Υπάρχει μια σιωπή που προδίδει φόβο, κι άλλη που αποκαλύπτει σοφία. Μία που σκοτώνει την ψυχή, κι άλλη που την λυτρώνει. Στις εποχές που όλα φωνάζουν — από τις οθόνες μέχρι τις σκέψεις μας — η σιωπή γίνεται πράξη αντίστασης. Αλλά και επιλογή λεπτότητας. Πότε, λοιπόν, πρέπει να σωπαίνεις;
Όταν τα λόγια δεν χωρούν την αλήθεια
Υπάρχουν στιγμές που καμία λέξη δεν είναι αρκετή. Ο ανθρώπινος πόνος, η απώλεια, το μεγαλείο μιας στιγμής — συχνά απαιτούν απλώς παρουσία, όχι ανάλυση. Να σωπαίνεις εκεί, είναι σεβασμός. Δεν είναι αδυναμία το να μην ξέρεις τι να πεις. Είναι ωριμότητα το να το παραδεχτείς.
Όταν η απάντηση δεν είναι αναγκαία
Όχι, κάθε ερώτηση χρειάζεται απάντηση. Μερικές φορές, αυτός που ρωτάει, δεν θέλει απάντηση — θέλει απλώς να ακουστεί. Κι εσύ, ο συνομιλητής, καλείσαι να είσαι καθρέφτης, όχι καθοδηγητής. Να σωπαίνεις εκεί, είναι ένδειξη ενσυναίσθησης.
Όταν το δίκιο χάνεται μέσα στο θυμό
Μερικές μάχες δεν αξίζουν τη φθορά. Όταν ο θυμός φουσκώνει, όταν ο άλλος δεν ακούει αλλά περιμένει να απαντήσει, όχι να καταλάβει — τότε η σιωπή είναι δύναμη. Η αποχώρηση είναι νίκη. Να σωπαίνεις εκεί, είναι αυτογνωσία.
Όταν μιλάει η πράξη σου
Ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο με λόγια. Καμιά φορά, το “σ’ αγαπώ” λέγεται καλύτερα με μια αγκαλιά. Το “συγγνώμη” με ένα βλέμμα. Το “είμαι εδώ” με μια σιωπηλή παρουσία. Σωπαίνεις, γιατί το σώμα έχει ήδη μιλήσει.
Αλλά, μην σωπαίνεις όταν…
…κάποιος αδικείται και η σιωπή σου γίνεται συνενοχή.
…σου ζητούν την αλήθεια σου και την αρνείσαι για να μη χαλάσεις τις ισορροπίες.
…κάτι μέσα σου ουρλιάζει να ειπωθεί, κι εσύ το θάβεις από φόβο.
Η σιωπή έχει δύναμη, μα και ευθύνη. Δεν είναι πάντα χρυσός. Μπορεί να είναι και σκουριά, που αν την αφήσεις μπορεί να σε καταπιεί.
Στο τέλος, η σιωπή είναι επιλογή
Η τέχνη της σιωπής δεν είναι το να μην μιλάς. Είναι το να ξέρεις πότε να μη μιλήσεις. Όπως και η τέχνη του λόγου δεν είναι να μιλάς διαρκώς — αλλά να μιλάς όταν έχει αξία.
Διαβάστε επίσης: Πως μπορείς να νιώσεις λίγο καλύτερα όταν όλα γύρω σου καταρρέουν