Ξεκινάμε κάθε μέρα με έναν μόνο σκοπό: να εξασφαλίσουμε “το φαγητό στο τραπέζι”. Στη βιασύνη όμως να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της ζωής, το άγχος γίνεται σύντροφος και η κούραση μόνιμος συνοδοιπόρος. Είτε δουλεύουμε σε γραφεία, είτε σε εργοτάξια, είτε σηκώνουμε βάρη, είτε βάρη ευθυνών, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μια καθημερινότητα που περιστρέφεται γύρω από την επιβίωση. Σ’ αυτή την ανελέητη κούρσα, οι στιγμές χαράς, σκέψης και ενσυναίσθησης παραμερίζονται. Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική φτώχεια.
Ο χρόνος πιέζει, τα καθήκοντα πληθαίνουν και οι υποχρεώσεις γίνονται βουνό. Οι αληθινές κουβέντες αντικαθίστανται από βιαστικά μηνύματα. Οι αγκαλιές γίνονται σύντομες, μηχανικές, και τα “πώς είσαι;” ρητορικά. Εγκλωβισμένοι στο άγχος για την επόμενη μέρα, ξεχνάμε να ζήσουμε το σήμερα. Και το τίμημα είναι βαρύ. Απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν ακούμε τα παιδιά μας, δεν βλέπουμε τους φίλους μας, δεν αφουγκραζόμαστε τις δικές μας ανάγκες.
Οι συνέπειες αυτής της συναισθηματικής φτώχειας είναι καταστροφικές. Χάνουμε τη σύνδεση με τους άλλους, καθώς οι σχέσεις χρειάζονται χρόνο και φροντίδα για να ανθίσουν. Όταν η ζωή μας περιστρέφεται μόνο γύρω από το “να τα βγάλουμε πέρα”, οι άνθρωποι γύρω μας γίνονται σκιές. Παράλληλα, καταρρέει η ψυχική μας υγεία. Η συναισθηματική αδιαφορία οδηγεί σε εσωτερικό κενό. Χωρίς χώρο για ενδοσκόπηση και ξεκούραση, φτάνουμε στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε πια τον εαυτό μας. Ακόμη χειρότερα, χάνουμε την ουσία της ζωής. Ζούμε για να δουλεύουμε και δουλεύουμε για να ζούμε, αλλά πού είναι η χαρά; Πού είναι οι στιγμές που γεμίζουν την ψυχή μας;
Και όμως, μπορούμε να αλλάξουμε, αρκεί να θελήσουμε να δούμε πέρα από τον φαύλο κύκλο της επιβίωσης. Χρειάζεται να κάνουμε μικρές επιλογές κάθε μέρα για να δώσουμε χώρο στα συναισθήματά μας. Ίσως το πρώτο βήμα είναι να σταματήσουμε για λίγο. Ένα λεπτό αναπνοής και ηρεμίας μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στη συνέχεια, μπορούμε να μιλήσουμε αληθινά. Να κλείσουμε το κινητό, να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια και να ρωτήσουμε πώς είναι πραγματικά. Τέλος, ας απολαύσουμε τις μικρές στιγμές. Ένα χαμόγελο, μια συζήτηση, μια αγκαλιά έχουν τη δύναμη να γεμίσουν την ημέρα μας με ενέργεια και νόημα.
Η ζωή δεν είναι μόνο λογαριασμοί και υποχρεώσεις. Είναι οι στιγμές που νιώθουμε, που γελάμε, που αγαπάμε. Αν συνεχίσουμε να ζούμε μόνο για την επιβίωση, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία της ύπαρξης μας. Ίσως είναι καιρός να αναρωτηθούμε: τι αξίζει περισσότερο; Το γεμάτο τραπέζι ή η γεμάτη καρδιά;
By Ιωάννα Γιαννιώτη
Διαβάστε επίσης: Η σκέψη των ψυχικά δυνατών: Τι αποφεύγουν να κάνουν
