Κάποτε η φιλοξενία στην Ελλάδα είχε ψυχή. Είχε εκείνη την γιαγιά στα Ζαγοροχώρια που σου έψηνε πίτες με τα χέρια της. Είχε τον ξενοδόχο που ήξερε τι σημαίνει “κρεβάτι στρωμένο σωστά”. Είχε τους επαγγελματίες που σπούδασαν, επένδυσαν και κοπίασαν για να προσφέρουν εμπειρίες, όχι απλώς τετραγωνικά.
Και ξαφνικά… ήρθε η μάστιγα: το Airbnb, ή αλλιώς η ψηφιακή πύλη όπου κάθε Ζήκος έγινε ξενοδόχος.
Από το delivery στο… concierge
Ο τύπος που μέχρι χθες έβγαζε το μεροκάματο σε οικοδομή ή έκανε delivery, σήμερα αυτοσυστήνεται ως “host”. Βρήκε ένα σπίτι από τη γιαγιά του, το έβαψε πρόχειρα, έβαλε φτηνά έπιπλα ΙΚΕΑ και δυο πετσέτες από το πανηγύρι και… να τος: έτοιμος να φιλοξενήσει τουρίστες “με εμπειρία 5 αστέρων”. Στην πραγματικότητα; Δεν ξέρει να αλλάζει σωστά ούτε σεντόνια.
Οι “ξενοδοχειάρες” του τίποτα
Αποθήκες που βαφτίζονται loft. Πατάρια χωρίς εξαερισμό που ονομάζονται “urban micro-studios”. Κοτέτσια με πλαστικό ντουζ που πλασάρονται ως “minimal eco-villas”. Αυτές είναι οι υποδομές του νέου ελληνικού “τουριστικού θαύματος”.
Δεν μιλάμε για την καινοτομία – μιλάμε για παραποίηση. Δεν μιλάμε για υγιή ανταγωνισμό – μιλάμε για κακόγουστο πατσουλί που θέλει να λέγεται άρωμα.
Πουλάνε φούμαρα, όχι φιλοξενία
Ο αυθεντικός ξενοδόχος ξέρει τι σημαίνει περιποίηση, συνέπεια, ασφάλεια, καθαριότητα, ποιότητα. Ο Ζήκος του Airbnb όμως ξέρει να βάζει φίλτρα στις φωτογραφίες και τον κωδικό wifi πάνω στην τουαλέτα. Τι να το κάνεις το design όταν οι πετσέτες μυρίζουν μούχλα; Όταν ο πελάτης δεν μπορεί να κοιμηθεί από τον θόρυβο και το στρώμα έχει αυλάκι στη μέση;
Γιατί, ας το πούμε ξεκάθαρα: η φιλοξενία δεν είναι copy-paste. Είναι γνώση, επένδυση, επάγγελμα. Όχι ξεπέτα.
Και ποιος πληρώνει τον λογαριασμό;
Οι μόνιμοι κάτοικοι που δεν βρίσκουν σπίτι για να νοικιάσουν.
Οι γειτονιές που μετατρέπονται σε αποστειρωμένα resort του τίποτα.
Οι επαγγελματίες του τουρισμού που βλέπουν τον κόπο τους να υποσκάπτεται από φτηνή αρπαχτή.
Οι επισκέπτες που μένουν απογοητευμένοι από την “ελληνική εμπειρία” και δεν επιστρέφουν.
Πού είναι το κράτος;
Πουθενά. Ή, ακόμα χειρότερα, με το χέρι ανοιχτό για να εισπράξει τον φόρο χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες. Αν η Airbnb είναι το νέο Ελντοράντο, τότε έχουμε γίνει λαθρεπιβάτες στο ίδιο μας το σπίτι.
Όχι, δεν είναι όλοι έτσι – αλλά οι “Ζήκοι” κυριαρχούν
Φυσικά και υπάρχουν σοβαροί ιδιοκτήτες Airbnb που σέβονται τον πελάτη. Που επενδύουν σε καλές υποδομές, καθαριότητα, εμπειρία. Όμως, η πληθώρα των “ξενοδόχων της κακιάς ώρας” έχει γίνει η νέα ντροπή της ελληνικής τουριστικής εικόνας.
Ο τουρισμός μας δεν χρειάζεται άλλους “Ζήκους Ξενοδόχους”. Χρειάζεται όραμα, επαγγελματισμό και κυρίως σεβασμό. Σεβασμό στον επισκέπτη, στον κάτοικο, στον επαγγελματία, στο μέλλον αυτού του τόπου.
Γιατί το να νοικιάσεις ένα σπίτι μπορεί να είναι απλό. Το να προσφέρεις φιλοξενία όμως, είναι τέχνη. Και η τέχνη αυτή δεν χωράει σε κοτέτσια με wi-fi.
By Bασίλης Παπαστάθης
Διαβάστε επίσης: Once Upon a Time στην… παραλία!