Πριν δύο και δεκαετίες, οι τοίχοι στα εφηβικά μας δωμάτια ήταν πιο ζωντανοί και από εμάς. Εκεί που οι γονείς έβλεπαν μόνο καρφιά και “άσχημες” αφίσες, εμείς βλέπαμε θεούς. Αν έστριβες το βλέμμα δεξιά, έβλεπες τη ματιά του Όζι Όσμπρον καρφωμένη πάνω σου. Την ώρα που διάβαζες, έκλαιγες, ονειρευόσουν, την ώρα που έβαζες στα κρυφά την κασέτα να παίξει “Mr. Crowley” με τα ακουστικά — κι έτρεμε το χέρι σου μη σε πιάσουν.
Ο Όζι δεν ήταν απλώς ένας μουσικός, ήταν κάτι μεταξύ μύθου και φίλου. Ήταν εκεί όταν δεν ήταν κανείς. Τον είχαμε πάνω από το κρεβάτι, αλλά και μέσα μας, στα δύσκολα χρόνια που φλερτάραμε με το σκοτάδι χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Και τώρα… πέθανε, και μαζί του πέθανε ένας κόσμος ολόκληρος. Ο κόσμος όπου οι ροκ ήρωες ήταν αθάνατοι…
Ο Όζι ήταν αληθινός. Έβριζε, έπινε, ξεχνούσε στίχους, τα έκανε όλα λάθος και γι’ αυτό τον λατρεύαμε. Ήταν ο δικός μας αντί-ήρωας. Δεν ήθελε να σε διδάξει τίποτα, κι όμως σου μάθαινε να αντέχεις.
Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν πως αυτός ο κ@ρι%λης κατάφερε να στέκεται στα πόδια του με τόσες πολλές καταχρήσεις, δυστυχώς το κακό παιδί από το Μπέρμιγχαμ, το οποίο έγινε γνωστό ως frontman των Black Sabbath, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών.
Δεν ξέρω αν ο Όζι πέθανε στ’ αλήθεια. Μπορεί ο καιρός τον πήρε μακριά, όμως για εμάς που μεγαλώσαμε με τα μάτια καρφωμένα στην αφίσα του, εκείνη με το σταυρό, με το βλέμμα άγριο και αθώο μαζί, δεν πέθανε ποτέ.
Ο Όζι ήταν — και θα είναι πάντα — η φωνή όλων όσων δεν ταίριαξαν ποτέ πουθενά, αλλά ήξεραν να φωνάζουν το σκοτάδι τους σαν ύμνο. Και αυτή η φωνή, δεν πεθαίνει.
Διαβάστε επίσης: Έιμι Γουάινχαουζ: 14 χρόνια χωρίς τη φωνή που ράγισε την ψυχή της μουσικής
