Ο λόγος για την “Λίστα του Σίντλερ” – έγινε παράλληλα με το “Τζουράσικ Παρκ” – μια ταινία που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τον σκηνοθέτη και τον ανάγκασε να καλεί κάθε εβδομάδα τον καλό του φίλο Ρόμπιν Γουίλιαμς για να του λέει αστεία, ώστε να τον βοηθήσει να ξεχαστεί από την τεράστια ένταση που του είχε δημιουργηθεί λόγω του φιλμ.

Μέχρι το 1993, η ιστορία του Όσκαρ Σίντλερ βρισκόταν στο γραφείο του Σπίλμπεργκ για μια δεκαετία. Του δόθηκε για πρώτη φορά ένα αντίγραφο του βιβλίου του Τόμας Κένελι το 1982. Το βιβλίο του Κένελι είναι μια μυθιστορηματική εκδοχή μιας αληθινής ιστορίας: πώς ένας Γερμανός βιομήχανος και Ναζί εν ονόματι Όσκαρ Σίντλερ κατάφερε να σώσει 1.200 Εβραίους από τη μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Είναι μια εξαντλητική ιστορία και ο Σίντλερ δεν είναι ένας συμβατικός ήρωας. Ξεκινά ως κερδοσκόπος, αγοράζοντας μια πρώην εβραϊκή επιχείρηση στο γκέτο της Κρακοβίας εκμεταλλευόμενος τα φτηνά εργατικά χέρια των Εβραίων. Σταδιακά όμως, όταν δει από κοντά το δράμα του Ολοκαυτώματος, θα χρησιμοποιήσει όλη του την περιουσία για να σώσει μια ομάδα Πολωνών Εβραίων από τους θαλάμους αερίων. Είναι μια γενναία και δίκαιη πράξη, αλλά μια πράξη που ωχριά σε σύγκριση με το εύρος της ναζιστικής θηριωδίας.

Η ιστορία της ταινίας αφορά τόσο το ηθικό ταξίδι του Σίντλερ, όσο και την ευρύτερη ιστορία του Ολοκαυτώματος. Είχε ένα σχετικά μικρό προϋπολογισμό περίπου 22 εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου το ένα τρίτο του κόστους του Τζουράσικ Παρκ), και γυρίστηκε σε 72 ημέρες.

Η “Λίστα του Σίντλερ” διαρκεί περισσότερο από τρεις ώρες και με τέτοια αφηγηματική φροντίδα στο σενάριο του Στίβεν Ζαϊλίαν, αυτές οι επιτυχημένες πρωταγωνιστικές ερμηνείες, η καθαρή και προσεκτικά φωτισμένη κινηματογράφηση από τον Γιάνους Καμίνσκι και η ευαίσθητη παρτιτούρα του Τζον Γουίλιαμς (με θέμα το βιολί του Ισραηλινού Αμερικανού σολίστα Itzhak Perlman) είναι ο ορισμός του σινεμά κύρους.

Η ιδέα μιας ταινίας για τους Εβραίους του Σίντλερ είχε προταθεί από το 1963. Ο Πόλντεκ Πφέφερμπεργκ, ένας από τους Εβραίους του Σίντλερ, έκανε σκοπό της ζωής του να γνωστοποιήσει την ιστορία του Σίντλερ. Όταν ο παραγωγός Σιντ Σάινμπεργκ έστειλε μια περίληψη της νουβέλας Schindler’s Ark στον Σπίλμπεργκ, ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε. Εξέφρασε αρκετό ενδιαφέρον ώστε η Universal να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου. Ωστόσο ήταν αβέβαιος για το αν έπρεπε να σκηνοθετήσει ο ίδιος μια ταινία με θέμα το Ολοκαύτωμα. Ο Σπίλμπεργκ προσπάθησε να δώσει το πρότζεκτ σε άλλους σκηνοθέτες (Ρόμαν Πολάνσκι, Σίντνεϊ Πόλακ και Μάρτιν Σκορσέζε) πριν αποφασίσει να το σκηνοθετήσει ο ίδιος, αφού άκουσε για την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Οι σκηνές γυρίστηκαν στις πραγματικές τοποθεσίες αν και το στρατόπεδο Πλαστσόφ έπρεπε να κατασκευαστεί σύμφωνα με το πρωτότυπο, καθώς είχε υποστεί αλλαγές μετά τον πόλεμο. Δεν τους δόθηκε άδεια να γυρίσουν σκηνές μέσα στο Άουσβιτς και έτσι τις γύρισαν σε ένα πανομοιότυπο στρατόπεδο απέναντι από το πραγματικό.

Όσον αφορά το κορίτσι με το κόκκινο παλτό, ενώ υπήρχε διαφωνία για το τι ακριβώς αναπαριστά, με κάποιους να λένε ότι συμβολίζει την ελπίδα, την αθωότητα ή το κόκκινο αίμα των Εβραίων που θυσιάστηκαν στον τρόμο του Ολοκαυτώματος, ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ δήλωσε:

“Η Αμερική και η Ρωσία και η Αγγλία όλοι γνώριζαν για το Ολοκαύτωμα όταν συνέβαινε, και δεν κάναμε τίποτα. Δεν στείλαμε καμία από τις δυνάμεις μας για να σταματήσουμε την πορεία προς το θάνατο, την αδυσώπητη αυτή πορεία προς το θάνατο. Ήταν μια μεγάλη κόκκινη βούλα στο ραντάρ του καθενός, αλλά κανένας δεν έκανε κάτι. Και γι’ αυτό ήθελα να προσθέσω το κόκκινο χρώμα.”

