Το “τρομερό παιδί” του ισπανικού σινεμά γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1951 σε ένα μικρό χωριό της Ισπανίας. Γιος ενός αγωγιάτη, που έλειπε αρκετό καιρό από το σπίτι λόγω δουλειάς, και μιας μητέρας που επηρέασε σημαντικά τόσο τη ζωή, όσο και τις δημιουργίες του. Άλλωστε η μητρική φιγούρα είναι καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του.

Η καριέρα του Αλμοδόβαρ ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80, με την πρώτη του ταινία, “Pepi, Luci, Bom” (1980). Ωστόσο, οι ταινίες του πραγματικά απογειώθηκαν με το “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης” (1988), που τον καθόρισε ως μια φωνή του ισπανικού κινηματογράφου.

Δείτε παρακάτω μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του.

Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (1988)

Οι “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης” ήταν η ταινία που έκανε ευρέως γνωστό τον Αλμοδόβαρ. “Με αυτή την ταινία προσπάθησα να μιλήσω για την εγκατάλειψη, την έλλειψη κατανόησης ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες… Ήθελα να βρω έναν τρόπο να αστειευτώ με τα δικά μου προβλήματα. Το νόημα ήταν να πάρω μια επώδυνη κατάσταση και να την μετατρέψω σε κάτι κωμικό και αστείο”, είχε πει ο Αλμοδόβαρ για την ταινία, η οποία απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Βενετίας και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Όλα για τη Μητέρα Μου (1999)

Έντεκα χρόνια μετά το “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης”, ο Αλμοδόβαρ επέστρεψε με μια αριστουργηματική ταινία, η οποία ασχολείται με το θέμα του AIDS, τον επαναπροσδιορισμό φύλου, της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, θρησκείας, πίστης και λόγου ύπαρξης και τα σχολιάζει με ένα κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ. Η ταινία άνοιξε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1999, όπου ο Αλμοδόβαρ απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Έχει διακριθεί επίσης με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, BAFTA Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και 7 βραβεία Goya.

Μίλα της (2002)

Το “Μίλα της” πραγματεύεται το πως δύο άντρες, με γνώμονα τη μοναξιά, συνδέονται με βαθιά φιλία, όταν συναντιούνται στο νοσοκομείο, όπου ο καθένας έχει εκεί σε κώμα την αγαπημένη του. Η απήχηση της ταινίας, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, ήταν θετική, όπου απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και BAFTA καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας. Θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του 21ου αιώνα.

Κακή εκπαίδευση (2004)

Η ταινία περιγράφει την ιστορία δύο νεαρών αγοριών στην Ισπανία της δεκαετίας του ’60, που ανακαλύπτουν την αγάπη, υπό το άγρυπνο βλέμμα του πάτερ Μανόλο, ο οποίος διευθύνει το εκκλησιαστικό σχολείο όπου φοιτούν και τους έχει κακοποιήσει σεξουαλικά. Ένα τρίγωνο θα σχηματιστεί, με παράλληλες ιστορίες που θα μείνουν καλά κρυμμένες στο σκοτάδι. Οι τρεις τους θα ξανασυναντηθούν αργότερα κάτω από διαφορετικές συνθήκες ερωτικής και οικονομικής εξουσίας, με το “νόμο του πόθου” να τους οδηγεί σε αλόγιστες πράξεις.

Γύρνα πίσω (2006)

Η ταινία επικεντρώνεται σε μία εκκεντρική οικογένεια που ζει σε μία νότια περιοχή στη Μαδρίτη και αποτελείται μόνο από γυναίκες. Τα θέματα της θίγουν τη σεξουαλική κακοποίηση, τη μοναξιά και τον θάνατο, αναμιγνύοντας διάφορα καλλιτεχνικά είδη, όπως τη φάρσα, το μελόδραμα, την τραγωδία και τον μαγικό ρεαλισμό. Η πρωταγωνίστρια, Πενέλοπε Κρουζ, υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ Ά’ Γυναικείου Ρόλου, πράγμα που την καθιστά την πρώτη Ισπανίδα ηθοποιό που λαμβάνει υποψηφιότητα σε αυτήν την κατηγορία από την Αμερικανική Ακαδημία.

Το Δέρμα που Κατοικώ (2011)

Το “Δέρμα που Κατοικώ” είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα Tarantula του Τιερί Ζονκέ. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Αντόνιο Μπαντέρας, ο οποίος υποδύεται έναν πλαστικό χειρουργό, που κυνηγημένος από τα οικογενειακά τραύματα του παρελθόντος, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα άφθαρτο δέρμα, κάνοντας πειράματα σε μια νέα γυναίκα την οποία κρατά αιχμάλωτη.

