Το καλοκαίρι είναι, υποτίθεται, η εποχή της ξεγνοιασιάς, αλλά για εμάς τους πατεράδες με κόρες στην εφηβεία, δεν είναι παραλία — είναι Survivor.
Δύο κόρες.
Η μία 13, η άλλη 15.
Δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί… αλλά με ένα κοινό:
Μπαμπά, βαριέμαι. Ή… μπαμπά, απλά φύγε.
Η μικρή (13): Μπαμπά, κάνε κάτι να υπάρχω.
Ξύπνησε, έφαγε, έκανε scroll στο Instagram και μετά…
“Μπαμπά, βαριέμαι”
Είναι η μόνιμη επωδός.
Σαν ραδιοφωνικός σταθμός που παίζει μόνο ένα κομμάτι.
Και κάθε μέρα καινούρια αποστολή:
Θες να παίξουμε κάτι, αλλά όχι επιτραπέζιο, αλλά κάτι διασκεδαστικό, αλλά όχι παιδικό.
Πάμε βόλτα, αλλά χωρίς ήλιο, χωρίς περπάτημα, χωρίς ανθρώπους.
Και φυσικά, εσύ πρέπει να αυτοσχεδιάσεις, σαν πατέρας-stand up, μόνος του στη σκηνή με δύο θεατές: τη βαρεμάρα και την απαίτηση.
Η μεγάλη (15): Μπαμπά, δεν υπάρχεις. Εκτός αν θες να με πας κάπου.
Η άλλη πια μιλάει με σηματα μορς.
Αν σε κοιτάξει, είναι για να σου ζητήσει μεταφορά.
Αν σου μιλήσει, είναι για να της δωσεις χρήματα.
Αν γελάσει με αστείο σου, κάτι δεν πάει καλά.
Το πιο συνηθισμένο interaction μας:
Όλα καλά;
(χωρίς να κοιτάξει καν) ναι.
Να κάνουμε κάτι μαζί;
Μπα.
Την κοιτάω και βλέπω το μέλλον.
Που φεύγει σιγά-σιγά.
Αλλά προς το παρόν, με αφήνει έξω από το story της.
Το πρόβλημα δεν είναι το κινητό. Είναι ότι δεν είμαι στην οθόνη.
Καταλαβαίνω.
Δεν είναι προσωπικό.
Είναι η φάση της.
Είναι η απόσταση που χρειάζονται για να γίνουν αυτόνομες.
Το ξέρω.
Αλλά πάλι πονάει λίγο.
Γιατί κι εγώ κάπου εκεί ήμουν.
Απλώς τότε δεν είχαμε wi-fi, είχαμε αλάνα.
Και δεν υπήρχε “μπαμπά βαριέμαι”, γιατί ο μπαμπάς έλειπε στη δουλειά.
Τώρα είμαι εδώ. Και καμιά φορά… περισσεύω.
Ανάμεσα στις δύο, βρίσκομαι εγώ
Ο ενήλικας-γεφυροποιός.
Που προσπαθεί να ενώσει δύο απέναντι ηπείρους:
την έφηβη που βαριέται και δεν ξέρει τι θέλει
και την έφηβη που ξέρει πολύ καλά τι θέλει…
Και κάπου εκεί, ξυπνάς στις 7 το πρωί Σάββατο, για να πας τη μία για βόλτα χωρίς λόγο,
και κοιμάσαι στις 2 το βράδυ γιατί η άλλη είχε “κανονίσει με φίλες” και ήθελε “να μη σε βλέπει στο σαλόνι όταν μπαίνει”.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Θα περάσει.
Και θα μου λείπει.
Και το “μπαμπά, βαριέμαι”, και το “μη μου μιλάς”.
Και το “άσε μας τώρα” και το “πας καλά;”
Όλα αυτά είναι μουσική.
Ακατάληπτη, φάλτσα, αλλά μουσική της στιγμής.
Και μια μέρα, θα είναι σιωπή.
Θα τις περιμένω να με πάρουν τηλέφωνο.
Και θα θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια
που έψαχνα πώς να γεμίσω τα απογεύματά τους
και άδειαζα λίγο κάθε μέρα για να τις χωρέσω και τις δύο.
Παπαστάθης Βασίλης
(Μπαμπάς δύο εφήβων κοριτσιών, full time driver, part time άνθρωπος)