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 15 Δεκεμβρίου 1993. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αποφέροντας 322,1 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Νίσον και Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Φάινς, κερδίζοντας 7, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Διασκευασμένου Σεναρίου.

Πριν από την “Λίστα του Σίντλερ”, δεν υπήρχε καμία ταινία που να ασχολήθηκε με το τεράστιο μέγεθος του Ολοκαυτώματος, ωστόσο, λέγεται ότι επικρίθηκε από πολλούς, όπως για παράδειγμα από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος είχε στα σκαριά το δικό του έργο για το Ολοκαύτωμα που δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Λέγεται πως ο Κιούμπρικ είχε δηλώσει για την ταινία “Νομίζετε ότι ήταν για το Ολοκαύτωμα. Αυτό ήταν για την επιτυχία, έτσι δεν είναι; Το Ολοκαύτωμα είναι περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι που σκοτώθηκαν. Η Λίστα του Σίντλερ ήταν για περίπου 600 ανθρώπους που δεν το κάνουν.”

Όπως και να ‘χει, για τον Σπίλμπεργκ η αφήγηση της ιστορίας του Σίντλερ ήταν ένα εργαλείο για την καταπολέμηση της άγνοιας όσον αφορά το Ολοκαύτωμα. Μάλιστα, όταν παρέλαβε το Όσκαρ της καλύτερης ταινίας δήλωσε: “Είναι ένα ποτήρι νερό, μετά τη μεγαλύτερη δίψα της ζωής μου.”

Τρεις δεκαετίες μετά, η “Λίστα του Σίντλερ” παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο απέναντι σε εθνικιστικές κορωνίδες που πυκνώνουν και αδιαφορούν για ζητήματα ανοχής κι αποδοχής, σε έναν κόσμο που αρέσκεται στις διακρίσεις. Το περήφανο επίτευγμα του Σπίλμπεργκ αξίζει πολλαπλών θεάσεων για να υπενθυμίζει αδιάλειπτα το Ολοκαύτωμα και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Διαβάστε επίσης: Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

The post “Η Λίστα του Σίντλερ”: Το έπος του Σπίλμπεργκ παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Όπως έχει δηλώσει και συνάδελφος του, Κουέντιν Ταραντίνο, δεν πήγε σε κάποια σχολή κινηματογράφου και ήταν αυτοδίδακτος, έχοντας ως πρότυπα τους σκηνοθέτες και τους σεναριογράφους των ταινιών που έβλεπε στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο.

Ο ίδιος απολαμβάνει να παρακολουθεί κλασικά αριστουργήματα, όπως το “Λόρενς της Αραβίας” και το “Πολίτης Κέιν”, μέχρι ταινίες με υπερήρωες, όπως το “Guardians of the Galaxy”, κάτι που αποδεικνύει και η λίστα με τις 30 ταινίες που θα σας προέτρεπε να δείτε.

Δείτε τη λίστα με τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, κατά τη γνώμη του Στίβεν Σπίλπεργκ.

“The Greatest Show on Earth” (1952)

“The Godfather” (1972)

“The Searchers” (1956)

“Stagecoach” (1939)

“How Green Was My Valley” (1941)

“Tootsie” (1982)

“Captains Courageous” (1937)

“The Best Years of Our Lives” (1946)

“Fantasia” (1940)

“The Shining” (1980)

“Guardians of the Galaxy” (2014)

Η τριλογία “Batman” του Κρίστοφερ Νόλαν – Batman Begins (2005), The Dark Knight (2008), The Dark Knight Rises (2012)

Οι δύο ταινίες “Batman” του Τιμ Μπάρτον – Batmam (1989), Batman Returns (1992)

“Citizen Kane” (1941)

“Lawrence of Arabia” (1962)

“It’s A Wonderful Life” (1946)

“Star Wars: Episode IV — A New Hope” (1977)

“Viva Las Vegas” (1964)

“That Man from Rio” (1964)

“The Seven Samurai” (1954)

“From Russia with Love” (1963)

“Touch of Evil” (1958)

“Godzilla, King of the Monsters!” (1956)

“2001: A Space Odyssey” (1968)

“The Thing from Another World” (1951)

“The 400 Blows” (1959)

“Psycho” (1960)

Διαβάστε επίσης: Οι 11 αγαπημένες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο

The post 30 ταινίες που ο Στίβεν Σπίλμπεργκ θα έβαζε στη λίστα σου appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Πρώτα χρόνια

Ο Σίντλερ γεννήθηκε το 1908 στο Zwittau, μια μικρή πόλη της τότε Αυστροουγγαρίας (σήμερα μέρος της Τσεχίας), και προερχόταν από μια σχετικά εύπορη οικογένεια. Στα νεανικά του χρόνια, ακολούθησε μια ασταθή καριέρα, που περιλάμβανε πωλήσεις και εμπορικές δραστηριότητες. Η ζωή του δεν είχε τίποτα το εξαιρετικό μέχρι την έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από επιχειρηματίας σε σωτήρα

© Getty Images / Ideal Image

Με την έναρξη του πολέμου, ο Σίντλερ εκμεταλλεύτηκε την κατοχή της Πολωνίας από τους Ναζί για να επωφεληθεί οικονομικά. Αγόρασε ένα εργοστάσιο στην Κρακοβία, όπου παρήγαγε κουζινικά και στρατιωτικά είδη για τον γερμανικό στρατό. Αρχικά, το κίνητρό του ήταν καθαρά οικονομικό, ωστόσο, όταν είδε τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος, άρχισε να αλλάζει στάση.

