Ο David Wilson, καθηγητής εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Birmingham City, πέρασε σχεδόν 40 χρόνια προσπαθώντας να κατανοήσει το μυαλό κάποιων από τους πιο βίαιους άνδρες του Ηνωμένου Βασιλείου. Μερικοί από αυτούς έγιναν φίλοι με τον David, ενώ άλλοι ήθελαν να τον σκοτώσουν. Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του “Η ζωή μου με τους δολοφόνους: Πίσω από τα κάγκελα με τους πιο βίαιους άντρες του κόσμου”, περιγράφει μια συνάντηση με έναν φυλακισμένο που τον έκανε να αμφισβητήσει τη δική του κρίση.
O Wilson, έγινε ο νεότερος κυβερνήτης φυλακών στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά την αποφοίτηση του από το Πανεπιστήμιο του Cambridge την δεκαετία του ’80. Σύντομα θα ερχόταν αντιμέτωπος με εγκληματίες σε καθημερινή βάση, μαθαίνοντας να αλληλοεπιδρά με άνδρες είχαν διαπράξει φρικιαστικά εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένων των serial killers και αυτών που είχαν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα. Ως διαμεσολαβητής για τα αιτήματα των φυλακισμένων, ο Wilson περίμενε να ακούσει κάθε αδιανόητο αίτημα σε κάθε συνάντηση, και αναγκάστηκε να εξισορροπήσει τα προσωπικά του ένστικτα με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Μια από τις πιο συναρπαστικές συναντήσεις του Wilson ήταν με τον Σέρβο δράστη σεξουαλικών εγκλημάτων, Peter Cook, ο οποίος βίασε έξι γυναίκες και τραυμάτισε άλλες δυο, σε μια σειρά σεξουαλικών επιθέσεων που διεξήχθησαν στο Cambridge από τον Οκτώβριο του 1974 έως τον Απρίλιο 1975.
Ο Peter Cook, γνωστός ως «κουκουλοφόρος βιαστής» εξαιτίας μιας παράξενης δερμάτινης μάσκας που φορούσε κατά τη διάρκεια των εγκλημάτων του, ζήτησε ένα ραντεβού με τον Wilson, κάτι το οποίο θα έριχνε φως στις δύσκολες αποφάσεις που ο Wilson αναγκαζόταν να πάρει κάθε μέρα.
“Ο αξιωματικός υπηρεσίας με βοήθησε να προετοιμαστώ προτού συναντήσω τον Cook λίγο πριν τις 11:30. Μερικά λεπτά αργότερα, χτύπησε η πόρτα μου και ένας μικρόσωμος άνδρας με γκρίζα μαλλιά και μακριά νύχια στα δάχτυλα μπήκε στο γραφείο μου, με τον αξιωματικό να στέκεται – σχεδόν πανύψηλος – πίσω του. Ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτός ο παράξενος ηλικιωμένος άνδρας που έβλεπα, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα φόβου και πανικού στην πόλη που γνώριζα τόσο καλά.”
“Θέλατε να με δείτε, κ. Cook. Τι μπορώ να κάνω για εσάς;”
“Μου είπαν ότι χρειάζομαι την άδειά σου”, είπε με μια ψιλή, παραπονιάρικη φωνή. Ο αξιωματικός πίσω του χαμογέλασε – σαφώς γνώριζε τι θα ακολουθήσει. Ήμουν ακόμα στο σκοτάδι, αλλά το βλέμμα στο πρόσωπο του αξιωματικού με έβαλε σε σκέψεις.
“Άδεια για τι;” ρώτησα.
“Θέλω να γίνω γυναίκα και χρειάζομαι την άδεια σου για να κάνω Θεραπεία Ορμονικής Υποκατάστασης (HRT). Αυτό μου είπε ο ψυχίατρος.”
Θα ήθελα να πω τώρα, ότι η ερώτηση του θα οδηγούσε σε μια σοβαρή συζήτηση για την διαδικασία μετάβασης στο άλλο φύλο. Τον αμφισβήτησα για το αν πραγματικά δεν ταυτίζεται με το φύλο που του είχε ανατεθεί κατά τη γέννηση. Ίσως θα μπορούσα να του εξηγήσω πόσο σοβαρό είναι αυτό και πώς πρέπει να το σκεφτεί προσεκτικά, καθώς η μετάβαση απαιτεί χρόνο, έχει ψυχολογικές συνέπειες και κοστίζει πολλά χρήματα.
Δεν έκανα τίποτα από αυτά. Κάθισα σκεπτικός για λίγα λεπτά, προσπαθώντας να κατανοήσω γιατί ο βιαστής του Cambridge θέλει τώρα να γίνει γυναίκα. Μήπως αυτό εξηγεί τη μακριά, ξανθιά περούκα που φορούσε όταν προσπαθούσε να δραπετεύσει και όλα τα γυναικεία ρούχα που βρίσκονταν στην κατοχή του; Αλλά τι σήμαιναν τα μαύρα δερμάτινα που φορούσε, με όλη την κληρονομική, πολιτισμική και υπερ-ανδρική μορφή που μεταφέρει το δέρμα; Ίσως να του άρεσε να ντύνεται και να παίζει με την ταυτότητα του. Ίσως να μετάνιωσε για ότι είχε κάνει στα θύματα του, στον βαθμό που ήθελε να του αφαιρεθεί το πέος, και φαντάστηκε πως με το να γίνει γυναίκα ίσως ξεπλύνει τα εγκλήματα του. Ο Cook δεν είχε συζητήσει ποτέ μαζί μου κάτι τέτοιο και, απ’ όσο γνωρίζω, ποτέ δεν εξέφρασε λύπη για τα εγκλήματα του με οποιοδήποτε άλλο μέλος του προσωπικού.
Φυσικά, δεν θα μπορούσα να του πω να τα συζητήσει όλα αυτά με την ομάδα του, καθώς η πτέρυγα G δεν λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο. Η διαδικασία στην πτέρυγα G ήταν παρόμοια με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα σε κάθε άλλη φυλακή, με τους κρατούμενους να μπορούν να ζητήσουν να δουν τον διοικητή και να περιμένουν από αυτόν να τους δώσει κάποια μορφή οριστικής απάντησης σε κάθε αίτημα τους. Καθώς σκεφτόμουν πώς να απαντήσω, ο Cook μου έθεσε μια άλλη ερώτηση.
“Ά, θέλω επίσης την άδεια σας για να θηλάσω τις κούκλες μου”. Αυτό που είπε ήταν ακόμα πιο σοκαριστικό.
“Όχι”, απάντησα. “Δεν σου δίνω την άδεια να το κάνεις αυτό!”
Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να τον εμπoδίσω να το κάνει αυτό, αλλά ήθελα να εδραιώσω στις συνομιλίες μας μια κάποια μορφή πραγματικότητας ή τουλάχιστον το πως αντιλαμβανόμουν εγώ την πραγματικότητα. Αργότερα, όταν είχα χρόνο να σκεφτώ το τι συνέβη, χτυπήθηκα από την ορμή της φωνή μου όταν είχα απαντήσει σε αυτή τη δεύτερη ερώτηση και αναρωτήθηκα αν η συναισθηματική και ενστικτώδης αντίδρασή μου ήταν απλά ότι είχα ακούσει ήδη αρκετά από τον Cook, ακόμα και αν ήταν μόνο η πρώτη μας συνάντηση. Σε αυτή την σύντομη κουβέντα, φαινόταν να είναι μαλθακός και να μην έχει κανέναν αυτό-προβληματισμό. Αναρωτήθηκα αν είχε μόλις επιδιώξει την προσοχή.
Πέρασα μερικά λεπτά ακόμα συζητώντας με τον Cook, και του είπα ότι θα έπρεπε να έχει γραπτή βεβαίωση από δύο ψυχιάτρους που συμφωνούν ότι θα πρέπει να του επιτραπεί η μετάβαση από άνδρα σε γυναίκα, και μέχρι να συμβεί αυτό δεν θα μπορούσε να του δοθεί η άδεια να ξεκινήσει την Θεραπεία Ορμονικής Υποκατάστασης. Τον συμβούλευσα επίσης να σκεφτεί πολύ προσεκτικά την απόφαση του αυτή, καθώς το να είσαι γυναίκα είναι πολλά περισσότερα από το να μεγαλώνεις τα μαλλιά και τα νύχια σου, αποκαλώντας τον εαυτό σου Janet και μιλώντας με ψιλή φωνή.
Όσο δελεαστικό και αν ήταν, σταμάτησα τον εαυτό μου από το να του δώσω μια διάλεξη για το κακό που προκάλεσε σε όλες αυτές τις γυναίκες και τον τρόμο που δημιούργησε σε πολλές άλλες. Τα επόμενα χρόνια, δεν είχα τέτοια αυτοσυγκράτηση…
Διαβάστε: 20 serial killers που φαίνονταν κανονικοί άνθρωποι