Μπορεί να ακούγεται προφανές, αλλά μια ταινία που είναι υποψήφια για Όσκαρ δεν σημαίνει αυτόματα πως είναι και καλή.
Στην πραγματικότητα, υπήρξαν πολλές αξιόλογες ταινίες όλα αυτά τα χρόνια που κατά κάποιο τρόπο αγνοήθηκαν από την Ακαδημία, καθώς δεν κέρδισαν ούτε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ, αν και έλαβαν πολύ καλές κριτικές. Από την άλλη, υπήρξαν και ταινίες, όπως το “Suicide Squad” του σύμπαντος της DC, που αν και “κακοποιήθηκαν” από τους κριτικούς, αναγνωρίστηκαν από την Ακαδημία, κάτι που είναι γελοίο αν σκεφτείς ότι κλασικά, όπως το “The King of Comedy” μπήκαν στα συρτάρια.
Προφανώς δεν ήταν στις πρώτες προτιμήσεις των μελών της ακαδημίας, εμείς ωστόσο τις αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να τις βλέπουμε μέχρι και σήμερα.
Δείτε παρακάτω μερικές λαμπρές ταινίες που δεν έλαβαν ούτε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ:
American Psycho (2000)
Η μεταφορά του μυθιστόρηματος του Μπρετ Ίστον Έλις από την Μαίρη Χάρον, στην οποία ο Οσκαρικός ηθοποιός Κρίστιαν Μπέιλ υποδύεται τον ψυχοπαθή χρηματιστή της Γουόλ Στριτ, Πάτρικ Μπέιτμαν, δεν έλαβε ούτε μία υποψηφιότητα.
Before Sunrise (1995)
Ενώ τα δύο τελευταία κεφάλαια της τριλογίας του Ρίτσαρντ Λινκλέτερ κέρδισαν υποψηφιότητες σεναρίου, η ταινία που σύστησε τον κόσμο το μελλοντικό παντρεμένο ζευγάρι Τζέσε (Ίθαν Χοκ) και Σελίν (Ζιλί Ντελπί) αγνοήθηκε εγκληματικά.
The Big Heat (1953)
Το 2011 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
The Big Lebowski (1998)
Η γενναιοδωρία της Ακαδημίας προς τους αδελφούς Κοέν κορυφώθηκε όταν το “No Country for Old Men” κέρδισε το Όσκαα Καλύτερης Ταινίας, ενάντια στο “There Will Be Blood”. Παραμένει ωστόσο έκπληξη το γεγονός ότι ο το “The Big Lebowski” δεν έλαβε καμία υποψηφιότητα.
Να σημειώσουμε πως πλέον η ταινία θεωρείται καλτ, χαρακτηριστική για τους διαλόγους της, τη στάση ζωής των ηρώων, τη μουσική της, και τις σκηνές των ονείρων του Dude.Μάλιστα, το 2014, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, την πρόσθεσε την στο National Film Registry ως «πολιτιστικά, ιστορικά, και αισθητικά σημαντική».
Breathless (1960)
Η αποτυχία του “Breathless” να λάβει μια υποψηφιότητα, είναι η απόδειξη ότι τα Όσκαρ δεν είναι αξιόπιστα. Παρά το γεγονός ότι είναι μια από τις πιο μελετημένες ταινίες στον κόσμο, το γαλλικό αριστούργημα του πρωτοπόρου του πιο σημαντικού κινήματος στον κινηματογράφο (Nouvelle Vague), Ζαν Λυκ Γκοντάρ, είχε μηδενικό απολογισμό στα βραβεία Όσκαρ.
Don’t Look Now (1973)
Το “Don’t Look Now” υπήρξε μια εξαιρετικά πρωτοποριακή προσπάθεια για την εποχή της, ασκώντας μεγάλη επιρροή σε μεταγενέστερους σκηνοθέτες και φιλμ. Παρά την αρχική αμφισβήτηση κατάφερε να καθιερωθεί ως κλασική ταινία στο είδος προσφέροντας μερικές all time classic σκηνές που έχουν μείνει στην ιστορία.