Ο Σίντλερ ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους Ναζί, κάτι που του επέτρεψε να προστατεύσει τους Εβραίους εργάτες του, ισχυριζόμενος ότι ήταν αναγκαίοι για την πολεμική προσπάθεια. Μέσα από δωροδοκίες και διαπραγματεύσεις, κατάφερε να σώσει περίπου 1.200 ανθρώπους από βέβαιο θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η “Λίστα του Σίντλερ”

Η περίφημη λίστα του Σίντλερ ήταν ένας κατάλογος Εβραίων εργατών που ο ίδιος έσωσε, καταφέρνοντας να τους προστατεύσει από τις απελάσεις στα στρατόπεδα εξόντωσης. Καθώς οι Ναζί ενίσχυαν την πολιτική γενοκτονίας τους, ο Σίντλερ κατάφερε να πείσει τους αξιωματούχους ότι οι εργάτες του ήταν αναγκαίοι για τη συνέχιση της παραγωγής, προσφέροντας δωροδοκίες και φανταστικά κίνητρα.

Η μεταστροφή του από συνεργάτης του ναζιστικού καθεστώτος σε υπερασπιστή των Εβραίων ήταν εντυπωσιακή. Παρά την προσωπική του περιουσία, την οποία σπατάλησε για να σώσει τους εργάτες του, ο Σίντλερ συνέχισε να λειτουργεί το εργοστάσιο του ως καταφύγιο, ακόμη και όταν το τέλος του πολέμου ήταν προ των πυλών.

Το τέλος του πολέμου και τα μεταπολεμικά χρόνια

© Getty Images / Ideal Image

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Σίντλερ έπεσε σε οικονομική δυσχέρεια. Οι επιχειρήσεις του απέτυχαν και αναγκάστηκε να βασιστεί στην οικονομική υποστήριξη από τους “Schindlerjuden” – τους Εβραίους που είχε σώσει – για να επιβιώσει. Παρά τη γενναιότητά του κατά τη διάρκεια του πολέμου, αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε σχετική ανωνυμία.

Το 1963, στον Σίντλερ απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος “Δίκαιος των Εθνών” από το Γιαντ Βασσέμ, το Ίδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων του Ολοκαυτώματος, εκ μέρους του Κράτους του Ισραήλ, σε μη-Εβραίους, που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με κίνδυνο της ζωής τους, έσωσαν τις ζωές χιλιάδων Εβραίων.

Έφυγε από τη ζωή το 1974 στη Γερμανία, αλλά το σώμα του μεταφέρθηκε στο Ισραήλ, όπου και θάφτηκε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης από τους Εβραίους που έσωσε.

Ο μύθος και η κληρονομιά

Η ιστορία του Σίντλερ έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το βιβλίο του Τόμας Κένελι, “Schindler’s Ark” (1982) και την κινηματογραφική μεταφορά του από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1993. Η ταινία “Η Λίστα του Σίντλερ” κέρδισε 7 Όσκαρ και έφερε την ιστορία του στο παγκόσμιο προσκήνιο, καθιστώντας τον Σίντλερ σύμβολο ηθικής μεταστροφής και ανθρωπισμού σε μια από τις σκοτεινότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας.

Διαβάστε επίσης: “Η Λίστα του Σίντλερ”: Το αριστούργημα του Σπίλμπεργκ παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο

The post Όσκαρ Σίντλερ: Ο άντρας που έσωσε χιλιάδες ανθρώπους από βέβαιο θάνατο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός, ο οποίος άρχισε να γίνεται γνωστός την δεκαετία του 1990 όταν πρωταγωνίστησε στη τηλεοπτική σειρά του NBC “Ο πρίγκιπας του Μπελ Αιρ” και στην συνέχεια μεταπήδησε στον κινηματογράφο, είπε ότι δεν είχε καμία απολύτως επιθυμία να πρωταγωνιστεί στο “Men in Black” (1997).

Κατά την διάρκεια μιας αποκλειστικής συνέντευξης που παραχώρησε στον Κέβιν Χαρτ για το επερχόμενο “Hart to Heart” του Peacock, είπε:

“Ο Τζέιμς Λάσιτερ μου πρότεινε να παίξω στο ‘Men In Black’. Κατάλαβα λίγο το Men in Black αλλά δεν ήθελα να το κάνω. Ήταν η επόμενη χρονιά από την ταινία ‘Ημέρα της Ανεξαρτησίας’ και δεν ήθελα να παίξω κατευθείαν σε άλλη ταινία με εξωγήινους.”

Ο παραγωγός Τζέιμς Λάσιτερ συνεργάστηκε με τον Σμιθ σε μια σειρά από επιτυχημένα φιλμς όλα αυτά τα χρόνια – από το το “Ali” (2001) μέχρι το “The Pursuit of Happiness” (2006) και το “Emancipation” (2022). Όμως, ενώ ο Λάσιτερ τον επέλεξε για να πρωταγωνιστήσει στο Men in Black, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ήταν αυτός που τον έπεισε να κάνει την ταινία.

