Η ιστορία του τελευταίου στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Πολλοί γνωρίζουν την ιστορία του Χίρου Ονόντα, του Ιάπωνα αξιωματικoύ του αυτοκρατορικού στρατού που αρνήθηκε να πιστέψει ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει και δεν παραδόθηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 1974. Ενώ συχνά αναφέρεται ως ο τελευταίος στρατιώτης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπάρχει ένας άλλος λιγότερο γνωστός στρατιώτης που ανακαλύφθηκε μόλις δέκα μήνες μετά τον Ονόντα. Το όνομα του ήταν Τερούο Νακαμούρα.

Παρά το γεγονός ότι ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τελέιωσε το 1945 και οι νεαροί τότε στρατιώτες είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους, στις 18 Δεκεμβρίου του 1974, κυκλοφόρησε η είδηση ​​ότι ένας άνδρας δεν είχε ειδοποιηθεί για την λήξη του και συνέχιζε τον αγώνα του.

Ο λόγος για τον Τερούο Νακαμούρα, ο οποίος ανακαλύφθηκε στο νησί Μοροτάι της Ινδονησίας τρεις δεκαετίες αργότερα. Μετά από μια αιματηρή μάχη τον Σεπτέμβριο του 1944, ο Νακαμούρα εικαζόταν νεκρός, αλλά στην πραγματικότητα βρισκόταν βαθιά στη ζούγκλα του νησιού με αρκετούς άλλους Ιάπωνες στρατιώτες και ήταν έτοιμοι να διεξαγάγουν ανταρτοπόλεμο όπως είχε διατάξει ο διοικητής τους.

Ο Τερούο Νακαμούρα στρατολογήθηκε το 1943, αλλά δεν ήξερε ότι θα περνούσαν 30 χρόνια πριν επιστρέψει σπίτι

Γεννήθηκε στον Attun Palalin στις 8 Οκτωβρίου 1919 στην Ταϊβάν. Ήταν μέλος της φυλής Amis, μιας ομάδας ιθαγενών της Ταϊβάν και μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια στα βουνά του νησιού. Αυτή η πολιτισμική ποικιλομορφία θα προκαλούσε μια σειρά από συζητήσεις αργότερα στη ζωή του, αλλά όταν κατατάχθηκε στην Εθελοντική Μονάδα Τακασάγκο του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού τον Νοέμβριο του 1943, δεν υπήρχε πολύ ενδιαφέρον για το υπόβαθρο του.

Ο Νακαμούρα τοποθετήθηκε στο νησί Μοροτάι των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών στον Ειρηνικό αμέσως μετά τη στράτευση του. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1944, αμερικανικές και αυστραλιανές δυνάμεις επιτέθηκαν στο νησί σε μια αποστολή που έγινε γνωστή ως Μάχη του Μοροτάι.

Οι Ιάπωνες στρατιώτες πολέμησαν σκληρά, αλλά ήταν λιγότεροι και υπέστησαν μεγάλες απώλειες. Πολλοί από τους εναπομείναντες άνδρες παραδόθηκαν στα συμμαχικά στρατεύματα, ενώ άλλοι υποχώρησαν στο πυκνό εσωτερικό της ζούγκλας του νησιού. Σύμφωνα με το TIME, η μονάδα του Νακαμούρα είχε λάβει εντολή να διεξάγει ανταρτοπόλεμο σε τέτοιες συνθήκες. Αργότερα είπε σε έναν δημοσιογράφο: “Ο διοικητής μου είπε να το παλέψω”. Αυτό λοιπόν έκανε.

Τους επόμενους μήνες, πολλά από τα εναπομείναντα μέλη του Ιαπωνικού Στρατού αιχμαλωτίστηκαν, παραδόθηκαν ή πέθαναν. Αλλά ο Νακαμούρα παρέμεινε με μια μικρή ομάδα στρατιωτών, αποφασισμένοι να συνεχίσουν να ακολουθούν τις εντολές, παρόλο που δεν είχαν τρόπο να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο.

Χωρίς κανένα αρχείο για την παράδοση του Νακαμούρα, ο ιαπωνικός στρατός τον κήρυξε νεκρό στις 13 Νοεμβρίου 1944. Θα περνούσαν 30 χρόνια μέχρι να μάθει η οικογένεια του όλη την αλήθεια.

Ο Τερούο Νακαμούρα επέζησε τρώγοντας μπανάνες και ψαρεύοντας στα νερά του νησιού

Ο Νακαμούρα έζησε με αρκετούς άλλους Ιάπωνες στρατιώτες στο νησί Μοροτάι για δώδεκα χρόνια. Δεδομένου ότι είχαν χάσει επαφή με τους διοικητές τους, δεν είχαν ιδέα ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει. Όταν πέταξαν φυλλάδια πάνω από το νησί το 1945 που δήλωναν ότι η Ιαπωνία είχε παραδοθεί και ο πόλεμος είχε τελειώσει, ο Νακαμούρα και οι σύντροφοί του θεώρησαν πως πρόκειται για εχθρική προπαγάνδα.

Το 1956, ο Νακαμούρα άφησε τους συναδέλφους του – κάποιοι λένε επειδή οι άλλοι άνδρες προσπάθησαν να τον σκοτώσουν – και έφτιαξε μια μικρή καλύβα σε ένα χωράφι. Επιβίωσε καλλιεργώντας γλυκοπατάτες, τρώγοντας μπανάνες και ψάρια που έπιανε ο ίδιος. Μαγείρευε μόνο όταν νύχτωνε για να μην βλέπουν οι εχθροί τον καπνό από τη φωτιά του.

