Νίκι Λάουντα: Ο θρύλος που δεν έσβησε ποτέ

Στις 20 Μαΐου του 2019 έφυγε από τη ζωή ένας από τους σπουδαιότερους οδηγούς στην ιστορία της Formula 1: ο Νίκι Λάουντα. Έξι χρόνια μετά, η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή, όχι μόνο στις πίστες, αλλά και στην ίδια την έννοια του ανθρώπινου θάρρους.

Ο Νίκι Λάουντα δεν ήταν απλώς ένας ταλαντούχος οδηγός. Ήταν το πρόσωπο της αλύγιστης θέλησης. Το τρομακτικό ατύχημα στο Νίρμπουργκρινγκ το 1976, όπου παγιδεύτηκε στο φλεγόμενο μονοθέσιο της Ferrari και υπέστη σοβαρά εγκαύματα, θα είχε σταματήσει για πάντα οποιονδήποτε άλλο. Όχι όμως τον Λάουντα.

Μόλις 42 ημέρες μετά, με ακόμη φρέσκα τα σημάδια της μάχης με τον θάνατο, επέστρεψε στην αγωνιστική δράση. Με μάτια κρυμμένα πίσω από ένα καπέλο και πρόσωπο μαρτυρημένο από τη φωτιά, οδήγησε με την ίδια ακρίβεια, την ίδια ψυχραιμία – και την ίδια άρνηση να φοβηθεί.

Τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1975, 1977, 1984), με νίκες με τη Ferrari και τη McLaren, ο Λάουντα ήταν το σπάνιο δείγμα ενός ανθρώπου που μπορούσε να παντρέψει το θάρρος με τη λογική. Ήταν γνωστός για την ψυχρή, υπολογιστική του προσέγγιση, για τη μηχανική του κατανόηση και για την άρνησή του να εμπλακεί σε επικίνδυνα “show” απλά για το θέαμα.

Ίσως δεν ήταν ο πιο “λαμπερός” σταρ της F1, αλλά ήταν εκείνος που όλοι σέβονταν.

Η καριέρα του δεν περιορίστηκε στις πίστες. Ίδρυσε δύο αεροπορικές εταιρείες (Lauda Air και Niki), πετώντας συχνά ως πιλότος ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που δεν ένιωσε ποτέ δέσμιος ενός και μόνο ρόλου. Ο Λάουντα, και στον αέρα και στη γη, ήθελε να έχει τον έλεγχο.

Το 2013, η ιστορία του αναβίωσε στην ταινία “Rush”, του Ρον Χάουαρντ, με τον Ντάνιελ Μπρουλ να υποδύεται συγκλονιστικά τον Λάουντα. Η σχέση αγάπης – μίσους με τον Τζέιμς Χαντ, ο ανταγωνισμός τους, και το ατύχημα, έφεραν τη δραματικότητα της ζωής του μπροστά στα μάτια του παγκόσμιου κοινού.

Ο ίδιος ο Λάουντα είχε εγκρίνει την ταινία, αν και –όπως πάντα– με τον κυνισμό του παρατήρησε: “Έχει πολλές ανακρίβειες, αλλά τουλάχιστον είναι καλή.”

Ο Νίκι Λάουντα δεν ήταν μόνο ένας πρωταθλητής. Ήταν ένας ζωντανός θρύλος που έδειξε τι σημαίνει να γυρνάς από τον γκρεμό – και να οδηγείς ξανά προς την κορυφή. Έξι χρόνια μετά τον θάνατό του, το κόκκινο καπέλο του, το καθαρό βλέμμα του και η αυστηρότητα της φωνής του εξακολουθούν να στοιχειώνουν το paddock της Formula 1.

Διαβάστε επίσης: Άιρτον Σένα: 17 πολύτιμα μαθήματα από τον θρύλο της ταχύτητας