Πριν από 32 χρόνια κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους “Η Σιωπή των Αμνών”, η οποία θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις τρομακτικότερες ταινίες του κινηματογράφου. Σε αντίθεση με τις αρχικές εκτιμήσεις σχετικά με την πορεία της, ήταν από τις πρώτες ταινίες θρίλερ που κέρδισαν όχι ένα, αλλά πέντε Όσκαρ.
Το καλοδουλεμένο σενάριο του Τέντ Τάλι ήταν βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις, που για να το ολοκληρώσει, χρειάστηκε έξι χρόνια.
Η ιστορία ακολουθεί την νεαρή πράκτορα του FBI, Κλαρίς Στέρλινγκ, η οποία αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μια σειρά διαδοχικών φόνων του στυγερού δολοφόνου, Μπάφαλο Μπιλ. Για να μπει στο μυαλό του και να καταφέρει να τον συλλάβει, ζητά τη βοήθεια του ειδεχθή δολοφόνου, Χάνιμπαλ Λέκτερ, που βρίσκεται κάτω από δρακόντεια μέτρα, στην απομόνωση της φυλακής.
Σίγουρα είναι μια από τις πιο διάσημες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, αυτό ωστόσο που έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ότι υπάρχουν μερικά συναρπαστικά γεγονότα που ίσως δεν γνωρίζατε για την εμβληματική ταινία, τα οποία σας παρουσιάζουμε παρακάτω:
Ο ήχος του κλειδιού
Σε μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές της ταινίας, όπου η Τζόντι Φόστερ μιλάει με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, εάν ακούσετε προσεκτικά ενώ την παρακολουθείτε, μπορεί να ακούσετε τον ήχο ενός κλειδιού να πέφτει. Αυτό έγινε κατά λάθος από ένα μέλος του πληρώματος της ταινίας, ωστόσο άρεσε πολύ στην Τζόντι Φόστερ και έπεισε τον σκηνοθέτη να το κρατήσει.
Ο Τζιν Χάκμαν προοριζόταν για τον ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ
Ο ρόλος που χάρισε στον Άντονι Χόπκινς το Όσκαρ, παρά το γεγονός ότι διαρκεί μόνο 16 λεπτά, στην αρχή προοριζόταν για τον ηθοποιό Τζιν Χάκμαν, ο οποίος είχε αγοράσει τα δικαιώματα της “Σιωπής των Αμνών” και σχεδίαζε να σκηνοθετήσει την ταινία ο ίδιος. Αποχώρησε από το όλο project καθώς αποφάσισε ότι ο ρόλος ήταν πολύ σκοτεινός για τα γούστα του
Οι δολοφόνοι πίσω από τον χαρακτήρα του Μπάφαλο Μπιλ
Ο βασικός χαρακτήρας, Μπάφαλο Μπιλ, τον οποίο υποδύθηκε με επιτυχία ο Τεντ Λεβίν, είναι εμπνευσμένος από τρεις διαβόητους δολοφόνους που προκάλεσαν τρόμο στην αμερικάνικη κοινωνία. Ο Χάρις δανείστηκε χαρακτηριστικά από τον Εντ Γκιν, που ήταν νεκροφιλος και έβγαζε το δέρμα των θυμάτων του, τον Τεντ Μπάντι, που βίαζε και στην συνέχεια σκότωνε τα γυναικεία θύματα του, και τον Γκάρι Χάιντνικ, ο οποίος άρπαζε, βίαζε, βασάνιζε φρικτά και φυλάκιζε για μήνες στο υπόγειο του σπιτιού του νεαρά κορίτσια.
Ο Χόπκινς νόμιζε ότι πρόκειται για παιδική ταινία
Όταν το σενάριο έφτασε στα χέρια του Χόπκινς, άγνωστο γιατί, αρχικά νόμιζε ότι του πρότειναν να παίξει σε μία παιδική ταινία. Τελικά κλήθηκε να υποδυθεί τον πιο αποκρουστικό δολοφόνο στην ιστορία του κινηματογράφου. Για να καταφέρει να ενσαρκώσει με επιτυχία τον αιμοδιψή Χάνιμπαλ, μελέτησε φακέλους της αστυνομίας και παρακολούθησε ακροάσεις δολοφόνων.