Όπως θυμάται ο ίδιος, δεν είχε κλείσει καν τα 30 όταν πρωταγωνίστησε στην αρχική ταινία “Men in Black” και το βιογραφικό του δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό σε εκείνο το σημείο της καριέρας του. Ωστόσο, χρειάστηκε να πειστεί για να φορέσει τα μαύρα εμβληματικά γυαλιά και το κοστούμι, και ο Σπίλμπεργκ ήταν αυτός το πέτυχε.

“Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ έστειλε ένα ελικόπτερο (σ.σ. να με πάρει) για να του μιλήσω – προσγειώθηκε στο σπίτι του. Και από το ‘γεια σου’ με είχε πείσει. Από την αρχή της συζήτησης ήταν ‘επιθετικός’ και που είπε το πιο ψυχρό πράγμα. Είπε ‘Πες μου, γιατί δεν θέλεις να παίξεις στην ταινία μου’ και εγώ είχα μείνει άφωνος”, ανέφερε ο Σμιθ.

“Και έβαλε αποσιωπητικά (…) στο τέλος. Αν συνέχιζε, θα μου έλεγε, ‘Κλόουν, ξέρεις ότι έφτιαξα τα Σαγόνια του Καρχαρία, σωστά; Ξέρεις ότι έκανα το E.T.'” πρόσθεσε ο Σμιθ.

Πλέον είναι προφανές ότι ο Σμιθ πήρε τη σωστή απόφαση να ακούσει τη συμβουλή του Σπίλμπεργκ. Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1995, το “Bad Boys” είχε γίνει επιτυχία στο box office, ωστόσο, η παγκόσμια κερδοφορία του ύψους 141,4 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν ωχρή σε σύγκριση με την παγκόσμια κερδοφορία των 589,4 εκατομμυρίων δολαρίων του “Men in Black”.

Διαβάστε επίσης: Δείτε τον λόγο που ο Ρίντλεϊ Σκοτ επέλεξε τον Χοακίν Φίνιξ για το “Napoleon”

The post Ο Γουίλ Σμιθ δεν ήθελε να παίξει στο “Men In Black” – Ο Σπίλμπεργκ τον έκανε να αλλάξει γνώμη appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

“Έκανα τον ‘Τελευταίο Πειρασμό του Χριστού’. Το έκανα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και η ‘Λίστα του Σίντλερ’ καταστράφηκε από την υποδοχή”, είπε ο Σκορσέζε. Δούλεψε όμως τη ‘Λίστα του Σίντλερ’ αρκετό καιρό ώστε να προσλάβει τον Στιβ Ζαϊλιάν για να δουλέψει μαζί του το σενάριο. “Χρησιμοποιούσα τη φράση ‘δεν είμαι Εβραίος’ εκείνη την εποχή. Αυτό που εννοούσα ήταν, η παλιά ιστορία, ότι το ταξίδι έπρεπε να το κάνει ένας Εβραίος σε αυτόν τον κόσμο, και νομίζω ότι ο Στίβεν το έμαθε επίσης”.

Πράγματι, ο Σκορσέζε αποφάσισε να μην κάνει την ταινία, αφού συνειδητοποίησε ότι ένας Εβραίος σκηνοθέτης θα αποτύπωνε κάτι που δεν μπορούσε. “Δεν ήμουν αλτρουιστής, αλλά ήταν λογικό για μένα ότι [ο Σπίλμπεργκ] ήταν το άτομο που έπρεπε πραγματικά να περάσει από αυτό”, πρόσθεσε ο Σκορσέζε. “Ανησυχούσα ότι δεν θα μπορούσα να αποδώσω δικαιοσύνη στην κατάσταση”.

Αν και δεν διευκρίνισε πώς θα ήταν διαφορετική η εκδοχή του για την ταινία, ο Σκορσέζε παραδέχτηκε ότι “Αν το έκανα, δεν θα ήταν η επιτυχία που έγινε”. Δήλωσε επίσης ότι είχε δυνατότητες, λέγοντας ότι “μπορεί να ήταν καλή η ταινία”, αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον, είναι ότι ο Σκορσέζε είχε διαφορετικό φινάλε, το οποίο δυστυχώς δεν αποκάλυψε.

Τελικά, αυτό λειτούργησε για όλους. Όταν ο Σκορσέζε αποφάσισε να μην κάνει την “Λίστα του Σίντλερ”, έδωσε τα δικαιώματα της ταινίας στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος του πρόσφερε ως αντάλλαγμα έναν διαφορετικό τίτλο που προσπαθούσε να διασκευάσει, αλλά το παράτησε: το “Ακρωτήρι του Φόβου”.

Όσο για τον Σκορσέζε, η απόφαση ότι δεν ήταν το κατάλληλο άτομο για την ιστορία, ήταν μάλλον διορατική για αυτόν. Η συζήτηση για το ποιος μπορεί να πει μια ιστορία έχει γίνει εντονότερη και πιο σημαντική τα τελευταία χρόνια, και μια ιστορία τόσο ωμή και σημαντική όσο της “Λίστας του Σίντλερ”, δεν θα ήταν η ίδια χωρίς κάποιον που καταλαβαίνει τη σημασία της στο τιμόνι.

