Υπάρχουν στιγμές που η ζωή μας πνίγει. Το τηλέφωνο χτυπά ασταμάτητα, τα email στοιβάζονται, τα social media κατακλύζουν τον χρόνο και το μυαλό μας. Οι υποχρεώσεις βαραίνουν σαν πέτρες και κάθε ήχος μοιάζει να μας απομακρύνει λίγο ακόμα από τον εαυτό μας. Και τότε έρχεται εκείνη η ακατανίκητη επιθυμία: να εξαφανιστείς από προσώπου γης.
Δεν είναι εγωισμός, ούτε φυγή από την πραγματικότητα, αλλά μια εσωτερική κραυγή για ανάσα. Ένας τρόπος να θυμηθείς ποιος είσαι, μακριά από τον θόρυβο των άλλων.
Η πολυτέλεια της σιωπής
Στην εποχή της αδιάκοπης συνδεσιμότητας, η σιωπή είναι η πιο σπάνια πολυτέλεια. Μερικές μέρες απομόνωσης μοιάζουν με θεραπεία. Είναι το δώρο που κάνεις στον εαυτό σου: να ξυπνάς χωρίς ειδοποιήσεις, να ακούς μόνο το θρόισμα των φύλλων, να αφήνεις το βλέμμα σου να χάνεται στον ορίζοντα χωρίς στόχους και προθεσμίες.
Η αναγκαιότητα της απουσίας
Η προσωρινή εξαφάνιση δεν είναι αδυναμία, καθώς σου επιτρέπει να επιστρέψεις πιο γεμάτος, πιο ήρεμος και πιο ειλικρινής με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό σου. Μοιάζει με επαναφόρτιση – όπως το κινητό που κλείνεις για να αντέξει περισσότερο, έτσι και η ψυχή χρειάζεται μερικές ώρες ή ημέρες στο “off”.
Το “δικαίωμα” να χαθείς
Δεν χρειάζεται να απολογηθείς για την ανάγκη σου να αποσυρθείς. Δεν χρωστάς σε κανέναν μόνιμη παρουσία σου, απαντήσεις ή χαμόγελα. Έχεις δικαίωμα να εξαφανιστείς, και αυτό το δικαίωμα είναι κομμάτι της ψυχικής σου ισορροπίας.
Η στιγμή της επιστροφής
Τέλος, όταν έρθει η ώρα να γυρίσεις πίσω στον κόσμο, θα το κάνεις πιο ελαφρύς. Θα έχεις ξαναβρεί την εσωτερική σου φωνή, εκείνη που χανόταν στον θόρυβο. Θα μπορείς να κοιτάξεις τους ανθρώπους στα μάτια χωρίς κούραση, αλλά με αληθινή διάθεση.
Διαβάστε επίσης: Κρίση μέσης ηλικίας: Ένα “πάρτι” αυτοανακάλυψης
