Η βία, σε οποιαδήποτε μορφή της, είναι μια απάνθρωπη και καταστροφική πράξη που συμβαίνει συχνά γύρω μας, είτε σε οικογενειακό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Και ενώ οι πράξεις βίας δεν είναι πάντα κρυμμένες, όταν τις αντιλαμβανόμαστε, τις αφήνουμε να εξελίσσονται χωρίς να μιλάμε ή να παρέμβουμε. Πολλές φορές, στην καθημερινότητά μας, έχουμε πει “που να μπλέκω τώρα…”, σαν να είναι πιο ασφαλές να παραμείνουμε σιωπηλοί και να μην αναλάβουμε καμία δράση. Όμως, αυτή η σιωπή δεν είναι απλώς αδιαφορία. Είναι συνενοχή.
Όταν επιλέγουμε να μην μιλήσουμε για μια πράξη βίας, ανεξάρτητα από το πόσο άβολη ή επικίνδυνη μας φαίνεται η κατάσταση, συμβάλλουμε στην αναπαραγωγή της. Η δικαιολογία ότι “δεν θέλουμε να μπλέξουμε” είναι μόνο μια αποποίηση ευθύνης. Επιπλέον, η σιωπή μας επιτρέπει την ανατροφοδότηση ενός κύκλου βίας και φόβου που μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Ένας από τους πιο επικίνδυνους μύθους γύρω από τη βία είναι ότι αν δεν μας αφορά άμεσα, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Ωστόσο, πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κοινωνία μας είναι αλληλένδετη και η αδράνεια σε κάθε μορφή βίας έχει συνέπειες για όλους.
Η αποδοχή και η σιωπή απέναντι σε κάθε μορφής βίας που συμβαίνει γύρω μας είναι ο πιο εύκολος δρόμος, καθώς το να αντιδράσουμε, ή να βοηθήσουμε κάποιον που υποφέρει, απαιτεί θάρρος. Πρέπει ωστόσο να αντιληφθούμε ότι αυτή η στάση μας καθιστά συνένοχους, και πως οι ζωές των ανθρώπων που ζουν κάτω από την απειλή της βίας εξαρτώνται από την αλληλεγγύη μας.
Όσο για τον φόβο που πολλές φορές μας κάνει να διστάζουμε να παρέμβουμε, είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Το να βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση βίας και να σιωπούμε, είναι εξίσου επικίνδυνο με την ίδια τη βία. Είμαστε όλοι κοινωνικοί φορείς, και έχουμε την ευθύνη να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο. Η σιωπή μας αφήνει τον κύκλο της κακοποίησης ανοιχτό, ενώ η παρέμβασή μας μπορεί να σώσει ζωές.
Η πραγματική ευθύνη δεν είναι να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η βία δεν μας αφορά. Η ευθύνη είναι να μην κλείνουμε τα μάτια, να μην αποδεχόμαστε τη βία γύρω μας ως φυσιολογική κατάσταση, και να μιλήσουμε όταν πρέπει. Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να κάνουμε τη διαφορά για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της βίας και να δημιουργήσουμε ένα πιο ασφαλές και ανθρώπινο περιβάλλον για όλους.
Στο τέλος της ημέρας, η ευθύνη είναι δική μας. Αν όλοι επιλέξουμε να παρέμβουμε, να βοηθήσουμε, να μιλήσουμε, θα ανατραπεί αυτή η τραγική πραγματικότητα όπου η βία παραμένει κρυμμένη μέσα στη σιωπή. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την αδιαφορία. Το έγκλημα της σιωπής πρέπει να σταματήσει, γιατί η σιωπή δεν προστατεύει, μόνο ενισχύει την αδικία.
By Βασίλης Παπαστάθης
Διαβάστε επίσης: Ο συγγενής-κατάσκοπος που γνωρίζει πάντα τα… πάντα!