Στις 11 Οκτωβρίου 2025, ο κόσμος του κινηματογράφου έχασε μια από τις πιο αυθεντικές και πολυδιάστατες παρουσίες του. Η Νταϊάν Κίτον, η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός και σύμβολο του αμερικανικού κινηματογράφου, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 79 ετών.
Γεννημένη στις 5 Ιανουαρίου 1946, η Νταϊάν Κίτον μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, σε ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε τη δημιουργικότητα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Νταϊάν Χολ, αλλά υιοθέτησε το επώνυμο “Κίτον” για να ξεχωρίζει από μια άλλη ηθοποιό με το ίδιο όνομα. Το πάθος της για την τέχνη την οδήγησε στο θεατρικό σανίδι και σύντομα στον κινηματογράφο.
Η μεγάλη της στιγμή ήρθε το 1972 με την ερμηνεία της ως Κέι Άνταμς στην ταινία “Ο Νονός” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο ρόλος αυτός την καθιέρωσε στο Χόλιγουντ, ενώ η συνέχεια της τριλογίας την έκανε αναγνωρίσιμη παγκοσμίως.
© Getty Images / Ideal Image
Η Νταϊάν Κίτον έγινε επίσης μούσα Γούντι Άλεν. Η ερμηνεία της στο “Annie Hall” (1977) της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και έφερε επανάσταση στον κινηματογράφο, καθώς η ταινία έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.
Κατα την διάρκεια της καριέρας της η Κίτον δεν περιορίστηκε σε στερεότυπα. Από κωμωδίες όπως το “Something’s Gotta Give” (2003) έως δράματα όπως το “Marvin’s Room” (1996), η ηθοποιός αποδείκνυε τη δεξιοτεχνία της σε κάθε είδος.
Αν κάτι χαρακτήριζε την Κίτον, αυτό ήταν το στυλ της. Με τα διάσημα ανδρικά σακάκια, τα παπιγιόν, τα ψηλόμεσα παντελόνια και τα καπέλα της, έκανε τη μόδα προέκταση της ψυχής της. Δεν ακολουθούσε κανέναν κανόνα – κι αυτό την έκανε μοναδική.
© Getty Images / Ideal Image
Δεν ήταν ποτέ η “κλασική σταρ”. Μιλούσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη μοναξιά, τη γήρανση, την αγάπη και τον φόβο. Δεν δίσταζε να γελάσει με τον εαυτό της, να δείξει αδυναμία, να είναι… άνθρωπος.
Η Κίτον δεν περιορίστηκε ποτέ σε έναν ρόλο. Έγραψε, σκηνοθέτησε, φωτογράφισε, ανακαίνισε σπίτια, εξέδωσε βιβλία. Ήταν μια καλλιτέχνις που έβλεπε την ομορφιά στα “ασήμαντα”, και κάθε της έργο κουβαλούσε αυτή τη χαρακτηριστική αίσθηση: ότι η ζωή είναι ατελής, αλλά υπέροχη.
Με τον θάνατό της, ο κινηματογράφος έχασε μια φιγούρα που έμαθε σε όλους πως η αυθεντικότητα δεν είναι πόζα, αλλά στάση. Οι συνεργάτες της μιλούν για μια γυναίκα με χιούμορ και καλοσύνη, πάντα έτοιμη να στηρίξει τους νέους καλλιτέχνες. Οι φίλοι της τη θυμούνται να γελά δυνατά, να αφηγείται ιστορίες, να φορά ένα από τα αγαπημένα της καπέλα ακόμα κι όταν δεν υπήρχε λόγος.
Διαβάστε επίσης: Γιατί επιλέγουμε να φοράμε σκοτάδι μετά από μια απώλεια
