Το σινεμά μπορεί να είναι πολλά πράγματα: από μέσο διασκέδασης και απόδρασης, μέχρι τρόπος να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τον κόσμο. Όμως κάποιες φορές, υπάρχει κάτι πιο δυνατό κι από την τέλεια πλοκή ή το εξαιρετικό acting: μια ταινία που σε κάνει να νιώσεις… περίεργα. Να αναρωτηθείς. Να σαστίσεις. Ίσως ακόμα και να μην ξέρεις αν σου άρεσε ή όχι – αλλά να μη μπορείς να τη βγάλεις απ’ το μυαλό σου.
Αν έχεις κουραστεί από τις συμβατικές επιλογές του Netflix και τις προβλέψιμες αφίξεις στις πλατφόρμες, τον Οκτώβριο δοκίμασε κάτι διαφορετικό. Διάλεξε μία ή περισσότερες από τις παρακάτω ταινίες που δεν υπάγονται σε κανένα “κανονικό” είδος. Είναι ιδανικές για βραδιές όπου θες το μυαλό σου να σβήσει και να… αναφλεγεί ταυτόχρονα.
Swiss Army Man (2016)
Ένας άντρας χρησιμοποιεί ένα πτώμα σαν εναλλακτικό πολυεργαλείο. Ακούγεται αηδιαστικό; Ίσως. Αλλά είναι μια ταινία για τη μοναξιά, τη φιλία και το νόημα της ζωής. Πρωταγωνιστεί ο Daniel Radcliffe όπως δεν τον έχεις ξαναδεί.
The Lobster (2015)
Μια αλλόκοτη, ψυχρή σάτιρα για τις σχέσεις, τη μοναξιά και το κοινωνικό “πρέπει”. Σκοτεινό χιούμορ, εξαιρετικό καστ και έναν Λάνθιμο στα καλύτερά του.
I’m Thinking of Ending Things (2020)
Ο Τσάρλι Κάουφμαν (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) γράφει και σκηνοθετεί ένα υπαρξιακό trip για τον χρόνο, τις σχέσεις, την ταυτότητα και το ίδιο το storytelling.
The Platform (El Hoyo, 2019)
Δυστοπική αλληγορία για την κοινωνική ανισότητα. Μια κάθετη φυλακή όπου οι τρόφιμοι πρέπει να επιβιώσουν με τα αποφάγια των από πάνω. Βίαιο, έντονο και με βαθύ κοινωνικό σχολιασμό.
The Lighthouse (2019)
Ασπρόμαυρη, πειραματική, έντονη. Παίζει με τη μυθολογία, τη σεξουαλική καταπίεση, την εξουσία και την απομόνωση. Πιθανότατα δεν θα ξεχάσεις ποτέ την τελευταία σκηνή.
Synecdoche, New York (2008)
Όλη σου η ζωή, σε ένα θεατρικό έργο που δεν τελειώνει ποτέ. Μια μετα-υπαρξιακή εμπειρία για την καλλιτεχνική δημιουργία, τη θνητότητα και το χαμένο νόημα της καθημερινότητας. Από τον Τσάρλι Κάουφμαν, ξανά.
Enemy (2014)
Ο Τζέικ Τζίλενχαλ βρίσκει τον σωσία του… και τα πράγματα ξεφεύγουν. Σκοτεινό, μυστηριώδες και γεμάτο συμβολισμούς (αράχνες παντού). Από τον Ντένις Βιλνέβ πριν το Dune, είναι ό,τι πρέπει για ένα mind-bending βράδυ.
Under the Skin (2013)
Πειραματικό sci-fi για την ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και την αποξένωση. Ελάχιστοι διάλογοι, μαγευτική εικόνα, ένα πραγματικό κινηματογραφικό έργο τέχνης.
Holy Motors (2012)
Απλά… δεν μπορείς να την περιγράψεις. Είναι σαν όνειρο, σαν performance art, σαν ταινία που γυρίστηκε σε άλλον πλανήτη. Must-see για cinephiles.
The Fall (2006)
Οπτικά εκπληκτική, συγκινητική, με παραμυθένια ατμόσφαιρα και τρομερή συναισθηματική δύναμη. Ιδανική για όταν θες να δεις κάτι που μοιάζει με εικονογραφημένο βιβλίο.
Διαβάστε επίσης: Αλήθεια και δικαιοσύνη στη μεγάλη οθόνη: 7 δυνατές δίκες που μας καθήλωσαν