Αντιήρωες, περιθωριακοί και σκληροί χαρακτήρες. Οι “αλήτες” της μεγάλης οθόνης αντιπροσωπεύουν ένα διαφορετικό είδος ήρωα που συχνά αψηφά τους κανόνες, κινείται στις γκρίζες ζώνες της ηθικής και κερδίζει το κοινό με την αυθεντικότητα και το πάθος τους. Αυτοί οι χαρακτήρες, που συχνά κουβαλούν το βάρος μιας ταραχώδους ζωής, έχουν σημαδέψει την κινηματογραφική ιστορία με την ανθρώπινη πλευρά τους, προσφέροντας ταυτόχρονα ανεπανάληπτες ερμηνείες.
Από τους κατεστραμμένους χαρακτήρες της κλασικής εποχής μέχρι τους σύγχρονους κινηματογραφικούς “αλήτες”, οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν αυτούς τους ρόλους κατάφεραν να αποδώσουν την πολυπλοκότητα του περιθωρίου και να τους μετατρέψουν σε εμβληματικές φιγούρες.
Θρυλικοί “αλήτες” και οι ηθοποιοί που τους ενσάρκωσαν
Μάρλον Μπράντο – Στανλεϊ Κοβάλσκι, Λεωφορείο ο Πόθος (1951)
Ο Μπράντο έφερε έναν ωμό, ανεπιτήδευτο ρεαλισμό στον ρόλο του Στανλεϊ, αποτυπώνοντας έναν βίαιο, σκληρό άνδρα που παρά τις σκοτεινές του πλευρές, δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Τζέιμς Ντιν – Τζιμ Σταρκ, Επαναστάτης Χωρίς Αιτία (1955)
Το απόλυτο σύμβολο του νεανικού πνεύματος της δεκαετίας του ’50, ο Τζέιμς Ντιν ενσάρκωσε τον νεαρό “αλήτη” που προσπαθεί να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο γεμάτο σύγκρουση.
Άλ Πατσίνο – Τόνι Μοντάνα, Ο Σημαδεμένος (1983)
Ο Πατσίνο ανέδειξε τον Τόνι Μοντάνα ως έναν από τους πιο εμβληματικούς εγκληματίες της κινηματογραφικής ιστορίας, με τη φράση “Say hello to my little friend” να περνά στην αιωνιότητα.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο – Τράβις Μπικλ, Ο Ταξιτζής (1976)
Ο Ντε Νίρο αποτύπωσε την ψυχολογική παρακμή ενός μοναχικού άνδρα, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που αντανακλά τη σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας.
Χιθ Λέτζερ – Τζόκερ, Ο Σκοτεινός Ιππότης (2008)
Ο Λέτζερ έδωσε ζωή σε έναν από τους πιο επικίνδυνους και χαοτικούς αντιήρωες, καταγράφοντας μία από τις καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του σινεμά.
Τζακ Νίκολσον – Ραντλ ΜακΜέρφι, Στη Φωλιά του Κούκου (1975)
Ο Νίκολσον ως ο επαναστάτης “αλήτης” που συγκρούεται με το σύστημα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, ανέδειξε την ελευθερία ως την ύψιστη μορφή ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Βίγκο Μόρτενσεν – Τομ Σταλ, Το Τέλος της Βίας (2005)
Ένας φαινομενικά ήσυχος άντρας, που κρύβει όμως έναν σκοτεινό και βίαιο παρελθόν, ενσαρκώνεται με εσωτερική ένταση από τον Μόρτενσεν.
Στιβ ΜακΚουίν – Πεταλούδας, Ο Πεταλούδας (1973)
Ο ΜακΚουίν έδωσε πνοή σε έναν αλήτη που πάλεψε για την ελευθερία του, ενσαρκώνοντας την απόλυτη ανθρώπινη αντοχή.
Διαβάστε επίσης: Perfecto: Το jacket που έγραψε ιστορία στη μόδα και τον κινηματογράφο