτο του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου
Ο Ντέι Λιούις εφάρμοσε πλήρως τη προσωπική του μέθοδο υποκριτικής το 1989 στην ταινία “Το αριστερό μου πόδι”. Για να υποδυθεί τον καλλιτέχνη με τα κινητικά προβλήματα, ρόλος που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, επισκεπτόταν πολύ συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα την κλινική του Sandymount στο Δουβλίνο, όπου συναναστρεφόταν με ΑΜΕΑ, και έκανε παρέα ακόμη και με ανθρώπους που είχαν προβλήματα με την ομιλία τους. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, η μέθοδος μεταμορφώθηκε σε εκκεντρικότητα, αφού ακόμα και όταν η κάμερα δεν έγραφε, αρνιόταν να σηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα και ανάγκαζε τους τεχνικούς να τον μεταφέρουν πάνω από τα καλώδια και τα σκηνικά για να μην βγει από τον ρόλο. Όπως δήλωσε, ήθελε να βιώσει όλες τις πτυχές της ζωής ενός τέτοιου ανθρώπου, ακόμη και τις ντροπιαστικές του στιγμές. Τελικά, έσπασε δύο πλευρά εξαιτίας της στάσης του σώματος του στο αναπηρικό αμαξίδιο, την οποία διατήρησε επί πολλές εβδομάδες.
Η τελευταία φορά που ανέβηκε σε σκηνή θεάτρου
Έναν χρόνο μετά το “Αριστερό μου πόδι”, του προσφέρθηκε ο ρόλος του Άμλετ στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου. Εκείνος, στην πρεμιέρα της παράστασης, στην σκηνή όπου εμφανίζεται το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ, κατέρρευσε στο σανίδι παθαίνοντας κρίση και όταν συνήλθε έκλαιγε ανεξέλεγκτα και αρνήθηκε να επιστρέψει στη σκηνή, οπότε ο αντικαταστάτης του αναγκάστηκε να ολοκληρώσει το έργο. Το περιστατικό αποδόθηκε σε εξάντληση, αλλά οι φήμες έλεγαν πως ο Ντέι Λούις είδε εκείνη την στιγμή το φάντασμα του δικού του πατέρα, κάτι που ο ίδιος ο ηθοποιός επιβεβαίωσε μερικά χρόνια μετά. Έκτοτε, δεν ξανανέβηκε σε θεατρική σκηνή.
Η ζωή στο δάσος για τον “Τελευταίο των Μοϊκανών”
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινούν τα γυρίσματα της εμπορικότερης ταινίας του “Ο Τελευταίος των Μοϊκανών”, και φυσικά ο ηθοποιός βρίσκει την αφορμή να ξαναβρεθεί σε άλλον έναν κόσμο. Κάπως έτσι άρχισε να ζει μέσα στο δάσος όπως ο ήρωας του, ακολούθησε αυστηρό πρόγραμμα για να προετοιμάσει κατάλληλα το σώμα του, τρεφόταν μόνο με ότι μπορούσε να κυνηγήσει ή να ψαρέψει, περνούσε τις μέρες του κατασκηνώνοντας, ενώ έμαθε να φτιάχνει κανό. Στα γυρίσματα, δεν αποχωρίστηκε ποτέ την καραμπίνα του.
Στα γυρίσματα του “Εις το Όνομα του Πατρός” ζητούσε να τον βρίζουν
Συγκινητική ήταν η ερμηνεία του στην ταινία “Εις το Όνομα του Πατρός” (1993), όπου έχασε πολλά κιλά, διατήρησε τη Βορειοϊρλανδική του προφορά σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, και πέρασε μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ένα κελί. Επίσης ανάγκαζε στο προσωπικό της ταινίας να του πετάει κρύο νερό και να τον βρίζει για να «μπει σε συναίσθημα θυμού». Το αποτέλεσμα; Ακόμη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.