Το Διπλανό Δωμάτιο (2024)

Το “Διπλανό Δωμάτιο” σημειώνει μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στην πορεία του Πέδρο Αλμοδόβαρ: είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του στα αγγλικά, βασισμένη στο μυθιστόρημα What Are You Going Through της Σίγκριντ Νούνεζ. Πρωταγωνιστούν η Τίλντα Σουίντον ως Μάρθα, μια πολεμική ανταποκρίτρια που διαγιγνώσκεται με τελικό στάδιο καρκίνου, και η Τζούλιαν Μουρ ως Ίνγκριντ, μια συγγραφέας που καλείται να αντιμετωπίσει την επιθυμία της Μάρθα να επιλέξει τον τρόπο και τον χρόνο του τέλους της ζωής της. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας 2024, όπου τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ παραμένει μια αναγνωρίσιμη μορφή του κινηματογράφου, με ταινίες που προκαλούν, εμπνέουν και συχνά αγγίζουν βαθιές ανθρώπινες αλήθειες. Μέσω του έργου του, συνεχίζει να εξερευνά την ανθρώπινη ψυχή και την πολυπλοκότητα των σχέσεων, αφήνοντας μια ανεξίτηλη σφραγίδα στην παγκόσμια κινηματογραφική σκηνή.

Διαβάστε επίσης: “Μονομάχος 2”: Νέο τρέιλερ για το πολυαναμενόμενο σίκουελ

The post Πέδρο Αλμοδόβαρ: Ένας κόσμος γεμάτος χρώμα, πάθος και μυστικά appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο Ισπανός κινηματογραφιστής ωστόσο, δεν φαίνεται να χάνει πολύ τον ύπνο του λόγω της χαμένης ευκαιρίας, καθώς έχει γυρίσει μια σειρά από κλασικές ταινίες και κέρδισε Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου για το “Μίλα της”. Σε μια νέα συνέντευξή του στην The Independent, εξήγησε γιατί δεν είναι διατεθειμένος να συμβιβαστεί με την προσέγγισή του στη δημιουργία ταινιών.

“Εννοώ, είμαι τεχνίτης”, είπε ο Αλμοδόβαρ. “Στα πάντα, εγώ κάνω την επιλογή. Κάνω τα πάντα.”

Ο Αλμοδόβαρ συνέχισε λέγοντας ότι ο τρόπος που δουλεύει είναι πιο ευνοϊκός για την ευρωπαϊκή κινηματογραφική βιομηχανία από το Χόλιγουντ, όπου βλέπει τους περισσότερους σκηνοθέτες υποτακτικούς σε μεγάλο βαθμό στους παραγωγούς και τους σταρ.

“Ακόμη και όταν διαβάζεις [εφημερίδες του κλάδου], μιλούν για τους ηθοποιούς αλλά όχι για τους σκηνοθέτες. Εννοώ, αν είσαι ο Σκορσέζε ή ο Ταραντίνο, είσαι εκεί – αλλά μου φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης είναι απλώς ένα μέρος του συνεργείου. Είναι θέμα εξουσίας. Η άποψή μου είναι ότι ο σκηνοθέτης σε αυτό το σύστημα πρέπει να ακούσει πολλές φωνές. Πρέπει να ακούσουν τους παραγωγούς, τους ηθοποιούς – ακόμη και τους μάνατζερ, σε ορισμένες περιπτώσεις. Δεν νιώθω ότι αυτό θα ήταν ένα σύστημα στο οποίο θα μπορούσα να δουλέψω”, είπε.

Ο Αλμοδόβαρ ετοιμάζεται αυτή τη στιγμή να επιστρέψει στις αίθουσες με τη νέα μικρού μήκους ταινία του “Strange Way of Life”, η οποία έχει την υποστήριξη του Yves Saint Laurent. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Ίθαν Χοκ και Πέδρο Πασκάλ ως ομοφυλόφιλοι εραστές στην αμερικανική Δύση, με τον Αλμοδόβαρ να ενσωματώνει πολλές από τις ιδέες που είχε όταν επρόκειτο να σκηνοθετήσει το “Brokeback Mountain” πριν από 20 χρόνια.

Το “Strange Way of Life” έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών το 2023 και θα κάνει πρεμιέρα στους αμερικανικούς κινηματογράφους από τις 4 Οκτωβρίου.

Διαβάστε επίσης: Πέδρο Αλμοδόβαρ: Μερικά από τα καλύτερα φιλμ του “τρομερού παιδιού” του ισπανικού κινηματογράφου

The post Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν αγαπά τον τρόπο που βλέπει το Χόλιγουντ τους σκηνοθέτες appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Το “τρομερό παιδί” του ισπανικού σινεμά γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1951 σε ένα μικρό χωριό της Ισπανίας. Γιος ενός αγωγιάτη, που έλειπε αρκετό καιρό από το σπίτι λόγω δουλειάς, και μιας μητέρας που επηρέασε σημαντικά τόσο τη ζωή όσο και τις δημιουργίες του. Άλλωστε η μητρική φιγούρα είναι καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του.

