Εκτός από σκηνοθετική ιδιοφυΐα, ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι επίσης και ένας από τους πιο “άπληστους” κινηματογραφόφιλους στον πλανήτη. Δεν κρύβει ποτέ την αγάπη του για τον κινηματογράφο και μάλιστα έχει δηλώσει πως κλέβει (στοιχεία) από κάθε ταινία που έχει γυριστεί ποτέ.
Ο ανατρεπτικός σκηνοθέτης που μας χάρισε πολύ ιδιαίτερες ταινίες, όπως το “Pulp Fiction” και το “Reservoir Dogs”, είναι γνωστός και για το γεγονός ότι δε διστάζει να εκφράσει την άποψή του κυρίως όσον αφορά θέματα του κινηματογράφου, και μάλιστα έχει ασκήσει έντονη κριτική σε συναδέλφους, αλλά και σε τίτλους ταινιών που δεν του αρέσουν.
Ήδη γνωρίζουμε τις ταινίες που θεωρεί τέλειες, οπότε αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε αυτές που δεν του αρέσουν, στις οποίες έχει αναφερθεί σε διάφορες συνεντεύξεις κατά την διάρκεια της καριέρας του.
“Indiana Jones and the Last Crusade” (1989)
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το “Last Crusade” ως τη δεύτερη καλύτερη ταινία “Indiana Jones”, μετά το αρχικό “Raiders of the Lost Ark”. Ωστόσο, ο Ταραντίνο πιστεύει ότι η ταινία, στην οποία ο Χάρισον Φορντ να συνεργάζεται με τον πατέρα του (Σον Κόνερι), είναι η πιο αδύναμη του franchise.
“Red Notice” και “The Adam Project” (2021, 2022)
Αν και δεν έχει δει το “Red Notice” και το “The Adam Project” (δεν γνώριζε καν του τίτλους), αυτό δεν τον εμπόδισε να αναφέρει τις δύο ταινίες του Netflix ως παραδείγματα για το πώς το streaming κατέστρεψε τον κινηματογράφο και τον ώθησε να αποσυρθεί από τη βιομηχανία. Συγκεκριμένα, ο Ταραντίνο είπε ότι οι δύο ταινίες δράσης “δεν υπάρχουν καν στο Zeitgeist. Είναι σχεδόν σαν να μην υπάρχουν καν”.
“A Clockwork Orange” (1971)
Σε μια συνέντευξη του 2003 στο The New Yorker, ο Ταραντίνο αναφέρθηκε στα πρώτα 20 λεπτά της δυστοπικής ταινίας, λέγοντας πως ήταν υπέροχα. Ωστόσο, πιστεύει ότι το υπόλοιπο της ταινίας ήταν ένα “υποκριτικό” έργο του Κιούμπρικ.
“Selma” (2014)
Οι τοποθετήσεις του πάνω στην ταινία της Άβα Ντουβερνάι, Selma (2014), που εξιστορεί την περιόδο τριών μηνών του 1965 όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ηγήθηκε μιας επικίνδυνης εκστρατείας με σκοπό την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων ψήφου, πυροδότησαν έντονες συζητήσεις.
Σε συνέντευξή του στους New York Times, εξήγησε γιατί η ταινία αγνοήθηκε στα Όσκαρ 2015. Εκεί απομονώθηκαν οι εξής φράσεις του: “Η σκηνοθέτις έκανε πολύ καλή δουλειά, αλλά το Selma άξιζε να αποσπάσει Emmy». Δεδομένου ότι τα βραβεία Έμμυ αφορούν την αμερικάνικη τηλεόραση, η δήλωση αυτή δεν έμεινε ασχολίαστη.
Αφού το σχόλιό του προκάλεσε αντιδράσεις, ο Ταραντίνο υποστήριξε ότι δεν είδε ποτέ πραγματικά το “Selma”, παρά το απόσπασμα, και ότι ο ισχυρισμός ότι έπρεπε να πάρει ένα Emmy ήταν “περισσότερο σαν ερώτηση”.
