Γεννήθηκε σαν να ήταν προορισμένη να ανέβει σε σκηνή – οποιαδήποτε σκηνή. Η Μελίνα Μερκούρη δεν υπήρξε απλώς μια ηθοποιός ή μια πολιτικός υπήρξε φλόγα, στάση, παρουσία. Μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να αγαπήσει δυνατά, να μιλήσει θαρραλέα και να μετατρέψει την τέχνη σε πολιτική πράξη. Από τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου ως τα φώτα του Χόλιγουντ και από την εξορία έως το Υπουργείο Πολιτισμού, η Μελίνα παρέμεινε πάντα ίδια: ασυμβίβαστη, παθιασμένη, αληθινή.
Σήμερα, με αφορμή τη γέννηση της, θυμόμαστε όχι μόνο το πρόσωπο που λάτρευε ο φακός, αλλά και τη φωνή που υπερασπίστηκε τον πολιτισμό ως δικαίωμα, όχι ως προνόμιο.
© Getty Images / Ideal Image
Κάθε εποχή χρειάζεται μια Μελίνα: κάποιον που να μπορεί να σταθεί στο φως χωρίς να φοβάται τη σκιά. Εκείνη μιλούσε για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα με τη φλόγα μιας γυναίκας που δεν έβλεπε απλώς μάρμαρο, αλλά ψυχή. Όταν τραγουδούσε “Τα παιδιά του Πειραιά”, δεν ήταν ένας ρόλος· ήταν η ίδια η Ελλάδα που χαμογελούσε με δάκρυα στο μάτια.
Η ζωή της δεν ήταν ποτέ ήσυχη και ίσως γι’ αυτό παραμένει τόσο ζωντανή. Έπαιξε με τη μοίρα, αντιστάθηκε στη δικτατορία, έκανε τη φωνή της όπλο και το χαμόγελο της σύμβολο. Ακόμη κι όταν βρέθηκε μακριά από την πατρίδα, η Ελλάδα την ακολουθούσε σαν σκηνικό που δεν έσβηνε ποτέ.
Η Μελίνα δεν ήταν μόνο ένα πρόσωπο της Ιστορίας,άλλα μια αίσθηση. Η αίσθηση πως ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά τρόπος να ζεις και να αντιστέκεσαι. Αν γεννιόταν σήμερα, θα είχε πάλι τη δυνατή φωνή, τη μεγάλη χειρονομία, τη λάμψη που δεν σβήνει με τα χρόνια. Γιατί ορισμένοι άνθρωποι δεν ανήκουν στο παρελθόν.
Διαβάστε επίσης: Νταϊάν Κίτον: Μια ξεχωριστή φωνή της τέχνης αποχαιρετά
