Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η ανάγκη για απομόνωση μάς κατακλύζει. Δεν είναι απαραίτητα ένδειξη αδυναμίας ή θλίψης, αλλά μια κραυγή της ψυχής που αναζητά χώρο για να αναπνεύσει, να ηρεμήσει, να ξαναβρεί τον ρυθμό της.
Σε έναν κόσμο που δεν σταματά ποτέ, που γεμίζει τα αυτιά μας με θόρυβο και τις ημέρες μας με υποχρεώσεις, η απομόνωση γίνεται ένα είδος εσωτερικής θεραπείας. Εκεί, στη σιωπή, χωρίς τα βλέμματα και τις προσδοκίες των άλλων, βρίσκουμε τον εαυτό μας πιο καθαρά. Μπορούμε να αφήσουμε τα συναισθήματα να αναδυθούν χωρίς φόβο, να ανασάνουμε χωρίς βάρος, να ακούσουμε τη δική μας φωνή που πολλές φορές χάνεται στον θόρυβο της καθημερινότητας.
Δεν πρόκειται για απόρριψη των γύρω μας, αλλά για μια παύση που μας επιτρέπει να επιστρέψουμε πιο γεμάτοι, πιο δυνατοί, πιο αληθινοί. Είναι μια περίοδος ανασυγκρότησης – ένα καταφύγιο όπου η καρδιά και το μυαλό μας ξανασυναντιούνται.
Η απομόνωση δεν χρειάζεται να μας τρομάζει. Είναι ένα σημάδι ότι ακούμε τις ανάγκες μας. Και ίσως, μέσα από αυτή τη σιωπηλή απόσταση, να μάθουμε να αγαπάμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και τους άλλους, όταν επιστρέψουμε πάλι κοντά τους.
Γιατί καμιά φορά, για να ξαναβρούμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να χαθούμε για λίγο από αυτόν.
Διαβάστε επίσης: Οι άνθρωποι που δεν “στρίβουν”
