Υπάρχει μια ιδιότυπη γοητεία στο να παρατηρείς την ανθρώπινη ηλιθιότητα. Όχι τη γλυκιά αφέλεια ή την άγνοια που θεραπεύεται με λίγο διάβασμα, αλλά την πεισματάρικη, αυτοτροφοδοτούμενη βλακεία που φοράει κοστούμι σιγουριάς και κορδώνεται. Είναι το είδος που δεν ενδιαφέρεται για αλήθειες, αλλά μόνο για την αίσθηση ότι έχει δίκιο· που δεν ψάχνει επιχειρήματα, αλλά συμμάχους στην κλειστή του φυσαλίδα.
Το πρόβλημα με αυτό το είδος ηλιθιότητας είναι πως είναι κολλητικό. Μπαίνεις στον πειρασμό να απαντήσεις, να διορθώσεις, να “βάλεις τα πράγματα στη θέση τους”. Και τότε συνειδητοποιείς ότι έχεις σπαταλήσει ώρες, ενέργεια και διάθεση, προσπαθώντας να χτίσεις γέφυρες με ανθρώπους που θεωρούν τη λογική μια ενοχλητική λεπτομέρεια.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύεις σε τέτοιες μάχες χαρακωμάτων. Η ηλιθιότητα δεν νικιέται με γεγονότα – δεν είναι πρόβλημα πληροφορίας, είναι στάση ζωής. Σαν να μιλάς σε κάποιον που φοράει ωτοασπίδες και φωνάζει “Δεν σε ακούω” όσο προσπαθείς να του εξηγήσεις γιατί καίγεται η κουζίνα.
Και τότε έρχεται η απελευθερωτική σκέψη: δεν χρειάζεται να τους κερδίσεις. Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθείς. Η μεγαλύτερη νίκη απέναντι στην ηλιθιότητα είναι η αποχή· το να στρέφεις την ενέργειά σου προς ανθρώπους και ιδέες που σου δίνουν κάτι πίσω. Όχι γιατί φοβάσαι την αντιπαράθεση, αλλά γιατί έχεις μάθει να προστατεύεις τον χρόνο και την ψυχική σου ηρεμία.
Ο κόσμος δεν θα πάψει ποτέ να γεννά ηλιθιότητα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να την υιοθετήσεις ή να την κάνεις χόμπι σου. Άφησέ την να κάνει τον κύκλο της – κι εσύ ακολούθησε τον δικό σου, εκεί που η συζήτηση έχει νόημα και η σκέψη αναπνέει.
Διαβάστε επίσης: Όταν δουλεύεις και όλοι είναι διακοπές