Στις 28 Αυγούστου του 1963, πάνω 200.000 διαδηλωτές συναντήθηκαν στο μνημείο του Αβραάμ Λίνκολν για να διαδηλώσουν την αντίθεση τους σε κάθε μορφή διάκρισης. Σε αυτήν την εκδήλωση διαμαρτυρίας ο πάστορας και πρωτοστάτης του αντιρατσιστικού κινήματος, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκφώνησε την ομιλία του που έμεινε στην ιστορία με τον τίτλο “Έχω ένα όνειρο…”.
Η πορεία προς την Ουάσιγκτον απεδείχθη ιδιαίτερα επιτυχημένη, αφού το 1964 ψηφίστηκε ο πιο σημαντικός ίσως νόμος που τερμάτιζε κάθε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία ή την καταγωγή. Με αυτόν τον νόμο παραχωρήθηκαν δικαιώματα ψήφου, καταργήθηκαν οι ξεχωριστές δημόσιες αίθουσες για λευκούς και έγχρωμους, οι διακρίσεις στα σχολεία, στα σωματεία και στην εύρεση εργασίας.
Ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην παγκόσμια ιστορία, τα πράγματα ωστόσο, ακόμα και σήμερα, φαίνεται να μην έχουν αλλάξει ιδιαίτερα, κάτι που αποδεικνύουν αρκετά περιστατικά, όπως η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις 25 Μαΐου του 2020, αλλά και πολλές ταινίες με θέμα τον ρατσισμό, οι οποίες μας δίδαξαν πως η ανάγκη για φυλετική και κοινωνική ισότητα παραμένει πιο επιτακτική από ποτέ.
Αν θέλετε να διευρύνετε την κοσμοθεωρία σας, αξίζει να παρακολουθήσετε τις παρακάτω ταινίες, οι οποίες διεισδύουν στον κόσμο του μίσους και των φυλετικών διακρίσεων.
Κάνε το Σωστό | Σπάικ Λι, 1989
Το “Κάνε το Σωστό” κυκλοφόρησε το 1989 και ίσως είναι καλύτερη ταινία του Σπάικ Λι. Η ταινία μας μεταφέρει για ένα 24ωρο σε μια συνοικία Αφροαμερικανών του Μπρούκλιν, όπου εδώ και χρόνια λειτουργεί μια πιτσαρία λευκών χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Όμως εκείνη τη μέρα τα πράγματα θα πάρουν μια διαφορετική τροπή.
Ο σκηνοθέτης στο κλείσιμο της ταινίας παρέθεσε δύο διαφορετικά αποσπάσματα, ένα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ένα του Μάλκολμ Χ, θέλοντας κατά κάποιο τρόπο να ισορροπήσει τις καταστάσεις όσον αφορά τις διεκδικήσεις των Αφροαμερικανών – “Η βία ως μέσο για την επίτευξη φυλετικής δικαιοσύνης είναι ταυτόχρονα λάθος στρατηγικά και ανήθικη. Οφθαλμός αντί οφθαλμού μέχρι να μείνουμε όλοι τυφλοί”, που είχε ως απάντηση το: “Δεν πρεσβεύω τη βία, αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι κατά της βίας ως μέσο αυτοάμυνας. Στην περίπτωση της αυτοάμυνας μάλιστα δεν θα την αποκαλούσα καν βία. Θα την αποκαλούσα νοημοσύνη”.
Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει το βράδυ | Στάνλεϊ Κρέιμερ, 1967
Το “Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει το βράδυ” είναι μία αμερικανική κωμική – δραματική ταινία του 1967, σε σκηνοθεσία και παραγωγή Στάνλεϊ Κρέιμερ. Πρωταγωνιστούν οι Σπένσερ Τρέισι, Σίντνεϊ Πουατιέ και Κάθριν Χέπμπορν. Επίκεντρο της ταινίας ήταν η διαφυλετικοί γάμοι, οι οποίοι τότε ήταν απαγορευμένοι σε 17 Πολιτείες των ΗΠΑ.
Όσον αφορά την υπόθεση, η απελευθερωμένη Τζοάνα, η κόρη του αγωνιστή εκδότη Μάθιου Ντρέιτον και της αριστοκράτισσας γυναίκας του Κριστίνα, επιστρέφει σπίτι με τον καινούριο της αρραβωνιαστικό, τον Τζον Πρέντις, ένα διακεκριμένο… μαύρο γιατρό. Η Κριστίνα δέχεται την απόφαση της κόρης της να παντρευτεί τον Τζον, αφού την έχει μεγαλώσει χωρίς προκαταλήψεις, αλλά ο Μάθιου είναι σοκαρισμένος από αυτή τη διαφυλετική ένωση. Ωστόσο οι γονείς του γιατρού είναι το ίδιο τρομοκρατημένοι. Τότε και οι δύο γονείς πρέπει να καθίσουν μαζί και να λύσουν το πρόβλημά τους αφού τα παιδιά τους είναι αμετάπειστα στην απόφασή τους… Η ταινία κέρδισε Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, ενώ προτάθηκε και για Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
12 Χρόνια Σκλάβος | Στιβ ΜακΚουίν, 2013
H ταινία “12 Χρόνια Σκλάβος” αποτελεί μια μυθιστορηματική προσαρμογή της αυτοβιογραφίας Twelve Years a Slave του Σόλομον Νόρθαπ, ενός ελεύθερου μαύρου άνδρα που απήχθη στη Γουάσινγκτον το 1841 και πουλήθηκε στη σκλαβιά. Εργάστηκε σε φυτείες στη Λουϊζιάνα για 12 χρόνια πριν την απελευθέρωσή του.
Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών στις 18 Οκτωβρίου 2013 και σε ευρύτερη διανομή την 1η Νοεμβρίου 2013. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και έλαβε 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσίας, Α΄ Ανδρικού Ρόλου, Β΄ Ανδρικού Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου και Διασκευασμένου Σεναρίου, κερδίζοντας στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας, Διασκευασμένου Σεναρίου και Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Django | Κουέντιν Ταραντίνο, 2012
Η ταινία διαδραματίζεται στο Νότο δύο χρόνια πριν από την έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο Τζάνγκο είναι ένας σκλάβος που ζει στο Νότο, χωριστά από τη σύζυγό του Μπρουμχίλντα. Όταν ο Τζάνγκο βρίσκεται σε έναν πλειστηριασμό σκλάβων, ο Δόκτωρ Κινγκ Σουλτζ, ένας κυνηγός επικηρυγμένων, ελευθερώνει τον Τζάνγκο από τους κακούς ιδιοκτήτες του και του δίνει την επιλογή να τον βοηθήσει να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν τους Αδερφούς Μπριτλ, ένα τρίο αδίστακτων δολοφόνων, τους οποίους μόνο ο Τζάνγκο έχει δει. Για αντάλλαγμα, ο Σουλτζ θα ελευθερώσει τον Τζάνγκο από τη σκλαβιά και θα τον βοηθήσει να πάρει τη σύζυγό του πίσω από τον Κάλβιν Κάντι.
Green Book | Πίτερ Φάρελι, 2018
Το “Green Book” βασίζεται στην αληθινή ιστορία του γνωστού μουσικού της τζαζ Ντον Σίρλεϊ, ο οποίος ξεκινάει ένα ταξίδι στον βαθύ Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών. Όντας ο ίδιος του ένας έγχρωμος άνδρας τη δεκαετία του ’60 είναι αντιληπτό ότι ο ρατσισμός τότε ανθούσε. Για να κάνει ανενόχλητος το ταξίδι του προσλαμβάνει ως σοφέρ τον Τόνι Βαλελόνγκα, ο οποίος όντας λευκός μαθαίνει αρκετά από τη συμπεριφορά του ανθρώπου που προστατεύει.
Η ταινία έλαβε την πρώτη θέση στη λίστα του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τις 10 καλύτερες ταινίες του 2018, τιμήθηκε ως η “Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς” από το “National Board of Review” και έλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στην απονομή του 2019. Έλαβε επίσης Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και Μοντάζ. Τέλος έλαβε την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας (Κωμωδία ή Μιούζικαλ).
BlacKkKlansman | Σπάικ Λι, 2018
Η ταινία BlacKkKlansman (2018), η οποία διηγείται την σχεδόν απίστευτη αληθινή ιστορία ενός μαύρου αστυνομικού ντετέκτιβ που διεισδύει στην Κου Κλουξ Κλαν, έλαβε τόσο καλής κριτικής όσο και λαϊκής αναγνώρισης. Αυτό το ταξίδι στην “σκοτεινή καρδιά της Λευκής Αμερικής” (New York Times) κέρδισε το “Grand Prix du Jury” στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2018, ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, φεύγοντας ωστόσο με το Όσκαρ Προσαρμοσμένου Σεναρίου.
Gran Torino | Κλιντ Ίστγουντ, 2008
Μια δραματική ταινία του Κλιντ Ίστγουντ που μπορεί να θεωρηθεί κλασική με εκπληκτικές ερμηνείες που σε αγγίζουν και σε συγκινούν.
Ο Γουόλτ Κοβάλσκι, ένας σκληρός και άκαμπτος βετεράνος του πολέμου της Κορέας, βλέπει τη γειτονιά του να κατακλύζεται από Ασιάτες μετανάστες. Χήρος και σε απόσταση από τα παιδιά του, θα συνάψει μια απροσδόκητα φιλική σχέση με τον νεαρό Κορεάτη γείτονά του, όταν ο τελευταίος θα επιχειρήσει να κλέψει την πολύτιμη Ford Gran Torino του.
Ο Μισισιπής καίγεται | Άλαν Πάρκερ, 1988
Αμερική, 1964. Δύο πράκτορες του FBI καταφτάνουν στον Μισισιπή, όπου η ρατσιστική βία είναι σε καθημερινή διάταξη, προκειμένου να εντοπίσουν τρεις νεαρούς ακτιβιστές της NAACP (Αμερικανική οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μαύρων), έναν Αφροαμερικανό και δύο λευκούς, εξαφανισμένους κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες.
Πρόκειται για περιοχή όπου δρα ανεμπόδιστα η Κου Κλουξ Κλαν, με ισχυρή κατά τα φαινόμενα επιρροή στον ντόπιο λευκό πληθυσμό, η οποία διώκει, βασανίζει και λυντσάρει συλλήβδην ανυπεράσπιστους μαύρους, βυθίζοντας την κοινότητά τους στον τρόμο.
Ο Τζιν Χάκμαν, ο Γουίλεμ Νταφόε και η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, είναι εξαιρετικοί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, σε ένα σπουδαίο πολιτικό θρίλερ που αιχμαλωτίζει ένα σημαντικό κεφάλαιο της Αμερικανικής Ιστορίας με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Η ταινία ήταν υποψήφια για επτά Όσκαρ το 1989, κερδίζοντας τελικά επάξια το Όσκαρ για τη φωτογραφία του Πίτερ Μπίζιου, αλλά και τρία Βραβεία BAFTA.
Διαβάστε επίσης: “Cry Macho”: Η μεγάλη επιστροφή του 91χρονου Κλιντ Ίστγουντ
