Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθεις πως η πλάτη σου ακουμπάει στον τοίχο. Κάποιος, κοντινός ή μακρινός, οικείος ή άγνωστος — σου λέει με λόγια ή με βλέμματα: “Αν δεν κάνεις αυτό… θα γίνει το άλλο”. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια νοητή γωνία, όπου ο φόβος, η ντροπή ή η ενοχή ψιθυρίζουν: Κάνε πίσω… για να τελειώνει.
Αλλά τελειώνει ποτέ;
Τι είναι στην πραγματικότητα ο εκβιασμός;
Δεν είναι πάντα τόσο “κινηματογραφικός”. Δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από απειλές, γράμματα ή φωτογραφίες. Μπορεί να κρύβεται σε μια παθητική-επιθετική στάση, σε ένα “αν με αγαπούσες θα…” ή σε μια εργασία που δεν θα πάρεις αν δεν “συνεργαστείς”. Είναι κάθε κατάσταση όπου κάποιος προσπαθεί να σε ελέγξει μέσω φόβου.
Και τότε έρχεται το ερώτημα: Να κάνεις πίσω;
Η απάντηση μοιάζει απλή: Όχι.
Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη.
Υπάρχουν φορές που η υποχώρηση μοιάζει αναγκαία. Όχι από δειλία, αλλά από τακτική. Όχι επειδή παραδίνεσαι, αλλά επειδή προστατεύεσαι.
Γιατί η αξιοπρέπεια δεν είναι πάντα να φωνάζεις “όχι”. Μερικές φορές είναι να σωπαίνεις προσωρινά, να επιβιώνεις και να σχεδιάζεις την έξοδο σου με τρόπο που να μη σε καταστρέψει.
Το ερώτημα δεν είναι αν θα κάνεις πίσω. Είναι πώς θα κινηθείς.
Αν εκβιάζεσαι, έχεις δύο δρόμους:
- Ενδίδεις και δίνεις χώρο στον εκβιαστή να επαναλάβει το μοτίβο.
- Αντιστέκεσαι, με όποιο τρόπο μπορείς: με “όχι”, με αποστασιοποίηση, με νομική βοήθεια, με αποκαλύψεις.
Και ενδιάμεσα, υπάρχει ο τρίτος δρόμος:
Η συνειδητή υποχώρηση για την έξυπνη αντεπίθεση.
Όχι για να ικανοποιήσεις τον άλλον. Αλλά για να μη χάσεις τον εαυτό σου.
Το “πίσω” δεν είναι πάντα ήττα.
Το θέμα δεν είναι να μην κάνεις ποτέ πίσω.
Το θέμα είναι να ξέρεις πότε, γιατί και μέχρι πού.
Αν κάνεις πίσω για να ανασυνταχθείς, είσαι σοφός.
Αν κάνεις πίσω γιατί σε έπεισαν ότι δεν αξίζεις να σταθείς μπροστά, τότε κάτι πρέπει να αλλάξει — τώρα.
Διαβάστε επίσης: Επιλεκτική αγανάκτηση: Ποιος ενοχλεί και ποιος εξυπηρετεί