Διαβάστε επίσης: Ο Ντε Νίρο απέρριψε τον “Πληροφοριοδότη” και τις “Συμμορίες της Νέας Υόρκης” του Σκορσέζε

The post Μάρτιν Σκορσέζε: Αυτός είναι ο λόγος που απέρριψε τη σκηνοθεσία της “Λίστας του Σίντλερ” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Πρόκειται για την 34η ταινία του εμβληματικού σκηνοθέτη, η οποία συστήθηκε και ως η πιο προσωπική της πλούσιας καριέρας του. Κατά την διάρκεια της απονομής ο Σπίλμπεργκ αποκάλυψε τους λόγους που τον οδήγησαν να δημιουργήσει το “The Fabelmans”, λέγοντας: “Έπρεπε να βρω συγχώρεση για εμένα, την οικογένεια και τους γονείς. Ήθελα να ανοίξω ένα διάλογο με τον εαυτό μου. Χαίρομαι που το μοιράστηκα με όσους δεν ήξεραν προσωπικά. Είναι μια ταινία που μιλάει για το παρελθόν μου. Συνειδητά ξεπέρασα την προσωπική μου ιστορία αλλά και εμπνεύστηκα από αυτή.”

Για όσους δεν γνωρίζουν, η ταινία αποτελεί το αφοπλιστικό δράμα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας και ξεκινά το 1952, όταν το ζευγάρι των Εβραίων Μπαρτ και Μίτζι πηγαίνει τον 5χρονο γιο του Σάμι να δει το “The Greatest Show On Earth»”του Σεσίλ Ντε Μιλ και τρομοκρατείται/συγκλονίζεται από την σύγκρουση ενός τρένου. Μετά από αυτό, θα προσπαθήσει εμμονικά να αναπαραγάγει και να γυρίσει την σκηνή στο σπίτι με δικά του μέσα.

Στην ουσία η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στην ομορφιά του σινεμά και αποτελεί πρωτίστως μία επιστολή αγάπης του Σπίλμπεργκ προς τους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ο σκηνοθέτης επέλεξε να χρησιμοποιήσει πραγματικά γεγονότα στην αφήγηση του, όπως για παράδειγμα ότι η μητέρα του υιοθέτησε μία μαϊμού ως κατοικίδιο.

Δείτε παρακάτω τα πραγματικά γεγονότα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του σκηνοθέτη που υπάρχουν στην ταινία.

Η μητέρα του Σπίλμπεργκ ερωτεύτηκε τον καλύτερο φίλο του πατέρα του;

Ναί. Στην ταινία, η Μίτζι (Μισέλ Γουίλιαμς) ερωτεύεται τον καλύτερο φίλο του συζύγου της, Μπένι. Στην πραγματικότητα, η Λία Άντλερ άφησε τον σύζυγό της, Άρνολντ Σπίλμπεργκ, για έναν από τους καλύτερους φίλους του, έναν άντρα που ονομάζεται Μπέρνι Άντλερ. Οι Σπίλμπεργκ χώρισαν το 1966.

Για χρόνια, ο σκηνοθέτης πίστευε ότι ο πατέρας του είχε αφήσει τη μητέρα του. “Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πληγωθώ λιγότερο από εκείνη”, είπε ο Άρνολντ Σπίλμπεργκ στο ντοκιμαντέρ του HBO του 2017 “Spielberg”, εξηγώντας γιατί αυτός και η Λία αποφάσισαν ότι θα αναλάμβανε αυτός την ευθύνη. “Ακόμα την αγαπούσα”. Η Λία και ο Μπέρνι Άντλερ παντρεύτηκαν το 1967.

Έμαθε ο Σπίλμπεργκ για τη σχέση παρακολουθώντας πλάνα που τράβηξε σε ένα ταξίδι κάμπινγκ;

Ναί. Ο Σπίλμπεργκ είπε στον επικεφαλής κριτικό κινηματογράφου των New York Times Α.Ο. Σκοτ σε μια πρόσφατη συνέντευξη, ότι η δραματική στιγμή της αποκάλυψης που απεικονίζεται στην οθόνη συνέβη πραγματικά.

“Αυτό ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έπρεπε να καθίσω και να αποφασίσω αν θα το αποκαλύψω, γιατί ήταν το πιο ισχυρό μυστικό που μοιραστήκαμε με τη μαμά μου από τότε που το ανακάλυψα όταν ήμουν 16 ετών,” είπε ο Σπίλμπεργκ.

Έφερε η μητέρα του στο σπίτι μια μαϊμού;

Όσο δύσκολο κι αν είναι να το πιστέψει κανείς, ναι. Πριν πεθάνει σε ηλικία 97 ετών το 2017, η Λία Άντλερ είπε στο ντοκιμαντέρ του HBO ότι επισκέφτηκε ένα κατάστημα κατοικίδιων στο Φοίνιξ και είδε μία μαϊμού που είχε πάθει κατάθλιψη επειδή είχε αποχωριστεί την μητέρα της. Την έφερε στο σπίτι σε ένα κλουβί και —όπως ακριβώς και η Μίτζι στην ταινία— την υιοθέτησε ως κατοικίδιο για τα τέσσερα παιδιά της.

Ήταν η μητέρα του Σπίλμπεργκ πιανίστρια;

Ναί. Έμαθε να παίζει πιάνο σε ηλικία 5 ετών και αργότερα σπούδασε στο Μουσικό Ωδείο του Σινσινάτι. Όπως η Μίτζι, θυσίασε την όποια πορεία της στη μουσική, ώστε να προσηλωθεί στην οικογενειακή φροντίδα.

