Αν ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ζούσε σήμερα, δεν θα πήγαινε σε κινηματογραφικά φεστιβάλ. Δεν θα καθόταν στην πρώτη σειρά με σακάκι βελούδινο και κρασί στο χέρι. Θα ‘βρισκε ένα θερινό σινεμά με φθαρμένες καρέκλες, θα έπινε από κρυμμένο μπουκάλι και θα γκρίνιαζε για τις διαφημίσεις. Δεν ήθελε όμορφες ιστορίες. Ήθελε να βλέπει το “στομάχι” της Αμερικής να ανοίγεται μπροστά του — όπως ακριβώς το έκανε εκείνος με τη γραφομηχανή του.
Αν λοιπόν κάποιος τολμούσε να του φτιάξει ένα κινηματογραφικό πρόγραμμα, θα έπρεπε να περιέχει βρώμικα μοτέλ, άδεια πορτοφόλια, ψεύτικες υποσχέσεις, μεθύσια που δεν έχουν κάθαρση, και ήρωες που ποτέ δεν κερδίζουν. Γιατί αυτή ήταν η αλήθεια για εκείνον. Όχι το Χόλιγουντ, αλλά η πίσω αυλή του.
Ορίστε δέκα ταινίες που, αν δεν τις έβλεπε, σίγουρα θα ήθελε να τις έχει γράψει.
Midnight Cowboy (1969)
Δύο τύποι στο βυθό της Νέας Υόρκης – ένας που ονειρεύεται να γίνει αρσενική πόρνη και ένας άρρωστος κακομοίρης που δεν έχει κανέναν. Κανείς δεν σώζεται. Και αυτό είναι το μεγαλείο της ταινίας.
Barfly (1987)
Ο Μπουκόφσκι έγραψε το σενάριο. Ο Μίκι Ρουρκ υποδύθηκε τον Χένρι Τσινάσκι, το alter ego του. Ό,τι πιο κοντά στο πορτρέτο του ίδιου του Μπουκόφσκι. Μπύρα, μπουνιές, γυναίκες, αηδία και λογοτεχνία – με αυτή τη σειρά.
Requiem for a Dream (2000)
Δεν είναι απλώς ταινία για τα ναρκωτικά. Είναι ταινία για το πώς το Αμερικανικό Όνειρο σαπίζει τα πάντα. Μητέρα, γιος, φίλοι – όλοι ευελπιστούν για κάτι που δεν θα έρθει ποτέ.
Leaving Las Vegas (1995)
Ο Νίκολας Κέιτζ πίνει για να πεθάνει, όχι για να ξεχάσει. Κι όμως, σε αυτό το ταξίδι προς τον πάτο, υπάρχει κάτι σχεδόν τρυφερό. Μια πόρνη, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και μια συνεννόηση χωρίς λέξεις.
Taxi Driver (1976)
Ο Τράβις Μπικλ είναι ο άνθρωπος που μένει μόνος, που βλέπει τη βρωμιά παντού και δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί. Ένα πορτρέτο της αστικής παράνοιας. Ο Μπουκόφσκι θα έλεγε απλά: “Ναι, αυτός είμαι κι εγώ όταν ξεμένω από γράμματα και ουίσκι.”
The Last Picture Show (1971)
Μια μικρή πόλη που αργοπεθαίνει. Σινεμά που κλείνει, έρωτες που ξεθωριάζουν, ζωή που δεν κάνει τον κόπο να σου εξηγήσει τίποτα. Ό,τι πρέπει για μια Τετάρτη βράδυ με βροχή.
Drugstore Cowboy (1989)
Περίπτωση παραβατικότητας χωρίς ρομαντισμό. Χρήστες, διαρρήξεις, δρόμοι και φυγή. Ο ήρωας παλεύει να μείνει καθαρός, αλλά η ζωή του είναι πιο εθιστική από κάθε ουσία.
Paris, Texas (1984)
Ένας άντρας επιστρέφει από το τίποτα. Δεν φωνάζει, δεν εξηγεί. Κουβαλάει τη σκόνη της Αμερικής στα παπούτσια του. Δεν υπάρχει συγχώρεση, μόνο παραδοχή.
Buffalo ‘66 (1998)
Άνθρωποι που δεν ξέρουν να αγαπήσουν και προσποιούνται πως το κάνουν. Κάθε σκηνή είναι ένας κόμπος στο στομάχι. Η αγωνία του να προσπαθείς να είσαι “φυσιολογικός” σε έναν κόσμο που δεν είναι.
American Honey (2016)
Χίπικη νεολαία, περιοδείες πώλησης περιοδικών, ατελείωτοι δρόμοι, σκουριασμένα οχήματα και η σιωπηλή ελπίδα ότι κάτι καλύτερο ίσως περιμένει μετά την επόμενη διασταύρωση. Σαν ποίημα γραμμένο σε χαρτοπετσέτα βενζινάδικου.
By Ιωάννα Γιαννιώτη
Διαβάστε επίσης: 10 ταινίες όπου οι άνθρωποι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους