Η ωρολογοποιία δεν είναι απλώς η τέχνη του να μετράς τον χρόνο. Είναι ένα σύμπαν γεμάτο παράδοση, μηχανική τελειότητα και δημιουργικό πάθος. Όμως, για πολλούς, η λέξη “ρολόι” περιορίζεται σε μία μόνο φίρμα: την Rolex. Σα να λέμε πως η μουσική σταματά στους Beatles ή το κρασί σταματά σε ένα μπουκάλι Bordeaux.
Οι γνώστες της ωρολογοποιίας ξέρουν πως πίσω από κάθε δείκτη που γυρίζει κρύβεται μια ιστορία: μηχανισμοί με χιλιάδες μικροσκοπικά εξαρτήματα, δεκαετίες τεχνικής εξέλιξης, σχολές δεξιοτεχνίας στη Γενεύη, στο Le Brassus ή στη Σαξονία. Ονόματα όπως Patek Philippe, Audemars Piguet, Vacheron Constantin, A. Lange & Söhne, Jaeger-LeCoultre προκαλούν δέος, όχι επειδή είναι ακριβά, αλλά επειδή είναι φορείς μιας ζωντανής παράδοσης που ξεπερνά τις μόδες.
Για αυτούς, η επιλογή ενός ρολογιού είναι κάτι πολύ περισσότερο από σύμβολο status: είναι μια δήλωση αγάπης για την ακρίβεια, την τέχνη και τη λεπτομέρεια.
Προφανώς, η Rolex έχει καταφέρει κάτι σπουδαίο: να γίνει το απόλυτο συνώνυμο της πολυτέλειας στον μέσο νου. Είναι αξιόπιστη, στιβαρή, αναγνωρίσιμη. Αλλά το να πιστεύει κανείς ότι εκεί σταματά η ωρολογοποιία είναι σαν να πηγαίνει σε ένα εστιατόριο με 100 πιάτα και να τρώει μόνο μακαρόνια με σάλτσα. Νόστιμα μεν, αλλά… πόσο περιοριστικό!
Η πραγματική μαγεία της ωρολογοποιίας κρύβεται στις λεπτομέρειες: σε έναν τουρμπιγιόν που αντισταθμίζει τη βαρύτητα, σε ένα perpetual calendar που “θυμάται” τα δίσεκτα έτη, σε ένα minute repeater που σου χτυπάει την ώρα μουσικά μέσα στη νύχτα. Είναι τέχνη που δεν φαίνεται πάντα με την πρώτη ματιά, αλλά απαιτεί μάτι και ψυχή που διψούν για περισσότερα.
Δεν είναι ανάγκη να είσαι συλλέκτης για να εκτιμήσεις την υψηλή ωρολογοποιία. Αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου να δει πέρα από τα λογότυπα και να ανακαλύψεις ότι ο χρόνος δεν μετριέται μόνο με το πιο γνωστό όνομα στην αγορά. Ο χρόνος μετριέται με ιστορίες, με τέχνη και με μηχανισμούς που πάλλονται σαν μικρές καρδιές στον καρπό σου.
Διαβάστε επίσης: Roger Dubuis “The Enchanter Merlin”: Μία ιστορία φορεμένη στον καρπό