Ήταν ο Σπίλμπεργκ ο μόνος Εβραίος μαθητής στο σχολείο;

Αν και μπορεί να μην ήταν ο μόνος, ήταν σίγουρα ένας από τους ελάχιστους. “Ένιωθα σαν να ήμουν ο μόνος Εβραίος στο σχολείο”, είχε δηλώσει σε συνέντευξη. “Ήθελα απλώς να αρνηθώ ότι είμαι Εβραίος. Ντρεπόμουν γιατί ζούσα σε έναν δρόμο όπου τα Χριστούγεννα ήμασταν το μόνο σπίτι που δεν είχε τίποτα άλλο παρά ένα φως στη βεράντα αναμμένο. Ήθελα τόσο πολύ να αφομοιωθώ.”

Όπως και στο “The Fabelmans”, δέχθηκε bullying από δύο συμμαθητές του αφού μετακόμισε στην Καλιφόρνια. “Με χτύπησαν και με κλώτσησαν. Είχα ματωμένη μύτη. Ήταν φρικτό”, είπε στους New York Times το 1993.

Ως έφηβος συνάντησε τον σκηνοθέτη Τζον Φορντ στο γραφείο του; Είχε ο Φορντ σημάδια από κόκκινο κραγιόν στο πρόσωπο του;

Ο Σπίλμπεργκ είπε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ότι η συνάντηση του με τον Φορντ όταν ήταν 15 ετών έγινε ακριβώς όπως φαίνεται στην ταινία, “λέξη προς λέξη, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο” — συμπεριλαμβανομένων των σημαδιών κραγιόν που κάλυπταν το πρόσωπο του Φορντ.

Κόντεψε να εγκαταλείψει τον κινηματογράφο στην αρχή της καριέρας του;

Ναι, αλλά όχι εξαιτίας αυτού που συνέβη με τους γονείς του: ο 16χρονος Σπίλμπεργκ το αποφάσισε όταν είδε το έπος του Ντέιβιντ Λιν, “Ο Λόρενς της Αραβίας”.

“Όταν τελείωσε η ταινία, ήθελα να μην είμαι πια σκηνοθέτης”, είπε στο ντοκιμαντέρ του HBO, “επειδή ο πήχης ήταν πολύ ψηλά”, πρόσθεσε.

Διαβάστε επίσης: Τα 8 καλύτερα ρολόγια που είδαμε στις φετινές Χρυσές Σφαίρες

The post “The Fabelmans”: Η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ για τον Στίβεν Σπίλμπεργκ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αν και το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγών του έχουν αναγνωριστεί από τους κριτικούς, ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης δήλωσε σε συνέντευξη του στο “The Late Show with Stephen Colbert” ότι υπάρχει μία ταινία του που θεωρεί ότι είναι “αρκετά τέλεια”: Το blockbuster του 1982 “E.T.”.

O 76χρονος δημιουργός παραδέχθηκε ότι είναι δύσκολο για εκείνον να βλέπει ξανά τις ταινίες του, αλλά υπάρχει μια που έχει επανεξετάσει και γνωρίζει ότι είναι αναμφισβήτητα εξαιρετική. “Δεν παρακολουθώ τις ταινίες μου αφού τις έχω γυρίσει” είπε ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας: “Δεν κοιτάζω πολύ συχνά πίσω, αλλά περιστασιακά βλέπω μία ταινία με τα παιδιά μου.”

Ο Σπίλμπεργκ εξήγησε ότι ήθελε να “είναι μαζί με τα παιδιά του όταν έβλεπαν την ταινία ‘E.T.’ για πρώτη φορά” προσθέτοντας: “Δεν ήθελα να δουν τον ‘E.T.’ χωρίς τον πατέρα τους να κάθεται μαζί τους – κυρίως στα τρομακτικά μέρη στην αρχή.”

“Μερικές φορές βλέπω πράγματα που είχα σκοπό να κάνω, τα οποία δεν έκανα, και μερικές φορές βλέπω πράγματα που θα ήταν καλύτερη ιδέα από αυτό που παρακολουθώ τώρα όλα αυτά τα χρόνια μετά, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος το “E.T.” είναι μια πολύ τέλεια ταινία. Είναι μια από τις λίγες ταινίες που έχω κάνει και μπορώ να παρακολουθώ ξανά και ξανά. Υπάρχουν περίπου πέντε ή έξι ταινίες που μπορώ να δω ξανά, αλλά συνήθως δεν το κάνω αυτό”, πρόσθεσε.

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 11 Ιουνίου 1982. Έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ξεπέρασε το ρεκόρ της ταινίας “Ο Πόλεμος των Άστρων” και έγινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών, έναν τίτλο που κράτησε για 11 χρόνια. Απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτικούς και θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έγιναν ποτέ. Έλαβε εννέα υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, κερδίζοντας τέσσερα.

Διαβάστε επίσης: 7 πραγματικά γεγονότα στην ταινία “The Fabelmans” του Στίβεν Σπίλμπεργκ

The post Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αποκάλυψε ποια ταινία του θεωρεί “τέλεια” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο Κόλιν Φάρελ κέρδισε το βραβείο του Καλύτερου Ηθοποιού για την ερμηνεία του στο “The Banshees of Inisherin” του Μάρτιν ΜακΝτόνα -λίγες ημέρες μετά την νίκη του από την Ένωση Κριτικών Νέας Υόρκης – ενώ η Μισέλ Γεό έλαβε το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού για την ερμηνεία της στο “Everything everywhere all at once”.