Ο Χόπκινς τρόμαξε στην πραγματικότητα την Τζόντι Φόστερ
Κατά την διάρκεια της εξάλεπτης σκηνής, όπου ο Λέκτερ σχολιάζει τις ερωτήσεις της Κλαρίς υποτιμητικά και καταλήγει να την απειλεί λέγοντας της ότι “έφαγε τον τελευταίο άνθρωπο που προσπάθησε να του υποβάλλει ερωτηματολόγιο, μαζί με φάβα και ένα υπέροχο κρασί”, αμέσως μετά βγάζει έναν περίεργο ήχο σαν να ρουφάει αέρα με το στόμα του, ο οποίος πάγωσε την Κλαρίς και τους θεατές. Ο ήχος ήταν αυτοσχεδιασμός του Χόπκινς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και πράγματι τρόμαξε την συμπρωταγωνίστριά του, Τζόντι Φόστερ.
Ο Τζακ Νίκολσον απέρριψε τον ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ
Οι παραγωγοί για τον ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ, ήθελαν τον Τζακ Νίκολσον και για την πράκτορα του FBI, τη Μεγκ Ράιαν ή τη Μισέλ Φάιφερ. Ωστόσο και οι τρεις αρνήθηκαν να συμμετέχουν κι έτσι απευθύνθηκαν στους Άντονι Χόπκινς και Τζόντι Φόστερ.
Οι επτά πόρτες
Προκειμένου να φτάσει κανείς στο κελί όπου βρίσκεται ο Χάνιμπαλ Λέκτερ, πρέπει να περάσει από επτά διαφορετικές ατσάλινες πόρτες υψηλής ασφάλειας. Κατά ειρωνικό τρόπο, για να φτάσει κανείς στο φρικτό υπόγειο του Μπάφαλο Μπιλ, πρέπει επίσης να περάσει από επτά πόρτες. Ήταν ένας παραλληλισμός μεταξύ των δύο πιο διαβολικών χαρακτήρων της ταινίας.
Το λευκό χρώμα στην φόρμα του Λέκτερ
Ο Χόπκινς έκανε κάποιες ενδιαφέρουσες προσθήκες στην ταινία. Πρότεινε να φοράει άσπρη φόρμα αντί για πορτοκαλί, καθώς θεώρησε ότι είναι πιο απωθητικό χρώμα, εξαιτίας της φοβίας των ανθρώπων για τους γιατρούς. Το αποτέλεσμα ικανοποίησε τον Τόμας Χάρις, αλλά και το κοινό που κατέκλυσε τις κινηματογραφικές αίθουσες. Η παρουσία του Χόπκινς στη ταινία δεσπόζει και ο ρόλος του είναι κυριαρχικός.
Η ταινία γυρίστηκε με έντονο τρόπο
Αν παρακολουθήσετε προσεκτικά την ταινία, θα δείτε ότι οι λήψεις είναι πολύ κοντινές και έντονες. Η Τζόντι Φόστερ είχε μιλήσει για το πόσο εξαντλητική ήταν η διαδικασία μαγνητοσκόπησης λόγω του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε η κάμερα. Εάν κινούνταν πάρα πολύ προς μία κατεύθυνση, η κάμερα δεν θα μπορούσε να εστιάσει.
Το εναλλακτικό φινάλε
Το φινάλε ήταν κάπως διφορούμενο. Ο Λέκτερ τηλεφωνεί στην Κλαρίς από τις Μπαχάμες, παρακολουθώντας τον Dr. Φρέντερικ Τσίλτον και την αποχαιρετά με την επική ατάκα “θα συναντήσω έναν φίλο για δείπνο”, με έντονη την υποψία πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί. Στο εναλλακτικό τέλος που είχε γυριστεί πρώτα, ο Λέκτερ αιχμαλωτίζει τον Τσίλτον και τον τοποθετεί απέναντί του σε μια καρέκλα, κάνοντάς του ότι και ο ίδιος σε αυτόν νωρίτερα στην ταινία.
Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ εμφανίζεται μόνο 16 λεπτά
Ο Άντονι Χόπκινς κέρδισε διθυραμβικές κριτικές για το ρόλο του ως Χάνιμπαλ Λέκτερ, παρά το ότι η εμφάνισή του στην ταινία είναι μόλις 16 λεπτά. Η ερμηνεία του κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και παραμένει ο μικρότερος Α΄ Ρόλος στην ιστορία των Όσκαρ, που κέρδισε το βραβείο.
Διαβάστε επίσης: Ο serial killer που ενέπνευσε το “Ψυχώ” και την “Σιωπή των Αμνών”!
