Οι γυναίκες στον κινηματογραφικό κόσμο του Κουέντιν Ταραντίνο δεν είναι ποτέ διακοσμητικές. Είναι ηρωίδες, εκδικητές, επιζήσασες, μούσες και συχνά οι ίδιες οι κινητήριες δυνάμεις πίσω από την πλοκή. Σε έναν κόσμο γεμάτο υπερβολή, βία και αποδόμηση των ειδών, οι γυναικείοι χαρακτήρες του Ταραντίνο καταφέρνουν να σταθούν όχι μόνο ισάξια δίπλα στους άντρες πρωταγωνιστές του, αλλά συχνά να τους επισκιάσουν.
Η Μία Γουάλας στο “Pulp Fiction” είναι εμβληματική, όχι γιατί κάνει πολλά, αλλά γιατί καταφέρνει να εντυπωθεί στη μνήμη με έναν μοναδικό συνδυασμό αισθητικής, απειλής και απόκοσμης γοητείας. Με μία μόνο σκηνή στον καναπέ ή ένα μυθικό χορό με τον Βίνσεντ Βέγκα, γίνεται σύμβολο μιας γενιάς. Αντίθετα, η Τζάκι Μπράουν, σε μια πιο ώριμη, νουάρ εκδοχή της γυναίκας στον κινηματογράφο του Ταραντίνο, είναι εγκρατής, έξυπνη και επικίνδυνα υπολογιστική. Δεν στηρίζεται στη βία ή την πρόκληση — στηρίζεται στο μυαλό της. Είναι ίσως ο πιο “πραγματικός” χαρακτήρας που έχει γράψει.
Η Νύφη (Μπίατριξ Κίντο) στο “Kill Bill” είναι η απόλυτη εκδικήτρια. Δεν είναι απλώς μια δυνατή γυναίκα – είναι ένας ζωντανός μύθος. Η βία της έχει υπόσταση, είναι προσωπική, δικαιολογημένη. Δεν είναι υπερσεξουαλικοποιημένη, δεν είναι φετίχ. Είναι ένας πόνος που σπάει κόκαλα, μια ευαισθησία που ντύνεται με κίτρινη φόρμα και κραδαίνει ένα katana. Και όμως, πίσω από τα κύματα αίματος, υπάρχει μια μητέρα, μια γυναίκα που προδόθηκε, που αγαπά.
Ο Ταραντίνο έχει επίσης αδυναμία στις γυναικείες ομάδες. Στο “Death Proof”, οι γυναίκες του δεν είναι θύματα του serial killer – είναι αυτές που τον κυνηγούν. Πρώτα γίνονται στόχος, μετά γίνονται τιμωροί. Αποδομούν με ακραίο τρόπο το slasher είδος και μετατρέπουν την τελική σεκάνς σε ένα φεμινιστικό ράλι εκδίκησης. Αντίστοιχα, στο “Once Upon a Time in Hollywood”, η Σάρον Τέιτ (παρά τον περιορισμένο διάλογό της) αποπνέει φως και αθωότητα μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο. Είναι το “τι θα μπορούσε να ήταν”, το χαμένο μέλλον.
Η Ντέιζι Ντόμεργκιου στο “The Hateful Eight” αποτελεί ίσως τη δυσκολότερη περίπτωση. Βίαιη, βρώμικη, χυδαία, σχεδόν καρικατούρα, είναι μια γυναίκα που αρνείται να παίξει τον παραδοσιακό ρόλο του θύματος. Είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Κι όμως, ακόμα και μέσα στην ακρότητα, διατηρεί τη δική της, διεστραμμένη αυτονομία.
Οι γυναίκες στον κόσμο του Κουέντιν Ταραντίνο δεν είναι ποτέ τέλειες. Είναι ακραίες, σύνθετες, αντιφατικές. Πολλές φορές μπορεί να χαρακτηριστούν προϊόντα ενός αντρικού βλέμματος, αλλά ταυτόχρονα δεν παύουν να είναι και φορείς δύναμης, απόφασης και δράσης. Ο Ταραντίνο δεν προσπαθεί να χτίσει πρότυπα — χτίζει μυθολογία. Και σε αυτή τη μυθολογία, οι γυναίκες του δεν είναι δευτεραγωνίστριες. Είναι οι ίδιες το έπος.
Διαβάστε επίσης: 13 λόγοι να μείνεις μέσα και να πατήσεις play σε κάτι old school
