Όταν διάβασα πως ο Μελ Γκίμπσον βρέθηκε στο Άγιο Όρος, δεν στάθηκα στο “γιατί πήγε”. Στάθηκα στο πού πήγε. Σε έναν τόπο όπου ο χρόνος σταματάει, η οθόνη σβήνει και οι σκέψεις αργά ή γρήγορα έρχονται να σου μιλήσουν.
Το να περάσεις λίγες μέρες σε ένα μοναστήρι δεν είναι μόνο θρησκευτική εμπειρία. Είναι ανθρώπινη πράξη επιστροφής: σε σένα, στη σιωπή, στην αναπνοή. Ένα reset που πολλοί έχουμε ανάγκη, ακόμα κι αν δεν τολμάμε να το πούμε δυνατά.
Γι’ αυτό επέλεξα να γράψω για αυτό. Όχι για να σου πω τι να πιστεύεις. Αλλά για να σου θυμίσω πόσο ωφέλιμο είναι να μείνεις έστω και λίγο μόνος σου, αληθινά μόνος.
Δεν είναι ταξίδι, δεν είναι διακοπές, ούτε “εμπειρία ευεξίας” με πρόγραμμα γιόγκα και σαλάτες. Μια ολιγοήμερη διαμονή σε μοναστήρι είτε είναι στο Άγιον Όρος είτε σε κάποιο άλλο ησυχαστήριο είναι διακοπή θορύβου.
Εκεί, δεν θα βρεις πολυτέλεια, ανέσεις ή ψυχαγωγία. Θα βρεις σιωπή. Θα βρεις συνέπεια, πρόγραμμα, εσωτερική τάξη. Και, πάνω απ’ όλα, χώρο για να αναπνεύσεις χωρίς να αποσπάσαι.
Πολλοί διστάζουν γιατί σκέφτονται “δεν είμαι τόσο θρήσκος”. Δεν χρειάζεται να είσαι. Δεν θα σε ρωτήσει κανείς τι πιστεύεις. Κανείς δεν θα σου κάνει κήρυγμα.
Θα ξυπνήσεις νωρίς, θα συμμετέχεις σε κοινές δραστηριότητες, ίσως πας σε μια ακολουθία. Θα φας λιτά, θα περπατήσεις, θα ακούσεις ψιθύρους και καμπάνες. Κι όλα αυτά, χωρίς πίεση. Το μόνο που θα σου ζητηθεί είναι να σεβαστείς τον ρυθμό. Και, χωρίς να το καταλάβεις, θα αρχίσεις να νιώθεις ένα περίεργο πράγμα: ελαφρύς.
Στον έξω κόσμο, η σιωπή μας τρομάζει. Είναι συνδεδεμένη με τη μοναξιά, την απόρριψη, την αδράνεια. Στο μοναστήρι, όμως, η σιωπή είναι πλήρης. Είναι η μόνη γλώσσα που σου δείχνει ξεκάθαρα ποιος είσαι, χωρίς να φιλτράρει τίποτα. Εκεί, ένας απλός μοναχός μπορεί να σου πει μια φράση που θα σου μείνει μια ζωή. Όχι γιατί έχει “σοφία”, αλλά γιατί μιλάει χωρίς να προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Γιατί έχει χρόνο να σε κοιτάξει στα μάτια, χωρίς βιασύνη.
Όταν φύγεις, δεν θα είσαι “άλλος άνθρωπος”. Αλλά θα κουβαλάς μια μικρή εμπειρία μέσα σου: ότι μπορείς να είσαι ήρεμος χωρίς εξωτερικά στηρίγματα. Ότι υπάρχει τρόπος να κοιτάξεις τη ζωή σου από απόσταση και να τη δεις καθαρά.
Στην τελική, η πίστη είναι προσωπικό θέμα. Αλλά η ανάγκη να σταθείς λίγο ήσυχος μέσα σου, είναι πανανθρώπινη. Κι αν είσαι άντρας που τρέχει καθημερινά για να προλάβει, να αποδείξει, να χτίσει… τότε ίσως σου κάνει καλό να πατήσεις “pause”. Να απομακρυνθείς από όλους όχι για να φύγεις από τη ζωή σου, αλλά για να την δεις καθαρά.
Μια μικρή διαμονή σε μοναστήρι δεν είναι διακοπές. Είναι επαφή. Με σένα. Και, ίσως, με κάτι μεγαλύτερο. Αν θες να το πεις Θεό, καλώς, αν όχι, δεν πειράζει γιατί θα έχεις ήδη συναντήσει τον εαυτό σου. Και αυτό είναι πάντα το πρώτο βήμα.
Διαβάστε επίσης: Αντρική γοητεία στην παραλία: Λόγια, βλέμμα και παρουσία