“North By Northwest” (1959)
Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για το έργο του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ταραντίνο παραδέχτηκε ότι δεν είναι θαυμαστής του Άρχοντα του σασπένς. Συγκεκριμένα, ήταν απορριπτικός για το κλασικό “North By Northwest” του 1959, στο οποίο πρωταγωνιστούσε Κάρι Γκραντ.
“Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν το ‘North by Northwest’ στα 22 και πιστεύουν ότι είναι υπέροχο, όταν στην πραγματικότητα είναι μια πολύ μέτρια ταινία”, είπε ο Ταραντίνο.
“Vertigo” (1958)
Το “Vertigo” είναι ίσως το πιο αναγνωρισμένο φιλμ του Χίτσκοκ παγκοσμίως, και μάλιστα βρέθηκε στην 2η θέση του Sight and Sound για το 2022. Για τον Ταραντίνο αυτό δεν σημαίνει τίποτα, καθώς παραδέχτηκε ότι δεν του άρεσε το κλασικό θρίλερ, ενώ πρόσθεσε πως δεν είναι θαυμαστής κανενός από τα φιλμ του Χίτσκοκ της δεκαετίας του ’50.
“Rushmore” (1998)
Σε μία συνέντευξη ο Ταραντίνο αναφέρθηκε στον Γουές Άντερσον, λέγοντας ότι του άρεσε το “Bottle Rocket” και το “The Grand Budapest Hotel” του σκηνοθέτη, αλλά δεν του άρεσε η δραματική ταινία του 1998, “Rushmore”. Ο Ταραντίνο είπε ότι το πρόβλημά του με την ταινία ήταν ότι δεν μπορούσε να συνδεθεί με τον πρωταγωνιστή της.
“Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το ‘Rushmore’ ήταν τόσο αστείο όσο όλοι οι άλλοι, επειδή δεν μου άρεσε ο Μαξ”, είπε ο Ταραντίνο.
“The Man From U.N.C.L.E” (2015)
Ο Ταραντίνο μίλησε για την ταινία του Γκάι Ρίτσι, λέγοντας πως του άρεσε το πρώτο μισό της ταινίας δράσης, αλλά το δεύτερο μισό της κατέρρευσε.
“Το πρώτο μισό ήταν πραγματικά αστείο και φοβερό, αλλά σε όλο το δεύτερο μισό ήμουν σαν: ‘Ω, περίμενε λίγο, υποτίθεται ότι μας ένοιαζε η βόμβα; Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Έπρεπε να προσέξω την ηλίθια ιστορία;'”
Επίσης δεν τον άρεσε η ερμηνεία της Αλίσια Βικάντερ. “Ο Χένρι Κάβιλ ήταν φανταστικός, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου το κορίτσι”, είπε.
“Quintet” (1979)
Το “Quintet” είναι απλώς τρομερό, βαρετό και άσκοπο, είχε δηλώσει ο σκηνοθέτης για την ταινία του Ρόμπερτ Άλτμαν.
“The 400 Blows” (1959) και “Jules and Jim” (1962)
“Τα θρίλερ του Σαμπρόλ είναι σίγουρα καλύτερα από τα απερίγραπτα χιτσκοκικά θρίλερ του Τρυφώ, τα οποία βρίσκω φριχτά. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι φαν του Τρυφώ. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, η “The Story of Adele H” είναι μία από αυτές, αλλά προσωπικά νιώθω για τον Τρυφώ ότι νιώθω και για τον Εντ Γουντ. Πιστεύω ότι είναι ένας παθιασμένος, αδέξιος ερασιτέχνης”, είχε πει ο Ταραντίνο σε επεισόδιο του podcast που συμπαρουσιάζει μαζί με τον Ρότζερ Άβαρι.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ταραντίνο κατακρίνει τον Τρυφώ. Στο πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Κάποτε στο Χόλιγουντ” αποκαλύπτει την αρνητική αντίδραση του Κλιφ Μπουθ (χαρακτήρας που στην ομότιτλη ταινία υποδύεται ο Μπραντ Πιτ) στην προβολή των “The 400 Blows” και “Jules and Jim” σε σκηνοθεσία Τρυφώ.
“Natural Born Killers” (1994)
Αν και ο Ταραντίνο έγραψε το σενάριο για το “Natural Born Killers” του Όλιβερ Στόουν, εξακολουθεί να μην μπορεί να παρακολουθήσει την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Στόουν παρεξήγησε ουσιαστικά την ιστορία του, ξαναγράφοντας τμήματα που έκαναν τους χαρακτήρες της ταινίας απίστευτους για τον Ταραντίνο.
Κατά την διάρκεια ενός podcast το 2020, ο Tαραντίνο παραδέχτηκε ότι ήταν εντελώς μπερδεμένος από θρίλερ επιστημονικής φαντασίας του Κρίστοφερ Νόλαν. “Νομίζω ότι πρέπει να το ξαναδώ”, είχε πει αστειευόμενος.
“Stripes” (1981), “Scrooged” (1988) και “Groundhog Day” (1993)
Στο “Cinema Speculation”, ο Ταραντίνο γράφει για την απογοήτευση του σχετικά με τις feel-good ταινίες του Μπιλ Μάρεϊ από την δεκαετία ’80 και του ’90: “Οι σύνθετοι χαρακτήρες δεν είναι απαραίτητα συμπονετικοί. Οι ενδιαφέροντες άνθρωποι δεν είναι πάντα συμπαθείς. Αλλά στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’80, η συμπάθεια ήταν το παν”.
“The Hunger Games” (2012)
Ο Ταραντίνο λατρεύει το δυστοπικό θρίλερ του Kinji Fukasaku, “Battle Royale”, έχοντας το συμπεριλάβει επανειλημμένα στην λίστα με τις αγαπημένες του ταινίες όλων των εποχών. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο συγγραφέας/σκηνοθέτης εξοργίστηκε με την εντυπωσιακά παρόμοια ταινία “Hunger Games”.
“Scream” (1996)
“Στην πραγματικότητα δεν με ένοιαζε η σκηνοθεσία του Γουές Κρέιβεν”, είπε ο σκηνοθέτης στο περιοδικό Vulture το 2015. “Νομίζω ότι ήταν ο ίδιος ο Γουές που το κράτησε γειωμένο και το εμπόδισε να απογειωθεί”.
“Τα σίκουελ ήταν απαίσια”, παραπονέθηκε ο Ταραντίνο για το franchise του Τζον Κάρπεντερ, Halloween σε μια συνέντευξη του στο Consequence of Sound το 2019. “Επειδή η Λόρι δεν είναι η αδερφή του Μάικλ Μάγιερς”.
“Halloween II” (1981)
Επικρίνοντας τo twist του Halloween II που αποκαλύπτει ότι ο Μάικλ και η Λόρι είναι αδέρφια, ο Ταραντίνο είπε: “Είναι φρικτό που το κάνει αυτό. Νομίζω ότι απλώς κατέβασαν μια ιδέα από το κεφάλι τους και βρήκαν μια δικαιολογία για να υπάρξει σίκουελ”.
“The Matrix Reloaded” (2003) και “The Matrix Revolutions” (2003)
Λίγοι θα αρνούνταν ότι το “The Matrix” είναι μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έγιναν ποτέ. Αλλά για τον Ταραντίνο, τα δύο περίπλοκα σίκουελ που ακολούθησαν – The Matrix Reloaded και The Matrix Revolutions – ήταν λιγότερο από εντυπωσιακά.
Διαβάστε επίσης: Οι 7 ταινίες που θεωρεί “τέλειες” ο Κουέντιν Ταραντίνο
