Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους σαν να οδηγούν σε μια ευθεία λεωφόρο, με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, τα χέρια σφιγμένα στο τιμόνι και το πόδι στο γκάζι. Δεν έχει σημασία αν τους κορνάρεις από πίσω, αν το GPS ουρλιάζει “στρίψε τώρα”, αν οι φίλοι τους φωνάζουν από “εκεί πάει γκρεμός”. Αυτοί δεν “στρίβουν”. Όχι γιατί δεν βλέπουν τις ταμπέλες, αλλά γιατί έχουν πειστεί πως ο μόνος δρόμος είναι ο δικός τους.
Η επιμονή είναι μια σπάνια αρετή. Χάρη σε αυτήν χτίστηκαν αυτοκρατορίες, γράφτηκαν ιστορίες επιτυχίας, γίνανε θαύματα. Όμως, το πείσμα χωρίς διορατικότητα μπορεί να γίνει τυφλή δύναμη. Ένας άνθρωπος που δεν “στρίβει” ποτέ, κινδυνεύει να πέσει με φόρα πάνω στον τοίχο που όλοι οι άλλοι είδαν από χιλιόμετρα μακριά.
Πίσω από αυτή τη συμπεριφορά κρύβεται συνήθως μια ανάμειξη φόβου, εγωισμού και ανάγκης για έλεγχο. Να μην παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος, να μη δείξουν ότι χρειάζονται βοήθεια, να μην αφήσουν άλλον να τους αλλάξει πορεία. Κάθε συμβουλή, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι, φαντάζει σαν απειλή στην αυτονομία τους.
Ο δρόμος της αδιαλλαξίας είναι μοναχικός. Όσο πιο πολύ επιμένεις να μην ακούς, τόσο περισσότεροι άνθρωποι σταματούν να σου μιλούν. Και στο τέλος, ίσως καταλάβεις πως ο προορισμός σου δεν άξιζε τη διαδρομή, αλλά δεν έχει μείνει κανείς να σε βοηθήσει να βρεις άλλη έξοδο.
Το να ακούσεις μια συμβουλή δεν σημαίνει ότι παραδίνεις τα όπλα. Σημαίνει ότι αφήνεις τον χάρτη σου να εμπλουτιστεί με λίγες περισσότερες πληροφορίες. Δεν είναι αδυναμία να αλλάξεις πορεία· είναι σοφία. Ο κόσμος ανήκει σε εκείνους που ξέρουν να προχωρούν μπροστά, αλλά και να στρίβουν όταν ο δρόμος τελειώνει.
Διαβάστε επίσης: Διακοπές χωρίς άγχος: Η τέχνη της αληθινής χαλάρωσης
