Αναγνωρισμένος για τον αιχμηρό του λόγο και το ακόμα πιο έντονο στυλ του, ο Μάιλς Ντέιβις έθεσε τις βάσεις για τους μουσικούς της τζαζ των επόμενων δεκαετιών.
Ο Μάιλς Ντέιβις δήλωσε ρητά ότι δεν θέλει να θεωρηθεί θρύλος. Το πρόβλημα με αυτό – σχεδόν 28 χρόνια από τον θάνατό του -, είναι ότι οι ιστορίες γι ‘αυτόν είναι πολύ μυθικές για να μπορέσουν κάποιοι να αντισταθούν. Μια από αυτές συνέβη το 1987, όταν ο τότε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρόναλντ Ρίγκαν κάλεσε τον Ντέιβις να δειπνήσει με την “πρώτη οικογένεια” και άλλους επισκέπτες στον Λευκό Οίκο. Πολλοί από τους φιλοξενούμενους, που δεν αναγνώριζαν τον επιφανή μουσικό της τζαζ, του επιφύλασσαν μια λιγότερο ζεστή υποδοχή, με την Νάνσι Ρίγκαν να γυρνά προς το μέρος του Ντέιβις κατά την διάρκεια του γεύματος ρωτώντας τον τι είχε κάνει για να δικαιολογήσει την πρόσκληση της. Χωρίς να βλεφαρίσει, ο Ντέιβις της απάντησε: “Λοιπόν, έχω αλλάξει την πορεία της μουσικής πέντε ή έξι φορές. Εσείς τι κάνατε, εκτός από το να πηδάτε τον πρόεδρο;”
Αρχηγός συγκροτημάτων, τρομπετίστας, συνθέτης, κριτικός, style icon, guest star στο Miami Vice και, φέρεται, ως ο κατασκευαστής του καλύτερου τσίλι στον κόσμο. Ο Ντέιβις ήταν μια περίεργη και περίπλοκη φιγούρα, εξαιρετικά ταλαντούχος και δημιουργικά περιπετειώδης με έναν τρόπο που λίγοι μουσικοί έχουν υπάρξει, αλλά με μια καλά τεκμηριωμένη εικόνα ενός ανθρώπου που μπορεί να εξοργιστεί όταν προκληθεί. Ο Ντέιβις ήταν ένας τρυφερός και με χιούμορ άνθρωπος, ωστόσο μπορούσε να μετατραπεί σε έναν κακό son-of-a-bitch αν τον εμπόδιζαν.
Η καριέρα του Ντέιβις μπορεί να οριστεί από μια ανήσυχη εφευρετικότητα. Συνεργάστηκε με σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Σόνι Ρόλινς, ο Thelonious Monk, ο Τζον Κολτρέιν και ο Τζιλ Έβανς, σε δίσκους – σταθμούς στην ιστορία της τζαζ: «Birth of the cool» (1957), Round about midnight» (1957), «Milestones»(1958), «Kind of blue» (1959) και «Sketches of Spain» (1960). Οι ηχογραφήσεις αυτές είχαν τεράστιο αντίκτυπο, αφού χάραξαν τις κατευθυντήριες γραμμές για το ύφος της cool-jazz.
Ο πιο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος του είναι το «Bitches Brew» που κυκλοφόρησε το 1970, ωστόσο αυτοί που σίγουρα ξεχωρίζουν είναι το «Kind of Blue» και το «Sketches of Spain» χωρίς τους οποίους, όπως κάποιος μελετητής του έργου του έγραψε… ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν πιο θλιβερός.
Ο Ντέιβις είναι επίσης γνωστός για το μοναδικό προσωπικό του στυλ – κάτι που ήταν μέρος του όπως ήταν και η μουσική του. Ο Μάρκους Μίλερ, μπασίστας, συνθέτης και παραγωγός, που ήταν μέλος της μπάντας του Ντέιβις το 1980, δήλωσε ότι: “Όπως το παίξιμο του, τα ρούχα του ήταν μια πραγματική αντανάκλαση του εαυτού του. Ήταν μια δήλωση του ποιος ήταν και πώς ήθελε να παρουσιαστεί. Γνώριζε ότι οι άνθρωποι τον κοίταζαν,” είπε ο Μίλερ και συνέχισε λέγοντας, “Τα ρούχα ήταν τόσο σημαντικά τότε, ιδιαίτερα την δεκαετία του ’40 και του ’50, γιατί ήταν μια εποχή που οι μαύροι καλλιτέχνες αγωνίζονταν για να αναγνωριστούν ως κάτι παραπάνω από απλούς διασκεδαστές. Ήταν σαν, ‘Θα είμαστε όσο πιο ευπρεπείς και καλοντυμένοι γίνεται και θα απαιτήσουμε να μας σέβονται.΄”
Όπως και με τη μουσική του, ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα όσον αφορά το στυλ του. Νωρίς στην καριέρα του, προσπάθησε να διακριθεί και να ξεχωρίσει από τους προγόνους του. Σύμφωνα με τον Χέρμπι Χάνκοκ, ο οποίος έπαιξε μαζί του στα μέσα της δεκαετίας του 60’, “Ο Ντέιβις ήταν πάντα ο πιο cool τύπος τριγύρω. Ο τρόπος με τον οποίο κινούνταν, ο τρόπος που περπατούσε, ο τρόπος που στεκόταν όταν έπαιζε, ο ήχος που έβγαινε από την τρομπέτα του ακόμα και τα αυτοκίνητα που οδήγούσε, όλα αυτά ήταν κομψά. Αυτό ήταν μέρος της persona του.”
Ακόμη και όταν γινόταν μ@λ@κας, και ήταν συχνά, υπήρχε συχνά ένα επίπεδο chutzpah (θράσους) στην διαδικασία που δεν μπορούσες παρά να θαυμάσεις. O Ντέιβις, υπήρξε και είναι ακόμη μία από τις σημαντικότερες φιγούρες στην ιστορία της τζαζ. Έφυγε από τη ζωή στις 28 Σεπτέμβρη του 1991.
