Τζο Στράμερ: 10 μαθήματα ζωής από τον θρυλικό αρχηγό των “The Clash”

Τραγουδιστής και αρχηγός των “The Clash”, πάνκ χαρακτήρας, ένα ανήσυχο και πολιτικοποιημένο πνεύμα που συμμετείχε σε καταλήψεις, έζησε σε κοινόβια, πολέμησε τους νεοναζί και τον ρατσισμό. Λίγα λόγια και μερικά εμπνευσμένα αποφθέγματα του μοναδικού, Τζο Στράμερ.

Γεννήθηκε στην Άγκυρα της Τουρκίας το 1952 ως Τζον Γκράχαμ Μέλο και ήταν γιος Βρετανού διπλωμάτη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορα μέρη του κόσμου, μέχρι την εγκατάσταση της οικογένειας στο Λονδίνο το 1959. Το μεγαλύτερο μέρος των νεανικών του χρόνων το πέρασε σε οικοτροφεία με αποτέλεσμα να βλέπει τους γονείς του μόνο κατά τη διάρκεια των θερινών του διακοπών. Αυτό το διάστημα ανακάλυψε τη ροκ μουσική που άρχισε να αποτελεί πηγή έμπνευσης γι’αυτόν. Οι πρώτες μουσικές επιρροές ήρθαν από τους Rolling Stones, Chuck Berry και Captain Beefheart.

Το Σεπτέμβριο του 1970 φοιτά Central School Of Art, όπου εκεί του γεννάται η αγάπη για τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, ωστόσο δεν αποφοιτά ποτέ, καθώς ο αδερφός του αυτοκτονεί. Το 1974 στήνει την μπάντα “The 101’ers” με την οποία πάίζουν δημόσια για πρώτη φορά το 1975. Αυτήν την περίοδο αλλάζει το όνομά του σε Τζο Στράμερ με σκοπό να αποτυπώνει το νέο του guitar style.

The Clash

Στις αρχές του 1976 με το συγκρότημα “The 101’ers” ανοίγει έξι συναυλίες με τους Sex Pistols, με αποτέλεσμα ο Στράμερ να κεντρίζει τα βλέμματα της punk σκηνής του Λονδίνου και συγκεκριμένα των Μικ Τζόουνς και Πολ Σίμονον με τους οποίους δημιούργησε τους “The Clash”. H χημεία μεταξυ των Τζο Στράμερ και Μικ Τζόουνς αποδειχθηκε θρυλική, όπως των Λένον – ΜακΚάρτνεϊ και Τζάγκερ – Ρίτσαρντς. Το μουσικό δίδυμο έγραψε τραγούδια για την πολιτική και κοινωνική ανισότητα, την πολιτιστική απάθεια και τη στρατοκρατία. Το 1978 ηγούνται της συναυλίας που διοργανώθηκε από το κίνημα Rock Against Racism, διαμαρτυρόμενοι για την άσκηση βίας στους μετανάστες και τραγουδούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι νέοι φάινεται να βρίσκουν στους στίχους ένα κομμάτι της ζωής τους και ταυτόχρονα να πορώνονται με τη μουσική του συγκροτήματος.

Mainstream επιτυχία

Το 1977 το συγκρότημα υπογράφει συμβόλαιο με τη δισκογραφική CBS για 100.000 λίρες κυκλοφορώντας το ομώνυμο άλμπουμ. Μερίδα του κόσμου τους κατηγορήσαν ότι πουλήθηκαν, το Rolling Stone όμως εκθείασε το άλμπους ως ‘definitive punk album’. Ακολούθησε το άλμπουμ “London Calling” (1980), το οποίο ψηφίστηκε το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς σύμφωνα με το Rolling Stone.

To 1980 κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ της καριέρας τους το “Sandinista!” που περιείχε μουσικές απ’όλο τον κόσμο. Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν το άλμπουμ “Combat Rock”, με τον ντράμερ Τέρι Τσάιμς να επιστρέφει στην μπάντα μετά την αποχώρηση του λόγω της εξάρτησης του από την ηρωίνη.

Νέα προοπτική

Το 1986 το συγκρότημα διαλύεται και ο Στράμερ γράφει τo soundtrack για την ταινία του 1986 “Sid and Nancy”, ενώ συμμετέχει στις ταινίες “Walker” (1987), “Straight to Hell” (1987), “Mystery Train” (1989) και “I Hired a Contract Killer” (1990). Συνέχιζει τη σύνθεση μουσικής για ταινίες με την πιο σημαντική να είναι για το φιλμ “Grosse Pointe Blank” το 1997.

Προσωρινά γίνεται μέλος του Ιρλανδικού συγκροτήματος “The Pogues”, ενώ το 1989 κυκλοφορεί το πρώτο του solo άλμπουμ ‘Earthquake Weather’. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 δημιουργεί την μπάντα “The Mescaleros”, με την οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Rock Art and the X-Ray Style”.

Κληρονομιά

Λίγο πριν την τελευταία του συναυλία στο Λονδίνο, ο Στράμερ έγραψε με τον Μπόνο τραγούδι ‘46664’ αφιερωμένο στο Νέλσον Μαντέλα και στην καμπάνια κατά του AIDS. O Στράμερ πεθαίνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή το 2002 στο σπίτι του στην Αγγλία. Το τελευταίο άλμπουμ του “Streetcore” κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του.

Μετά τον θάνατό του η οικογένεια και οι φίλοι του ίδρυσαν το “Strummerville Foundation” με σκοπό να προωθούνται νέα ταλέντα και μουσική. Επίσης, εκτός από την τεράστια κληρονομιά των “The Clash”, άφησε πίσω του την “Future Forests”, μια οργάνωση αφιερωμένη στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και στην δεντροφύτευση.

Είχε πει…

– «Το μέλλον είναι άγραφο»

– «Χωρίς ανθρώπους, είσαι ένα τίποτα»

– «Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου. Το να είσαι ειλικρινής με εσένα, αυτό είναι πολύ δυσκολότερο από το να δείρεις κάποιον. Αυτό θα πει για μένα δυσκολία»

– «Όταν ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου, μαθαίνεις κάτι. Αν κατηγορήσεις κάποιον άλλο δε μαθαίνεις τίποτα, γιατί δε φταις εσύ, φταίει εκείνος, οποιοσδήποτε εκεί πέρα»

– «Το μότο μου είναι “προς τι η βιασύνη”; Θέλω να περάσω στον κόσμο το μήνυμα ότι πρέπει να σταθούμε και να σκεφτούμε λίγο παραπάνω»

– «Ο δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο είναι το να μη συμβιβάζεσαι με το υποδεέστερο»

– «Δεν υπάρχει τίποτα παρά άσχημες ειδήσεις στα νέα ώστε να ζούμε σε ένα καθεστώς μόνιμης παράνοιας»

– «Αν δεν προβληματιστείς για τον άνθρωπο και τον θεό και το νόμο, τότε δε σκέφτεσαι τίποτα»

– «Στην πραγματικότητα, πανκ ροκ σημαίνει υποδειγματική συμπεριφορά προς τον συνάνθρωπό σου»

– «Ο καθένας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δε γίνεται να κρέμεσαι από το παρελθόν εάν επιθυμείς οποιοδήποτε μέλλον. Κάθε δευτερόλεπτο πρέπει να οδηγεί προς το επόμενο»

Διαβάστε επίσης: Τρούμαν Καπότε: “Η ζωή είναι ένα μετρίως καλό έργο, με μια κακογραμμένη τρίτη πράξη”