Υπάρχουν άνθρωποι που όταν μπαίνουν σε ένα δωμάτιο, είναι σαν να νομίζουν ότι τα φώτα άναψαν μόνο για εκείνους. Μιλούν, κι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να χειροκροτούμε σιωπηλά, λες και η ζωή μας είναι το φόντο στη δική τους ταινία. Είναι αυτοί που θεωρούν φυσικό να γυρίζει η γη με κεντρικό άξονα την καρέκλα τους, κι αν μπορούσαν να βάλουν πινακίδα “προσοχή, πρωταγωνιστής εν δράσει”, θα το έκαναν με χαρά.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε στιγμές εγωκεντρικές. Όμως άλλο να διεκδικείς λίγο χώρο για τον εαυτό σου κι άλλο να απαιτείς από τους γύρω σου να ζουν σε τροχιά γύρω σου. Είναι σαν να είσαι σε καφέ και να θες όλοι να σταματήσουν να μιλάνε για να ακούσουν την ιστορία σου για το πώς άργησε το λεωφορείο. Δεν είναι ότι η ιστορία σου δεν έχει αξία, αλλά δεν είναι και ο Απόλυτος Οδηγός Επιβίωσης σε Χαμένες Συγκοινωνίες.
Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν και μια αστεία πλευρά. Μπορεί να σε κάνουν να γελάς με το πόσο σοβαρά παίρνουν τον εαυτό τους, σαν παιδάκια που φοράνε στέμμα από χαρτί και δηλώνουν βασιλιάδες του σαλονιού. Μπορεί να σε εκνευρίσουν, αλλά μπορούν και να σου θυμίσουν πόσο όμορφο είναι όταν κάποιος καταφέρνει να βγει από τον δικό του μικρό πλανήτη και να δει και τους άλλους.
Ίσως, τελικά, όλοι να είμαστε μικρά κέντρα του δικού μας σύμπαντος, αλλά η μαγεία βρίσκεται όταν καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν πολλά “σύμπαντα” τριγύρω. Και τότε η ζωή γίνεται λιγότερο μονότονη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, γιατί σταματάμε να ψάχνουμε ποιος είναι ο ήλιος και αρχίζουμε να βλέπουμε τον έναστρο ουρανό.
Διαβάστε επίσης: Οι τηλεοπτικές σειρές των ’90s που άφησαν εποχή
