Τα ριμέικ δεν είναι ασυνήθιστα στον χώρο του κινηματογράφου, αλλά να αναλάβεις ξαναδιηγηθείς μια ιστορία που έχεις ήδη πει, είναι κάτι που δεν έχουν κάνει πολλοί σκηνοθέτες.
Ο λόγος για τέτοιες προσπάθειες ποικίλλει -από την προσπάθεια απελευθέρωσης των πραγματικών δυνατοτήτων μιας ιδέας, αφού είχε προηγουμένως χαθεί, έως την επαναπλαισίωση των θεμάτων του πρωτότυπου- ωστόσο, είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις σκηνοθέτες να διεξάγουν τέτοιου είδους “πειράματα”.
Υπάρχουν ορισμένα παραδείγματα σκηνοθετών που έκαναν ριμέικ των δικών τους ταινιών, όπως ο Μάικλ Μαν με το “Heat” και ο Μίκαελ Χάνεκε με το “Funny Games”, όταν όμως το τολμά ο Άρχοντας του Σασπένς, Άλφρεντ Χίτσκοκ, σίγουρα έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης, ο οποίος ήταν πρωτοπόρος σε διάφορες τεχνικές σχετικά με τα θρίλερ περιπέτειας και τα ψυχολογικά θρίλερ, το 1934 σκηνοθέτησε το “The Man Who Knew Too Much” και 22 χρόνια μετά προχώρησε με το ριμέικ του. Ήταν η μοναδική φορά που ο σεβαστός σκηνοθέτης θα “ανακύκλωνε” μια ιστορία στις έξι δεκαετίες του στην επιχείρηση.
Η πρώτη ταινία δημιουργήθηκε την εποχή που ο Χίτσκοκ ανέβαινε ακόμη στις τάξεις της βρετανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας (και βοηθούσε να οριστεί ολόκληρο το είδος των ταινιών τρόμου). Στην δεύτερη προσπάθειά του, ο Χίτσκοκ ήταν ένας αλλαγμένος άνθρωπος. Τώρα, δεν ήταν πια ένας νέος με φρέσκο πρόσωπο, αλλά ένας έμπειρος βετεράνος που είχε κερδίσει τον θαυμασμό των κριτικών και του κοινού παγκοσμίως χάρη σε κλασικά έργα που έγιναν μετά την επιτυχημένη μετάβασή του στο Χόλιγουντ το 1939. Ο αντίκτυπος αυτών των δεκαετιών που μεσολάβησαν είναι εμφανής σε όλο το “αμερικανοποιημένο” ριμέικ του “The Man Who Knew Too Much”. Και τα δύο είναι σταθερά παραδείγματα του γιατί ο Χίτσκοκ είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του σασπένς, αλλά μαζί αποτελούν την πιο συναρπαστική διπλή πράξη της καριέρας του.
Διαβάστε επίσης: Πέντε θρυλικοί σκηνοθέτες που δεν έχουν λάβει ποτέ το χρυσό αγαλματίδιο!