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ απέσπασε βραβείο για την σκηνοθεσία του “The Fabelmans”, ενώ η γερμανική ταινία “Nothing New in the West” χάρισε στους Έντουαρντ Μπέργκερ, Λέσλι Πάτερσον και Ίαν Στόκελ το βραβείο Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Το βραβείο του Πρωτότυπου Σεναρίου έλαβε ο Μάρτιν ΜακΝτόνα για το “The Banshees of Inisherin”, μία ταινία που χάρισε στον Μπρένταν Γκλίζον τον βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ Ζανέλ Μονέ έλαβε το βραβείο Β’ Γυναικέιου Ρόλου για το “Glass Onion: A Knives Out Mystery”.

Η ένωση National Board of Review, η οποία ιδρύθηκε το 1909 και περιλαμβάνει ιστορικούς κινηματογράφου, κινηματογραφιστές και κινηματογραφιστές, ανακοίνωσε τους νικητές, αλλά η απονομή των βραβείων θα πραγματοποιηθεί σε γκαλά στη Νέα Υόρκη, στις 8 Ιανουαρίου 2023.

Οι επιλογές του National Board Of Review

Καλύτερη Ταινία: Top Gun Maverick (Paramount Pictures)

Καλύτερος Σκηνοθέτης: Στίβεν Σπίλμπεργκ για το “The Fabelmans” (Universal Pictures)

Καλύτερος Ηθοποιός: Κόλιν Φάρελ για το “The Banshees of Inisherin” (Searchlight Pictures)

Καλύτερη Ηθοποιός: Μισέλ Γέο για το “Everything Everywhere All at Once” (A24)

Β’ Ανδρικός Ρόλος: Μπρένταν Γκλίζον για το “The Banshees of Inisherin” (Searchlight Pictures)

Β’ Γυναικείος Ρόλος: Ζανέλ Μονέ για το “Glass Onion: A Knives Out Mystery” (Netflix)

Πρωτότυπο Σενάριο: Μάρτιν ΜακΝτόνα για το “The Banshees of Inisherin” (Searchlight Pictures)

Διασκευασμένο Σενάριο: Έντουαρντ Μπέργκερ, Λέσλι Πάτερσον, Ιαν Στόκελ για το “All Quiet on the Western Front” (Netflix)

Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: “Marcel the Shell With Shoes On” (A24)

Καλύτερο Σκηνοθετικό Nτεμπούτο: Σάρλοτ Γουέλς για το “Aftersun” (A24)

Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία: “Close” του Λουκάς Ντοντ (A24)

Καλύτερο Ντοκιμαντέρ: “Sr.” (Netflix)

Καλύτερο Καστ: “Women Talking” (MGM/United Artists Releasing)

Καλύτερη Φωτογραφία: Κλαούντιο Μιράντα για το “Top Gun: Maverick” (Paramount Pictures)

NBR Βραβείο Ελευθερίας της Εκφρασης: “All the Beauty and the Bloodshed” (Neon) και “Argentina, 1985” (Amazon Studios)

Οι Ταινίες της χρονιάς (με αλφαβητική σειρά)

“Aftersun” (A24)
“Avatar: The Way of Water” (20th Century Studios)
“The Banshees of Inisherin” (Searchlight Pictures)
“Everything Everywhere All at Once” (A24)
“The Fabelmans” (Universal Pictures)
“Glass Onion: A Knives Out Mystery” (Netflix)
“RRR” (Variance Films)
“Till” (Orion/United Artists Releasing)
“The Woman King” (Sony Pictures)
“Women Talking”

Οι 5 Διεθνείς Ταινίες (με αλφαβητική σειρά)

“All Quiet on the Western Front” (Germany)
“Argentina, 1985” (Argentina)
“Decision to Leave” (South Korea)
“EO” (Poland)
“Saint Omer” (France)

Τα 5 Ντοκιμαντέρ (με αλφαβητική σειρά)

“All the Beauty and the Bloodshed” (Neon)
“All That Breathes” (HBO)
“Descendant” (Netflix)
“Turn Every Page – The Adventures of Robert Caro and Robert Gottlieb” (Sony Pictures Classics)
“Wildcat” (Amazon Studios)

Οι 10 Ανεξάρτητες Ταινίες (με αλφαβητική σειρά)

“Armageddon Time” (Focus Features)
“Emily the Criminal” (Roadside Attractions/Vertical Entertainment)
“The Eternal Daughter” (A24)
“Funny Pages” (A24)
“The Inspection” (A24)
“Living” (Sony Pictures Classics)
“A Love Song” (Bleecker Street)
“Nanny” (Amazon Studios)
“The Wonder” (Netflix)
“To Leslie” (Momentum Pictures)

Διαβάστε επίσης: Οι 10 καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ σύμφωνα με τον Γουές Άντερσον

The post Τo “Top Gun: Maverick” καλύτερη ταινία της χρονιάς appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο διάσημος ηθοποιός αναμένεται να υποδυθεί τον εμβληματικό ντετέκτιβ του Σαν Φρανσίσκο, Φρανκ Μπούλιτ, που γνωρίσαμε στην ομώνυμη ταινία του 1968, και θα αναλάβει επίσης και την παραγωγή μαζί με τον Σπίλμπεργκ και τη συνεργάτιδά του Κρίσι Μακόσκο Κρίγκερ. Ο Τζος Σίνγκερ (“The Post και “Spotlight”) θα αναλάβει το σενάριο, ενώ ο γιος και η εγγονή του αείμνηστου ΜακΚουίν θα συμμετέχουν ως εκτελεστικοί παραγωγοί της νέας ταινίας.