The Good, the Bad and the Ugly (1966)
Οι ταινίες γουέστερν άρχισαν να ευνοούνται από την Ακαδημία την δεκαετία του ’90, όταν συμπτωματικά η ταινία “Unforgiven” που σκηνοθετήθηκε από τον Κλιντ Ίστγουντ, τον άντρα του οποίου η καριέρα άνθισε μετά την ερμηνεία του στην ταινία του Σέρτζιο Λεόνε, κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
La haine (1995)
Το ασπρόμαυρο δράμα του Ματιέ Κασσοβίτς – μεταφρασμένο στα ελληνικά ως “Το Μίσος” – ακολουθεί τρεις νέους φίλους και τον αγώνα τους να ζήσουν στα λαϊκά προάστια του Παρισιού. Ο τίτλος προέρχεται από μια γραμμή που ομιλείται από έναν από αυτούς, τον Ουμπέρτ: “La Haine attise la haine!”, “το Μίσος γεννάει μίσος.”
Heat (1995)
Το “Heat” προσφέρει αυτό που λέει και ο τίτλος του. Ένταση! Γρήγορη πλοκή, ανατροπές και μοιρασμένες ισορροπίες σε μια περιπέτεια δράσης που ξεπερνά τον κλασικό της ορισμό. Ο Μάικλ Μαν σκηνοθετεί μια από τις καλύτερες και πιο δυνατές ταινίες της καριέρας του προσφέροντας μας σασπένς κι αγωνία, έχοντας δίπλα του δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου κινηματογράφου (Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ ντε Νίρο) σε μια συνάντηση που ήταν γραφτό να αφήσει ιστορία.
M (1931)
Μια ταινία από τον σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ, στην οποία ο Πέτερ Λόρε ενσαρκώνει τον “δράκο του Ντίσελντορφ”, έναν διαβόητο δολοφόνο παιδιών. Η ταινία έγινε στις αρχές της δεκαετίας του `30 και πολύ περισσότερο από την ιστορία ενός serial killer, αποτελεί έναν καθρέφτη των ανησυχιών του μέσου Γερμανού πολίτη και του ταραγμένου κοινωνικού κλίματος, εν όψει της ανόδου των ναζί στην εξουσία. Μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
The King of Comedy (1982)
Μπορεί να του πήρε δεκαετίες για να κερδίσει ένα Όσκαρ, αλλά η Ακαδημία σπάνια δεν είχε στις υποψηφιότητες γταινίες του Μάρτιν Σκορτσέζε – ειδικά αυτές με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Το “The King of Comedy” ήταν μια εξαίρεση.
Mean Streets (1973)
Μπορεί να μην πιστώνεται ως το ντεμπούτο του, αλλά το “Mean Streets” είναι σε μεγάλο βαθμό η πρώτη αληθινή ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε. Ο σκηνοθέτης μπορεί να κέρδισε ένα καθυστερημένο Όσκαρ για το “The Departed” το 2007, αλλά θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1975 για την πρώτη του υποψηφιότητα (Alice Doesn’t Live Here Anymore).
Miller’s Crossing (1990)
Παρά το γεγονός ότι είναι από τις αγαπημένες ταινίες των αδελφών Κοέν, για να μην αναφέρουμε τις αξιοσημείωτες ερμηνείες του Γκάμπριελ Μπερν και του Άλμπερτ Φίνεϊ, το “Miller’s Crossing” είναι μία από τα λίγα φιλμ των Κοέν που δεν έχουν λάβει ούτε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Paths of Glory (1957)
Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, παρά το γεγονός ότι προτάθηκε τέσσερις φορές. Μία από τις ταινίες του που δεν οδήγησαν βρέθηκαν στην κούρσα των Όσκαρ ήταν η ασπρόμαυρη αντιπολεμική ταινία του, “Paths of Glory”.
Reservoir Dogs (1992)
Το “Reservoir Dogs” μπορεί να μην θεωρείται η καλύτερη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, αλλά παραμένει έκπληξη το γεγονός ότι το ντεμπούτο του σκηνοθέτη δεν αναγνωρίστηκε τουλάχιστον στην κατηγορία του σεναρίου.
The Shining (1980)
Άλλη μια ταινία του Κιούμπρικ που αγνοήθηκε εντελώς από την Ακαδημία, είναι η μεταφορά του βιβλίου του Στίβεν Κινγκ, The Shining. Σήμερα, θεωρείται ένα από τα καλύτερα φιλμ του, καθώς και μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.
Διαβάστε επίσης: Σπουδαίες ταινίες που βασίστηκαν σε αληθινά εγκλήματα