Ο Τερούο Νακαμούρα μετρούσε τις μέρες που περνούσαν παρατηρώντας τους κύκλους της σελήνης και παρακολουθούσε μήνες και χρόνια δένοντας κόμπους σε ένα σχοινί.

“Αν και δεν είχα κανέναν να μιλήσω, θαμμένη βαθιά μέσα στην καρδιά μου υπήρχε μία αχτίδα ελπίδας και προσδοκίας. Το μόνο ίχνος ευτυχίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προερχόταν από το γεγονός ότι ήμουν ακόμα ζωντανός και δεν είχα χάσει ακόμα την αίσθηση της ύπαρξης μου”, δήλωσε αργότερα.

Σύμφωνα με το Skeptoid podcast, κάποια στιγμή ο Νακαμούρα γνώρισε έναν ντόπιο που ονομαζόταν Μπαικόλι, ο οποίος τον προμήθευε με διάφορα είδη πρώτης ανάγκης. Αυτή η συμφωνία συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια μέχρι τον θάνατο του Μπαικόλι. Στη διαθήκη του, ο Μπαικόλι ζήτησε από τον γιο του να συνεχίσει να φροντίζει τον Νακαμούρα, και φημολογείται ότι αυτός ήταν που ενημέρωσε τις αρχές για την ύπαρξη του.

Η ανακάλυψη του τελευταίου στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Τον Νοέμβριο του 1974, η ινδονησιακή κυβέρνηση ενημερώθηκε ότι μπορεί να υπάρχει ένα καταφύγιο του Ιαπωνικού Στρατού στο νησί Μοροτάι, και συνεργάστηκαν με την Ιαπωνική Πρεσβεία για να οργανώσουν μια αποστολή έρευνας.

Οι ερευνητές κυμάτισαν μια ιαπωνική σημαία και τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο της χώρας σε μια προσπάθεια να βγει ο Νακαμούρα από την κρυψώνα. Τα κατάφεραν. Στις 18 Δεκεμβρίου 1974, εμφανίστηκε ο Νακαμούρα, 55 ετών τότε. Ήταν γυμνός και εξουθενωμένος, αλλά με εκπληκτικά καλή υγεία.

Ο Νακαμούρα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Τζακάρτα, και στη συνέχεια, οι αρχές της Ινδονησίας τον έστειλαν πίσω στην Ταϊβάν για να επανενωθεί με την οικογένεια του.

Όταν ο Νακαμούρα επέστρεψε σπίτι, συνειδητοποίησε πόσο πολύ καιρό έλειπε. Οι γονείς του ήταν νεκροί, ο γιος του, που ήταν βρέφος όταν στρατεύτηκε, είχε τέσσερα δικά του παιδιά, και η γυναίκα του, υποθέτοντας ότι ήταν νεκρός, είχε ξαναπαντρευτεί.

Μετά ήρθε το θέμα της σύνταξης του Νακαμούρα

Κατά τη διάρκεια των 30 ετών που βρισκόταν σε απομόνωση, η Ταϊβάν είχε τεθεί υπό τη διακυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας. Αν και ο Νακαμούρα είχε πολεμήσει για τον Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Στρατό, η ιαπωνική κυβέρνηση πίστευε ότι δεν έπρεπε να του επιστρέψουν τις αποδοχές για τη σύνταξη που δικαιούταν, καθώς δεν ήταν τεχνικά Ιάπωνας πολίτης.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε την οργή του κοινού, καθώς λίγους μήνες νωρίτερα, ο Χίρου Ονόντα έλαβε το ποσό που του αντιστοιχούσε. Η κυβέρνηση υποστήριξε ότι ο Ονόντα ήταν Ιάπωνας πολίτης και είχε τον βαθμό του αξιωματικού, ενώ ο Νακαμούρα ήταν μόνο στρατιώτης. Αρχικά του πλήρωσαν 68.000 γιεν Ιαπωνίας, που ισοδυναμεί με περίπου 227 δολάρια εκείνη την εποχή.

Μετά από έντονες συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης και περισσότερη δημόσια κατακραυγή, η κυβέρνηση της Ταϊβάν δώρισε συνολικά 4.250.000 γιεν Ιαπωνίας στον Νακαμούρα, μια πληρωμή που πλησιάζει το ποσό που είχε λάβει ο Ονόντα.

Μετά την επιστροφή του στην Ταϊβάν, ο Νακαμούρα είπε στους New York Times: “Είμαι πολύ κουρασμένος αν και φαίνομαι υγιής, και είμαι πολύ ενθουσιασμένος που βλέπω τόσους πολλούς ανθρώπους εδώ.”

Σύμφωνα με τους Taipei Times, ο νέος σύζυγος της συζύγου του ήταν πρόθυμος να φύγει και να αφήσει το ζευγάρι να επανενωθεί. Αλλά ο Νακαμούρα δεν ήθελε να προκαλέσει χάος στη ζωή τους, γι’ αυτό αγόρασε ένα διαμέρισμα κοντά και περνούσε συχνά χρόνο μαζί τους.

Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Νακαμούρα έζησε ήσυχα και ειρηνικά με την οικογένειά του. Στις 15 Ιουνίου του 1979, έχασε την τελευταία του μάχη — αυτή τη φορά με τον καρκίνο του πνεύμονα. Παρά το γεγονός ότι πέρασε σχεδόν το μισό της ζωής του στην απομόνωση, ο Τερούο Νακαμούρα άφησε πίσω του μια κληρονομιά ενός γενναίου άνδρα και ενός αφοσιωμένου στρατιώτη.

---

Διαβάστε επίσης: Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο