Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις ήταν μια πολυτέλεια, που λίγοι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να βιώσουν σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.
Και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των δικτατόρων δεν ανταποκρίνεται στα επίπεδα της βαναυσότητας του Χίτλερ ή του Στάλιν, η ιστορία είναι γεμάτη από ανθρώπους που ήταν καταπιεστές, εγκληματίες πολέμου, σαδιστές, και ψυχοπαθείς, οι οποίοι κατέληξαν μη εκλεγμένοι αρχηγοί κυβερνήσεων, προκαλώντας τεράστια πλήγματα στους ανθρώπους και τις κοινωνίες που κυβέρνησαν.
Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ (Παραγουάη, 1862-1870)
Αν και έγινε δημοφιλής στην Παραγουάη δεκαετίες μετά τον θάνατο του, o Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ, προκάλεσε τη γειτονική Βραζιλία και την Αργεντινή, παρεμβαίνοντας σε έναν εμφύλιο πόλεμο στην Ουρουγουάη στα μέσα της δεκαετίας του 1860.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ένοπλη σύρραξη στη Νότια Αμερική, μεταξύ της Παραγουάης και της Τριπλής Συμμαχίας της Αργεντινής, της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας και της Ουρουγουάη.
Με τις απώλειες να υπολογίζονται σε 400.000, ο πόλεμος αυτός ήταν ο πλέον θανατηφόρος στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής. Ο Λόπεζ είδε να εκτελούνται εκατοντάδες στρατιώτες του, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού του, υπέστη εδαφικές απώλειες, και πυροδότησε μια οκταετή στρατιωτική κατοχή από την Αργεντινή και την Βραζιλία.
Αφότου ηττήθηκε στον συμβατικό πόλεμο, η Παραγουάη διεξήγαγε παρατεταμένη αντίσταση σε μορφή ανταρτοπόλεμου, μια καταστροφική στρατηγική που είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω καταστροφή του στρατού της Παραγουάης και μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας λόγω απωλειών στις μάχες, πείνας και ασθενειών. Η ανταρσία διήρκεσε 14 μήνες μέχρι που ο πρόεδρος Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ σκοτώθηκε από βραζιλιάνικα στρατεύματα στη Μάχη του Σέρο Κορά τη 1η Μαρτίου 1870.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο πληθυσμός της Παραγουάης πριν τον πόλεμο ήταν 525.000 και μειώθηκε στους 221.000 μετά το τέλος του, εκ των οποίων μόνον 28.000 ήταν άνδρες.
Γιόσεφ Τίσο (Σλοβακία, 1939-1945)
Επικεφαλής του ναζιστικού καθεστώτος στη Σλοβακία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ο Γιόζεφ Τίσο, ένας καθολικός ιερέας που έστειλε στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου δεκάδες χιλιάδες εβραίους της Σλοβακίας.
Αν και ήταν ένας λιγότερο ενεργός φασίστας, σε σχέση με τους αντίστοιχους ηγέτες-μαριονέτες του ναζιστικού καθεστώτος, ο Τίσο ζήτησε την βίαιη καταστολή της αντιφασιστικής εξέγερσης του 1944.
Την εποχή εκείνη, η Σλοβακία είχε εβραϊκό πληθυσμό άνω των 88.000 κατοίκων. Ωστόσο, μετά την εξέγερση, το μεγαλύτερο μέρος του πλυθησμού των Εβραίων απελάθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα να μείνουν περίπου 5.000 στη χώρα.
Ματίας Ρακόσι (Ουγγαρία 1945-1956)
© Gamma-Keystone / Getty Images / Ideal Image
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουγγαρία βρέθηκε στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης, με τον Ματίας Ρακόσι να αναλαμβάνει γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας, ένα άκαμπτο/σκληρό γραφειοκρατικό μονοκομματικό καθεστώς.
Ονομάστηκε ο “καλύτερος Ούγγρος μαθητής του Στάλιν” και εφάρμοζε πιστά τη “μέθοδο του σαλαμιού” (σταδιακή -φέτα φέτα- εξόντωση των αντικομμουνιστών και των θεσμών του αστικού κράτους).
Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε ότι το καθεστώς του ήταν πολύ βάναυσο και του είπαν ότι θα μπορούσε να παραμείνει γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας – υπό την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί από την πρωθυπουργία και θα την παραδώσει στον «μεταρρυθμιστή » Ίμρε Νάγκι.
Ο Ρακόσι κατάφερε να παραμείνει για λίγο ακόμα στην εξουσία, μέχρις ότου η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε επισήμως ότι ήταν πρόβλημα. Η Μόσχα τον απομάκρυνε από την εξουσία το 1956.
Καρλόιν Χοϊμπαλσάν (Μογγολία, 1928-1952)
Μετά από αρκετές συναντήσεις με τον Στάλιν, ο Χοϊμπαλσάν υιοθέτησε τις πολιτικές και τις μεθόδους του σοβιετικού ηγέτη και τις εφάρμοσε στη Μογγολία.
Το 1928, ανέβηκε στην εξουσία, προωθώντας την κολλεκτιβοποίηση της κτηνοτροφίας, την καταστροφή βουδιστικών μοναστηριών και την εκδίωξη των εχθρών του λαϊκού κράτους, με συνέπεια τις δολοφονίες μοναχών και άλλων πολιτών.
Στη Μογγολία κατά τη δεκαετία του 1920 το 1/3 του ανδρικού πληθυσμού ήταν μοναχοί, ενώ στις αρχές του αιώνα υπήρχαν περίπου 750 μοναστήρια σε λειτουργία. Οι σταλινικές εκδιώξεις που ξεκίνησαν στη χώρα το 1937 επηρέασαν ριζικά το λαό αφήνοντας περίπου 30.000 νεκρούς.
Στα τέλη του 1951, ο Χοϊμπαλσάν πήγε στη Μόσχα για να λάβει θεραπεία για καρκίνο στα νεφρά. Πέθανε το επόμενο έτος.
Ενβέρ Χότζα (Aλβανία, 1944-1985)
Ο Ενβέρ Χότζα ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού Μετώπου της Αλβανίας και αρχηγός των αλβανικών ενόπλων δυνάμεων από το 1944 μέχρι τον θάνατο του.
Η 40χρονη περίοδος της εξουσίας του Χότζα χαρακτηριζόταν πολιτικά από την εξάλειψη της αντιπολίτευσης, ευρεία χρήση της θανατικής ποινής ή πολύχρονων ποινών φυλάκισης για τους πολιτικούς του αντιπάλους και απελάσεις από τα σπίτια, όπου ζούσαν οι οικογένειές τους, και φυλάκιση τους σε απομακρυσμένα χωριά, που ελέγχονταν αυστηρά από την αστυνομία. Η κυβέρνηση του χαρακτηριζόταν επίσης από Σταλινικές μεθόδους εξόντωσης των συνεργατών του, που απειλούσαν την εξουσία του.
Ο Χότζα κατέστησε την χώρα του σε μια βαλκανική εκδοχή της σύγχρονης Βόρειας Κορέας, επέβαλε μια λατρεία στο πρόσωπο του, και δημιούργησε μια εντελώς απομονωμένη κοινωνία χωρίς σχεδόν καμία ανοχή στην πολιτική διαφωνία.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, 200.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν για υποτιθέμενα πολιτικά εγκλήματα κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του, σε μια χώρα με τρέχοντα πληθυσμό περίπου 3 εκατομμυρίων.
Γιαγιά Τζαμέ (Γκάμπια, 1994-2017)
Έγινε ηγέτης της χώρας με πραξικόπημα στις 22 Ιουλίου 1994, ανατρέποντας τον Πρόεδρο Ντάουντα Τζαγουάρα. Το 1996 μεθόδευσε εκλογές, τις οποίες κέρδισε άνετα.
Ο Τζαμέ χρησιμοποίησε αυθαίρετες συλλήψεις και βασανιστήρια ως τον προτιμώμενο τρόπο ελέγχου του πλυθησμού και απείλησε να κόψει προσωπικά τους λαιμούς των ομοφυλόφιλων ανδρών της χώρας.
Παρά το γεγονός ότι ο πληθυσμός της Γκάμπια ανέρχεται στα 1,8 εκατομμύρια, συγκαταλέγεται στα 10 πιο κοινά σημεία προέλευσης των μεταναστών που προσπαθούν να διασχίσουν την Μεσόγειο με προορισμο την Ευρώπη.
Ταν Σουέ (Μιανμάρ, 1992-2011)
Ο Ταν Σουέ ήταν επικεφαλής της στρατιωτικής χούντας στο Μιανμάρ (Βιρμανία) και είχε επικριθεί από τις δυτικές χώρες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι 1 εκατομμύριο άνθρωποι απεστάλησαν σε «στρατόπεδα εργασίας» υπό την κυριαρχία του.
Δεν υπήρχε σχεδόν καμία ελευθερία λόγου στη χώρα και “η κατοχή υπολογιστή ή φαξ ήταν παράνομη, ενώ όποιος μιλούσε σε ξένο δημοσιογράφο κινδύνευε να υποστεί βασανιστήρια ή φυλακή”, ανέφερε η Guardian το 2007.
Διαβάστε επίσης: Τα 10 πιο φρικτά βασανιστήρια στην ιστορία της ανθρωπότητας