© Pascal Le Segretain / Getty Images / Ideal Image

Στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη για να μπορέσει να συνεχίσει το πάθος του για τη δημιουργία ταινιών και έκανε αρκετές δουλειές του ποδαριού για να υποστηρίξει την τέχνη του, αφού λόγω της δικτατορίας του Φράνκο ο ισπανικός κινηματογράφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος. Τον ενδιέφερε ιδιαίτερα ο πειραματικός κινηματογράφος και το θέατρο, και με μια κάμερα Super 8 γύρισε πολλές χιουμοριστικές ταινίες μικρού μήκους, τις οποίες παρουσίαζε σε ιδιωτικές προβολές. Ήταν ο βασικότερος εκπρόσωπος του κινημάτος La Movida Madrileña που προήλθε από την ηδονιστική περίοδο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αποτέλεσε την αναγέννηση μετά την πτώση της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσι που ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες το 1980. Ακολούθησαν πολλές ταινίες, σε μερικες από τις οποίες ο σκηνοθέτης ενσωμάτωνε προσωπικά βιώματα.

Δείτε παρακάτω μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη, ο οποίος μας έμαθε ότι η ζωή είναι χρωματιστή.

Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (1988)

Οι Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης ήταν η ταινία που έκανε ευρέως γνωστό τον σκηνοθέτη. “Με αυτή την ταινία προσπάθησα να μιλήσω για την εγκατάλειψη, την έλλειψη κατανόησης ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες… Ήθελα να βρω έναν τρόπο να αστειευτώ με τα δικά μου προβλήματα. Το νόημα ήταν να πάρω μια επώδυνη κατάσταση και να την μετατρέψω σε κάτι κωμικό και αστείο”, είχε πει ο Αλμοδόβαρ για την ταινία, η οποία απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Βενετίας και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Όλα για τη Μητέρα Μου (1999)

Έντεκα χρόνια μετά το “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης”, ο Αλμοδόβαρ επέστρεψε με μια αριστουργηματική ταινία, η οποία ασχολείται με το θέμα του AIDS, τον επαναπροσδιορισμό φύλου, της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, θρησκείας, πίστης και λόγου ύπαρξης και τα σχολιάζει με ένα κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ. Η ταινία άνοιξε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1999, όπου ο Αλμοδόβαρ απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Έχει διακριθεί επίσης με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, BAFTA Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και 7 βραβεία Goya.

Μίλα της (2002)

Το Μίλα της πραγματεύεται το πως δύο άντρες, με γνώμονα τη μοναξιά, συνδέονται με βαθιά φιλία, όταν συναντιούνται στο νοσοκομείο, όπου ο καθένας έχει εκεί σε κώμα την αγαπημένη του. Η απήχηση της ταινίας, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, ήταν θετική, όπου απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και BAFTA της καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας. Θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του 21ου αιώνα.

Κακή εκπαίδευση (2004)

Η ταινία περιγράφει την ιστορία δύο νεαρών αγοριών, στην Ισπανία της δεκαετίας του ’60, που ανακαλύπτουν την αγάπη, υπό το άγρυπνο βλέμμα του πάτερ Μανόλο, ο οποίος διεθύνει το εκκλησιαστικό σχολείο όπου φοιτούν και τους έχει κακοποιήσει σεξουαλικά. Ένα τρίγωνο θα σχηματιστεί, με παράλληλες ιστορίες που θα μείνουν καλά κρυμμένες στο σκοτάδι. Οι τρεις τους θα ξανασυναντηθούν αργότερα κάτω από διαφορετικές συνθήκες ερωτικής και οικονομικής εξουσίας, με το “νόμο του πόθου” να τους οδηγεί σε αλόγιστες πράξεις.

Γύρνα πίσω (2006)

Η ταινία επικεντρώνεται σε μία εκκεντρική οικογένεια που ζει σε μία νότια περιοχή στη Μαδρίτη και αποτελείται μόνο από γυναίκες. Τα θέματά της θίγουν τη σεξουαλική κακοποίηση, τη μοναξιά και τον θάνατο, αναμιγνύοντας διάφορα καλλιτεχνικά είδη, όπως για παράδειγμα τη φάρσα, το μελόδραμα, την τραγωδία και τον μαγικό ρεαλισμό. Η πρωταγωνίστρια, Πενέλοπε Κρουζ, υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ Ά’ Γυναικείου Ρόλου, πράγμα που την καθιστά την πρώτη Ισπανίδα ηθοποιό που λαμβάνει υποψηφιότητα σε αυτήν την κατηγορία από την Αμερικανική Ακαδημία.

Το Δέρμα που Κατοικώ (2011)

Το Δέρμα που Κατοικώ είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα Tarantula του Τιερί Ζονκέ. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Αντόνιο Μπαντέρας, ο οποίος υποδύεται έναν πλαστικό χειρουργό, που κυνηγημένος από τα οικογενειακά τραύματα του παρελθόντος, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα άφθαρτο δέρμα, κάνοντας πειράματα σε μια νέα γυναίκα την οποία κρατά αιχμάλωτη.

Διαβάστε επίσης: 8 κορυφαίες ταινίες του Σπάικ Λι που πρέπει να δείτε έστω μια φορά στην ζωή σας

The post Πέδρο Αλμοδόβαρ: Μερικά από τα καλύτερα φιλμ του “τρομερού παιδιού” του ισπανικού κινηματογράφου appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.