Με τέλειο παίξιμο κιθάρας από την ώριμη ηλικία των 13 ετών, φορώντας τζιν παντελόνι, biker boots και την χαρακτηριστική μπαντάνα, ο rock ‘n’ roller ήταν τόσο σοβαρός για τα κοινωνικά ζητήματα και τις πολιτικές διαμαρτυρίες όσο και όταν έπαιζε για το κοινό.
Ένας ραγισμένος ήρωας, με μια τελευταία ευκαιρία για να απελευθερωθεί. Ή πιο συγκεκριμένα, ένας ήρωας της εργατικής τάξης: η εικόνα, οι στίχοι, η έμφυτη Αμερικάνικη καθαρότητα του Bruce Springsteen τον έκαναν είδωλο της εργατικής τάξης για πάνω από τέσσερις δεκαετίες – αυτός που έκανε τον άντρα απο ατσάλι να θρηνίσει, ο American dreamer, ο τραγουδιστής με τα μπλε τζιν, το “Αφεντικό”. Ο άνθρωπος ο οποίος – όπως ένας από τους καταπιεσμένους αλλά αισιόδοξους χαρακτήρες των στίχων του – παράτησε το γυμνάσιο έχοντας την υπόσχεση ενός συμβολαίου από έναν παραγωγό της Νέας Υόρκης, τον οποίο όμως παραγωγό δεν ξαναείδε ποτέ.
Ο Springsteen μπορεί να ήταν γιος ενός οδηγού λεωφορείου και μιας γραμματέως, αλλά το συναίσθημα συντροφικότητας που είχε για τον αδύναμο άνθρωπο ήταν σε μεγάλο βαθμό μια πράξη φαντασίας και όχι προϊόν εμπειρίας. Πήρε μια κιθάρα στην ηλικία των 13 ετών και, όπως λέει στο «Hungry Heart», «βγήκε για μια βόλτα και δεν επέστρεψε ποτέ».
Στα 14 ήταν ήδη σε μια μπάντα, το καλοκαίρι που αποφοίτησε ακολούθησε μια έντονη ένωση, διαμόρφωση και διάλυση διαφόρων bands – Earth, Steel Mill και μια, πολύ παράλογη, για μια προσωπικότητα όπως ο Springsteen, μπάντα η οποία ονομαζόταν Dr. Zoom and the Sonic Boom – το τέλος της οποίας έδειξε το αναπόφευκτο: ο Springsteen, ο τραγουδιστής του μοναχικού άνδρα, θα έκανε πλέον σόλο καριέρα. Την επόμενη χρονιά, το 1972, υπέγραψε συμφωνία για 10 άλμπουμ με την Columbia. Μέσα σε τρία χρόνια – ήδη, φάνηκε, ένας ώριμος καλλιτέχνης, ένας θρύλος, ένα είδωλο – έγραφε αφηγηματικά πλούσια ροκ κομμάτια όπως το «Born to Run».
Αλλά το συναίσθημα του Springsteen για τις αποτυχίες και τις απογοητεύσεις που μπήκαν στη ζωή του – τις οποίες αντιμετώπισε με καλή διαθεση παρά με πικρία – ήταν γνήσιο, και αντανακλάται τόσο στους στίχους όσο και στην πράξη. Έδωσε συναυλίες ενάντια στα πυρηνικά όπλα, για τους βετεράνους του Βιετνάμ, με τραγούδια του ανέφεραν τα κοινωνικά προβλήματα της Αμερικής, από το ρατσισμό έως την αστυνομική βία, τις πόλεις που πέθαιναν απο τις βιομηχανίες που τις είχαν κατακτήσει, την 11η Σεπτεμβρίου, τη μετανάστευση και τον πόλεμο στο Ιράκ. “Bring ‘em home”, τραγούδισε ο ίδιος μετά την απόκτηση ενός Grammy. Δεν μιλούσε για άλλο βραβείο.
Ήταν ένα μήνυμα που ήθελε να περάσει, το οποίο οδήγησε σε μια αλλαγή στο στυλ γραφής, θέλοντας να κάνει κάποια δήλωση, όπως για παράδειγμα, το «Born in the USA». Αυτό μπορεί να ήταν ένα από τα πιο παραπλανητικά τραγούδια της σύγχρονης μουσικής, αλλά έκανε τον Springsteen ένα είδωλο, αν και με, αναμφισβήτητα, τις περισσότερες παραπλανητικές εικόνες της σύγχρονης μουσικής: ως ενσάρκωση της αμερικάνικης, macho παρουσίασης πεπρωμένου. Όταν κάποτε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν αποδέχτηκε το τραγούδι, ο Springsteen συναντήθηκε με ακτιβιστές υπέρ του περιβάλλοντος , της εργασίας και των πολιτικών δικαιωμάτων, σε κάθε πόλη που έπαιξε, προτού τους δώσει ένα ισχυρό βήμα στη σκηνή.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ ‘Born in the USA’ – που είχε τον Springsteen απο πίσω, με φθαρμένα μπλε τζιν, με ένα καπέλο μπέιζμπολ στην μια τσέπη, κόντρα στις λωρίδες της εθνικής σημαίας – πιθανότατα δεν βοήθησε τον σκοπό του. Αλλά λίγοι θα μπορούσαν να διαφωνίσουν ότι τον Springsteen δεν τον ενδιέφερε τόσο το στυλ του όσο το να συνεισφέρει στα κοινά. Όσο περίεργο και να φαίνεται, η αφοσίωση του Springsteen στα αμάνικα t-shirts, στα καρώ πουκάμισα, στα τζιν, στα δερμάτινα jackets, στα αμάνικα μπουφάν, στις biker boots και στην μπάντανα, – είναι σημείο αναφοράς για το ασύγκριτο στυλ του.
Μπορεί να μην είχε, για παράδειγμα, αυτό που είχε ο Johnny Cash που χρησιμοποιούσε το ντύσιμό του ως πολιτικό εργαλείο, αλλά είναι γεγονός ότι ο Springsteen – εκτός από λίγα κλισέ του rock ‘n’ roll, όπως ένα στενό γιλέκο, ένα bolo tie και cowboy boots – δεν επέλεξε τη λάμψη ή τα φανταχτερά ρούχα των πλούσιων και διάσημων. Φαινόταν σαν να έχει ψωνίσει απο ένα φθηνό κατάστημα ή σαν να σηκωνόταν απο το κρεβάτι με τα ίδια ρούχα που φορούσε την προηγούμενη μέρα. Ντύνεται σαν τον Dylan – και δειχνει καλός. Υπάρχει μια ωραιά λήψη του που κάθεται σε μια βεράντα το 1975, φορώντας ένα λευκό ριπ φανελάκι, στενό σορτς, σανδάλια και μια τραγιάσκα – αλλά το φοράει καλά, σαν ένας Che Guevara απο το Νιου Τζέρσεϋ.
Μόλις έγινε 68, και μοιάζει με άντρα της μισής του ηλικίας – και αυτό με το πουκάμισο του βγαλμένο. Στον κόσμο του Springsteen, είναι ακόμα ο 13χρονος με την κιθάρα, που έχει φαγούρα να παίξει rock ‘n’ roll και ίσως να αλλάξει λίγο τον κόσμο μέσα από αυτό.
