Στις 23 Ιουλίου, η μουσική παγκόσμια σκηνή σκύβει ξανά με σιωπηλή θλίψη στη μνήμη της Έιμι Γουάινχαουζ. Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τον πρόωρο θάνατό της, κι όμως, η φωνή της εξακολουθεί να αντηχεί σαν μια σκοτεινή προσευχή στα αυτιά μας – μια φωνή που κουβαλούσε τα βάσανα, τα πάθη και τις εύθραυστες στιγμές μιας ψυχής που δεν άντεξε το ίδιο της το βάρος.
Η Έιμι δεν ήταν απλώς μια ταλαντούχα τραγουδίστρια. Ήταν φαινόμενο. Ήταν πληγή και θαύμα μαζί. Το “Back to Black”, το δεύτερο και τελευταίο της άλμπουμ, δεν ήταν απλώς επιτυχία· ήταν εξομολόγηση. Ένας ήχος γεμάτος θλίψη, έρωτα και εσωτερικό χάος, που την καθιέρωσε ως την πιο αυθεντική φωνή της γενιάς της.
© Getty Images / Ideal Image
Με καταγωγή από το Λονδίνο, παιδί μιας οικογένειας με μουσικές ρίζες, η Έιμι ξεχώρισε από νωρίς για τη βραχνή, παλαιάς κοπής φωνή της. Σαν να είχε ξεπηδήσει από τα ραδιόφωνα της δεκαετίας του ’60, έφερνε στη σύγχρονη εποχή τη σόουλ, την τζαζ και το R&B, ντύνοντάς τα με τον δικό της πόνο.
Η σκηνική της παρουσία συνδύαζε ειλικρίνεια και ευθραυστότητα. Η χαρακτηριστική κυψέλη στα μαλλιά, το έντονο eyeliner και το βλέμμα που έκρυβε πάντα κάτι ανείπωτο — όλα αυτά έφτιαξαν έναν μύθο που την ξεπέρασε. Και ίσως αυτό ήταν το πρόβλημα.
© Getty Images / Ideal Image
Η Γουάινχαουζ δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι της δημοσιότητας όπως ήθελε η βιομηχανία. Η ψυχή της ήταν ανοιχτό βιβλίο, αλλά η ίδια ποτέ δεν ήταν έτοιμη για τη βάναυση ερμηνεία των άλλων. Οι μάχες με τις εξαρτήσεις, τις τοξικές σχέσεις, τους παπαράτσι, έγιναν μέρος της δημόσιας εικόνας της — αλλά ποτέ δεν ήταν όλο το πορτρέτο.
Ο θάνατός της στα 27 την πρόσθεσε στο περίφημο “Club 27”, μαζί με τον Κερτ Κομπέιν, την Τζάνις Τζόπλιν και τον Τζίμι Χέντριξ. Δεν είναι σύμπτωση. Είναι η κατάρα των αληθινών, που ζουν με ένταση όσα οι άλλοι απλώς τραγουδούν.
Διαβάστε επίσης: Τζάνις Τζόπλιν: Η φωνή της επανάστασης που έσβησε νωρίς
