Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου προσφέρουν απλόχερα: ένα πιάτο φαγητό, μια ιδέα, ένα στήριγμα όταν εσύ δεν έχεις τίποτα. Που σου δίνουν από το περίσσευμα της καρδιάς τους ή και από το υστέρημά τους. Δεν ζητούν αντάλλαγμα, δεν περιμένουν ανταποδοτικότητα, μόνο ένα βλέμμα αναγνώρισης, μια στάση αξιοπρέπειας. Και όμως, για κάποιους ανθρώπους ούτε αυτό δεν είναι αυτονόητο.
Η αγνωμοσύνη δεν είναι απλά ένα στιγμιαίο λάθος, αλλά μια στάση ζωής που αποκαλύπτει πολλά περισσότερα απ’ όσα φαίνονται στην επιφάνεια. Ο άνθρωπος που δεν εκτιμά εκείνον που του στάθηκε στα δλυκολα όταν όλοι οι άλλοι του είχαν γυρίσει την πλάτη, είναι φτωχός. Όχι σε υλικά αγαθά, αλλά σε ψυχή. Δεν είναι απλώς αγενής, είναι ηθικά ρηχός και συναισθηματικά χρεοκοπημένος.
Ιδίως όταν η προσφορά δεν είναι υλική, αλλά πνευματική, η προδοσία πονά πιο βαθιά. Όταν κάποιος σου δίνει πίστη στον εαυτό σου, χρόνο από τη ζωή του, σκέψεις, έμπνευση, στήριξη, και εσύ δεν βρίσκεις καν τον κόπο να πεις ένα ουσιαστικό “ευχαριστώ” – ούτε καν με τη συμπεριφορά σου – τότε δεν έχεις απλώς ξεχάσει· έχεις ακυρώσει. Έχεις προδώσει. Και το χειρότερο είναι ότι συχνά, τέτοιοι άνθρωποι θεωρούν ότι τους τα όφειλες. Ότι έπρεπε να τους τα δώσεις. Ότι έτσι είναι τα πράγματα.
Μα ο κόσμος δεν προχωρά με τέτοιες λογικές. Οι σχέσεις, οι φιλίες, η αξιοπρέπεια, δεν είναι συναλλαγές. Είναι δεσμοί. Και όταν πατάς πάνω στον άνθρωπο που σε σήκωσε για να ανέβεις, το μόνο βέβαιο είναι πως θα πέσεις — κάποια στιγμή — και κανείς δεν θα είναι εκεί για να σε πιάσει. Γιατί κανείς δεν ξεχνά πραγματικά το ποιος τον εκμεταλλεύτηκε, ποιος τον χρησιμοποίησε, ποιος τον αγνόησε μόλις δεν ήταν πια χρήσιμος.
Η αχαριστία δεν χρειάζεται βρισιές. Είναι από μόνη της η μεγαλύτερη ύβρις. Είναι εκείνη η σιωπή όταν περίμενες στήριξη. Είναι η απομάκρυνση όταν εσύ θα στεκόσουν. Είναι η απουσία όταν εσύ ήσουν παρών. Και όσο μικρές κι αν φαίνονται αυτές οι συμπεριφορές, είναι η αρχή της φθοράς κάθε δεσμού. Γιατί η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι μεγάλο, φανταχτερό. Είναι λεπτομέρεια. Είναι το πώς θα σε κοιτάξει ο άλλος. Το αν θα σου μιλήσει με σεβασμό. Το αν θα θυμηθεί όσα έκανες όταν δεν ήσουν υποχρεωμένος να τα κάνεις.
Σε έναν κόσμο όπου όλα μετριούνται με το τι κερδίζεις, το να θυμάσαι ποιος ήταν δίπλα σου όταν δεν είχες τίποτα είναι σπάνιο. Και γι’ αυτό πολύτιμο. Όσοι δεν εκτίμησαν, όσοι πήραν και μετά γύρισαν την πλάτη, δεν άξιζαν ποτέ στ’ αλήθεια αυτό που τους έδωσες. Και δεν χρειάζεται να νιώσεις ενοχές που έδωσες. Η αλητεία είναι δική τους, όχι δική σου. Η προσφορά είναι τιμή, όχι αδυναμία.
Μην αλλάξεις. Να δίνεις, αλλά να ξέρεις πού. Να στηρίζεις, αλλά να βλέπεις ποιος στέκεται όταν δεν χρειάζεται πια κάτι από εσένα. Και όταν καταλάβεις πως κάποιος δεν εκτίμησε ούτε το ελάχιστο, τότε απλώς φύγε. Όχι από θυμό. Από αξιοπρέπεια.
Διαβάστε επίσης: Τι να ΜΗΝ κάνεις σε ένα νησί αυτό το καλοκαίρι (Αν θες να ξαναπάς…)