Καλοκαίρι, 35 βαθμοί, οι φίλοι σου στέλνουν φωτογραφίες με κοκτέιλ και θέα τη θάλασσα, κι εσύ κάθεσαι μπροστά σε μια οθόνη που βγάζει τόση ζέστη όση ένα μικρό καλοριφέρ. Το μόνο “κύμα” που βλέπεις είναι το εικονίδιο του Wi-Fi όταν χάνει σήμα. Στο γραφείο επικρατεί μια ησυχία που θα ζήλευε και μοναστήρι. Ακούς το κλιματιστικό να βουίζει, το ρολόι να κάνει τικ-τακ και τον εκτυπωτή να διαμαρτύρεται επειδή κανείς δεν τον γέμισε χαρτί εδώ και τρεις μέρες.
Στο Instagram, όλοι μοιάζουν να ζουν σε διαφήμιση για αντηλιακά. Άμμος, θάλασσα, χαμόγελα μέχρι τα αυτιά. Εσύ έχεις μια φωτογραφία του γραφείου σου με θέα το απέναντι κτίριο και ένα φυτό που προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβιώσει – όπως κι εσύ. Παραγγέλνεις καφέ και τον φέρνουν σε 5 λεπτά, χωρίς ουρά, χωρίς φωνές, χωρίς τίποτα. Είναι το πιο γλυκό αλλά και πιο θλιβερό προνόμιο του να δουλεύεις τον Αύγουστο.
Υπάρχει όμως και μια μυστική ικανοποίηση. Όταν αυτοί επιστρέψουν μαυρισμένοι και με άδεια πορτοφόλια, θα είσαι εσύ που θα κλείσεις τον υπολογιστή και θα εξαφανιστείς για δέκα μέρες. Και τότε οι δικές σου φωτογραφίες από την παραλία θα γίνουν το δικά του μικρά “μαχαιράκια” στην καρδιά.
Μέχρι τότε, κοίτα να απολαύσεις την πόλη που άδειασε, τα πάρκινγκ που μαγικά εμφανίζονται και την ηρεμία που δεν θα ξαναδείς μέχρι του χρόνου.
Διαβάστε επίσης: Εκεί που το καλάμι γίνεται θρόνος