“Τα χρόνια της αθωότητας” και οι αριστοκρατικές εμφανίσεις
Επόμενη ταινία του ήταν “Τα χρόνια της αθωότητας” του Σκορτσέζε, με συμπρωταγωνίστριες τις Γουϊνόνα Ράιντερ και Μισέλ Φάιφερ. Η ταινία διαδραματιζόταν στην αριστοκρατική Νέα Υόρκη του 1870, κι έτσι ο Ντάνιελ Ντέι Λούις κυκλοφορούσε επί μήνες στην Νέα Υόρκη με ψηλά καπέλα, αριστοκρατικά ρούχα, και μπαστούνι. Ήταν σίγουρα κάτι πιο εύκολο σε σχέση με την προετοιμασία για την επόμενη του ταινία “Ο μποξέρ”, μετά την οποία ο Ντέι Λιούις ημι-αποσύρθηκε από την υποκριτική και επέστρεψε στην παλιά του αγάπη, την ξυλουργική.
Για αρκετά χρόνια εξαφανίστηκε για να δουλέψει ως τσαγκάρης
Ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, ξαφνικά αποφασίζει να μετακομίσει στην Φλωρεντία, όπου γοητεύτηκε από την τέχνη των τσαγκάρηδων. Ο ηθοποιός εξαφανίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, και το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως σχεδίαζε, κατασκεύαζε και εμπορευόταν παπούτσια. Ο ίδιος πάντως αρνείται να μιλήσει για εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Επέστρεψε ως “Bill the Butcher”
Μετά την περίοδο απομόνωσης, ο Σκορτσέζε τον κάλεσε για έναν ψεύτικο λόγο στις ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να του προτείνει να πρωταγωνιστήσει στην ταινία “Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης”, ως ο “Bill the Butcher”. Ακολούθησε ακόμα μια φορά την μέθοδο του: μαθήτευσε ως χασάπης, άκουγε τις θυμωμένες ρίμες του Έμινεμ, αρνήθηκε να φορέσει οτιδήποτε άλλο πέρα από τα ρούχα του ήρωα, παρ’ ότι είχε πάθει πνευμονία, και αρνήθηκε μέχρι και να λάβει ιατρική θεραπεία γιατί όπως υποστήριξε “δεν θα ταίριαζε με τα δεδομένα της εποχής”. Τελικά κατάφερε να κερδίσει ακόμα μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Την ίδια περίπου εποχή, αρνήθηκε πολλές φορές την πρόταση του Πίτερ Τζάκσον να υποδυθεί τον Άραγκορν στον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”.
Θαύμαζε την υποκριτική ικανότητα του Χιθ Λέτζερ
Το 2007, ο Ντέι Λιούις εμφανίστηκε στην ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον “Θα χυθεί αίμα”. Η ερμηνεία του ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί καθ΄όλη την διάρκεια της ταινίας και τελικά επιβραβεύεται με δεκάδες βραβεία – ανάμεσα στα οποία και το δεύτερο Όσκαρ του – τα οποία αφιέρωσε στον Χιθ Λέτζερ. Ο Ντέι Λούις δήλωσε πως η υποκριτική ικανότητα του Λέτζερ τον ενέπνευσε και πως η ερμηνεία του στο “Brokeback Mountain” ήταν μοναδική.
Είναι ένας από τους λίγους ηθοποιούς που έλαβαν δύο Όσκαρ σε δύο διαφορετικές δεκαετίες
Μαζί του σε αυτή τη λίστα φιγουράρουν τα ονόματα των Μάρλον Μπράντο και Τζακ Νίκολσον.
Ο μόνος ρόλος που κυνήγησε
Ο μόνος ρόλος που ουσιαστικά κυνήγησε ο ίδιος, ήταν αυτός του Vincent Vega στο “Pulp Fiction” του Ταραντίνο, ο οποίος όμως είχε ήδη υποσχεθεί τον ρόλο στον Τζον Τραβόλτα.
Το τρίτο Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου
Το 2012, ο ηθοποιός υποδύθηκε τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν, στην ταινία “Λίνκολν” του Στίβεν Σπίλμπεργκ, όπου εμφανίστηκε στο πλευρό του Τόμι Λι Τζόουνς και της Σάλι Φιλντ σε μια ερμηνεία που του χάρισε για άλλη μια φορά την εύνοια των κριτικών καθώς και το τρίτο του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δράμα, Βραβείο BAFTA και Βραβείο SAG. Με την τρίτη του νίκη στα Όσκαρ έγινε ο μοναδικός άνδρας ηθοποιός με τρία Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Διαβάστε επίσης: 13 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζατε για τον Ζαν Ρενό