Πηγές αναφέρουν ότι η νέα ταινία δεν θα είναι κάποιο ριμέικ της κλασικής ταινίας του Πίτερ Γέιτς από το 1968, αλλά μια νέα ιδέα με επίκεντρο τον χαρακτήρα που υποδύθηκε ο Στιβ ΜακΚουίν, ο οποίος ήταν και ένας από τους πιο εμβληματικούς ρόλους στην καριέρα του.

Ο Κούπερ και ο Σπίλμπεργκ προσπαθούν εδώ και χρόνια να συνεργαστούν, δεδομένου ότι ο δεύτερος επρόκειτο να σκηνοθετήσει το “American Sniper” πριν αναλάβει ο Κλιντ Ίστγουντ, αλλά και το “Maestro”, από το οποίο τελικά απομακρύνθηκε μετά την επιτυχία του “A Star Is Born”, καθώς θεώρησε πως ο Κούπερ έπρεπε όχι μόνο να πρωταγωνιστήσει στην ταινία αλλά και να την σκηνοθετήσει (παρέμεινε ωστόσο παραγωγός).

Αυτή τη στιγμή ο Κούπερ βρίσκεται στο post production της ταινίας “Maestro”, την οποία συνυπογράφει, σκηνοθετεί, είναι παραγωγός και πρωταγωνιστεί, μαζί με την Κάρεϊ Μάλιγκαν. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στο Netflix το 2023.

Διαβάστε επίσης: O Στίβεν Σπίλμπεργκ επαναφέρει τον χαρακτήρα του Στιβ ΜαΚκουίν που όλοι λατρέψαμε!

The post O Μπράντλεϊ Κούπερ θα είναι ο πρωταγωνιστής στη νέα ταινία του Σπίλμπεργκ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η ταινία πραγματεύεται την βιογραφία του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για τη δουλειά του στο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, “West Side Story”, και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μαέστρους της εποχής του.

Στις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν βλέπουμε τον Μπράντλεϊ Κούπερ στο ρόλο του νεαρού τότε Λέοναρντ Μπέρνσταϊν μαζί με την σύζυγο του Φελίτσια, την οποία υποδύεται η Κάρεϊ Μάλιγκαν, αλλά και στον ρόλο του ηλικιωμένου πλέον συνθέτη. Πρόκειται για μία εντυπωσιακή μεταμόρφωση, η οποία οφείλεται στο εξαιρετικό μακιγιάζ από την ομάδα της παραγωγής που κάνει τον Κούπερ αγνώριστο.

From the set of MAESTRO. pic.twitter.com/y3qsYILk6P

— NetflixFilm (@NetflixFilm) May 30, 2022

Πρόκειται για μία βιογραφική, δραματική ταινία που θα αφηγηθεί 30 χρόνια από τη ζωή και καριέρα του Μπέρνσταϊν, του θρυλικού συνθέτη και μαέστρου που μέσα σε μερικές δεκαετίες άφησε εποχή. Έχοντας κάνει το ντεμπούτο του στην Φιλαρμονική ορχήστρα της Νέας Υόρκης όταν ήταν μόλις 25 ετών, ο Μπέρνσταϊν ήταν τόσο ταλαντούχος που την επόμενη μέρα βρέθηκε στο εξώφυλλο των New York Times. Ήταν ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είχε καταγγείλει πολλές φορές τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενώ είχε βρεθεί στη “μαύρη λίστα” του Χόλιγουντ κατά τη δίωξη των κομμουνιστών.

Η καριέρα του στη μουσική υπήρξε μυθική, ωστόσο, η ταινία του Μπράντλεϊ Κούπερ θα επικεντρωθεί στην περίπλοκη σχέση με τη σύζυγο του. Ο Μπερνστάιν απέκτησε τρία παιδιά με τη Φελίτσια, αλλά αμφιταλαντεύτηκε σε όλη του τη ζωή όσον αφορά τη σεξουαλικότητα του.

Ο Κούπερ υπογράφει τη σκηνοθεσία της ταινίας -μετά το ντεμπούτο του στο “A Star Is Born»-, είναι στην παραγωγή μαζί με τον Μάρτιν Σκορσέζε και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ενώ συνυπογράφει το σενάριο με τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο για το “Spotlight”, Τζος Σίνγκερ.

Όπως επιβεβαίωσε ο Κούπερ στο Variety, τα γυρίσματα ξεκίνησαν μέσα στον Μάιο και η ταινία αναμένεται να κυκλοφορήσει μέχρι το 2023.

Netflix

Netflix

Netflix

Με πληροφορίες του Variety/Deadline/Netflix

Διαβάστε επίσης: Αγνώριστος ο Κρίστιαν Μπέιλ στην νέα ταινία “Thor: Love and Thunder”

The post O Μπράντλεϊ Κούπερ έγινε αγνώριστος για την ταινία “Maestro” του Netflix appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.