Ξαφνικά κάτι γίνεται, και εκεί που ήσουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος, τσουπ, καβαλάς το καλάμι. Δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Στην αρχή λες “ε, απλά έχω αυτοπεποίθηση”, αλλά μετά αρχίζεις να μιλάς για τον εαυτό σου σε τρίτο πρόσωπο, να απαιτείς να σου φέρνουν καφέ όπως τον πίνουν οι βασιλιάδες και να στραβώνεις όταν κάποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την ανωτερότητά σου. Και κάπου εκεί, τα πρώτα σημάδια εμφανίζονται.
Πώς φτάνουμε ως εδώ; Μπορεί να φταίει μια ξαφνική επιτυχία, μπορεί να φταίει η τρομερή ικανότητά σου στο τάβλι, μπορεί απλά να γεννήθηκες για να είσαι μύθος. Ή και όχι. Μερικές φορές η υπεροψία είναι απλά μια καλοστημένη μάσκα που κρύβει την ανασφάλεια. Όπως και να ‘χει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: γύρω σου οι άνθρωποι αρχίζουν να παίρνουν αποστάσεις, εσύ θεωρείς ότι σε ζηλεύουν (γιατί ποιος άλλος λόγος θα υπήρχε;) και στο τέλος μένεις μόνος με το καλάμι σου να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά. Αλλά μην ανησυχείς! Το καλάμι είναι άνετο. Χωράει μόνο εσένα, βέβαια, αλλά αυτό δεν σε ενοχλεί – προς το παρόν.
Το πρώτο βήμα για να καταλάβεις ότι έχεις καβαλήσει το καλάμι είναι να παρατηρήσεις τις αντιδράσεις των γύρω σου. Αν οι φίλοι σου ξαφνικά «ξεχνούν» να σε καλέσουν σε συναντήσεις, αν κανείς δεν γελάει πια με τα ανέκδοτά σου ή αν η λέξη «ταπεινότητα» σου ακούγεται τόσο ξένη όσο η κβαντομηχανική, τότε ίσως να υπάρχει πρόβλημα.
Αλλά ας το δούμε αισιόδοξα! Υπάρχουν λύσεις. Μπορείς να καλλιεργήσεις λίγη ταπεινότητα, να ακούσεις την κριτική χωρίς να σφυρίζεις αδιάφορα και, πάνω απ’ όλα, να θυμηθείς ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω σου – όσο και αν θα ήθελες να έχει δική του τροχιά με το όνομά σου. Αν δεν τα καταφέρεις, τουλάχιστον φρόντισε το καλάμι να είναι άνετο και στιλάτο, γιατί θα μείνεις πάνω του για αρκετό καιρό.
Και κάτι τελευταίο: αν κάποια στιγμή αποφασίσεις να κατέβεις, μην το κάνεις απότομα. Το χτύπημα στο έδαφος μπορεί να είναι πιο δυνατό απ’ όσο νομίζεις…
Διαβάστε επίσης: Λογοκρισία του BBC στα BAFTA: Το “κομμένο” αστείο για τον Ντόναλντ Τραμπ
