Ο λόγος για την “Λίστα του Σίντλερ” – έγινε παράλληλα με το “Τζουράσικ Παρκ” – μια ταινία που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τον σκηνοθέτη και τον ανάγκασε να καλεί κάθε εβδομάδα τον καλό του φίλο Ρόμπιν Γουίλιαμς για να του λέει αστεία, ώστε να τον βοηθήσει να ξεχαστεί από την τεράστια ένταση που του είχε δημιουργηθεί λόγω του φιλμ.

Μέχρι το 1993, η ιστορία του Όσκαρ Σίντλερ βρισκόταν στο γραφείο του Σπίλμπεργκ για μια δεκαετία. Του δόθηκε για πρώτη φορά ένα αντίγραφο του βιβλίου του Τόμας Κένελι το 1982. Το βιβλίο του Κένελι είναι μια μυθιστορηματική εκδοχή μιας αληθινής ιστορίας: πώς ένας Γερμανός βιομήχανος και Ναζί εν ονόματι Όσκαρ Σίντλερ κατάφερε να σώσει 1.200 Εβραίους από τη μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Είναι μια εξαντλητική ιστορία και ο Σίντλερ δεν είναι ένας συμβατικός ήρωας. Ξεκινά ως κερδοσκόπος, αγοράζοντας μια πρώην εβραϊκή επιχείρηση στο γκέτο της Κρακοβίας εκμεταλλευόμενος τα φτηνά εργατικά χέρια των Εβραίων. Σταδιακά όμως, όταν δει από κοντά το δράμα του Ολοκαυτώματος, θα χρησιμοποιήσει όλη του την περιουσία για να σώσει μια ομάδα Πολωνών Εβραίων από τους θαλάμους αερίων. Είναι μια γενναία και δίκαιη πράξη, αλλά μια πράξη που ωχριά σε σύγκριση με το εύρος της ναζιστικής θηριωδίας.

Η ιστορία της ταινίας αφορά τόσο το ηθικό ταξίδι του Σίντλερ, όσο και την ευρύτερη ιστορία του Ολοκαυτώματος. Είχε ένα σχετικά μικρό προϋπολογισμό περίπου 22 εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου το ένα τρίτο του κόστους του Τζουράσικ Παρκ), και γυρίστηκε σε 72 ημέρες.

Η “Λίστα του Σίντλερ” διαρκεί περισσότερο από τρεις ώρες και με τέτοια αφηγηματική φροντίδα στο σενάριο του Στίβεν Ζαϊλίαν, αυτές οι επιτυχημένες πρωταγωνιστικές ερμηνείες, η καθαρή και προσεκτικά φωτισμένη κινηματογράφηση από τον Γιάνους Καμίνσκι και η ευαίσθητη παρτιτούρα του Τζον Γουίλιαμς (με θέμα το βιολί του Ισραηλινού Αμερικανού σολίστα Itzhak Perlman) είναι ο ορισμός του σινεμά κύρους.

Η ιδέα μιας ταινίας για τους Εβραίους του Σίντλερ είχε προταθεί από το 1963. Ο Πόλντεκ Πφέφερμπεργκ, ένας από τους Εβραίους του Σίντλερ, έκανε σκοπό της ζωής του να γνωστοποιήσει την ιστορία του Σίντλερ. Όταν ο παραγωγός Σιντ Σάινμπεργκ έστειλε μια περίληψη της νουβέλας Schindler’s Ark στον Σπίλμπεργκ, ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε. Εξέφρασε αρκετό ενδιαφέρον ώστε η Universal να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου. Ωστόσο ήταν αβέβαιος για το αν έπρεπε να σκηνοθετήσει ο ίδιος μια ταινία με θέμα το Ολοκαύτωμα. Ο Σπίλμπεργκ προσπάθησε να δώσει το πρότζεκτ σε άλλους σκηνοθέτες (Ρόμαν Πολάνσκι, Σίντνεϊ Πόλακ και Μάρτιν Σκορσέζε) πριν αποφασίσει να το σκηνοθετήσει ο ίδιος, αφού άκουσε για την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Οι σκηνές γυρίστηκαν στις πραγματικές τοποθεσίες αν και το στρατόπεδο Πλαστσόφ έπρεπε να κατασκευαστεί σύμφωνα με το πρωτότυπο, καθώς είχε υποστεί αλλαγές μετά τον πόλεμο. Δεν τους δόθηκε άδεια να γυρίσουν σκηνές μέσα στο Άουσβιτς και έτσι τις γύρισαν σε ένα πανομοιότυπο στρατόπεδο απέναντι από το πραγματικό.

Όσον αφορά το κορίτσι με το κόκκινο παλτό, ενώ υπήρχε διαφωνία για το τι ακριβώς αναπαριστά, με κάποιους να λένε ότι συμβολίζει την ελπίδα, την αθωότητα ή το κόκκινο αίμα των Εβραίων που θυσιάστηκαν στον τρόμο του Ολοκαυτώματος, ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ δήλωσε:

“Η Αμερική και η Ρωσία και η Αγγλία όλοι γνώριζαν για το Ολοκαύτωμα όταν συνέβαινε, και δεν κάναμε τίποτα. Δεν στείλαμε καμία από τις δυνάμεις μας για να σταματήσουμε την πορεία προς το θάνατο, την αδυσώπητη αυτή πορεία προς το θάνατο. Ήταν μια μεγάλη κόκκινη βούλα στο ραντάρ του καθενός, αλλά κανένας δεν έκανε κάτι. Και γι’ αυτό ήθελα να προσθέσω το κόκκινο χρώμα.”

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 15 Δεκεμβρίου 1993. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αποφέροντας 322,1 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Νίσον και Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Φάινς, κερδίζοντας 7 στις 22 Μαρτίου του 1994, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Διασκευασμένου Σεναρίου.

Πριν από την “Λίστα του Σίντλερ”, δεν υπήρχε καμία ταινία που να ασχολήθηκε με το τεράστιο μέγεθος του Ολοκαυτώματος, ωστόσο, λέγεται ότι επικρίθηκε από πολλούς, όπως για παράδειγμα από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος είχε στα σκαριά το δικό του έργο για το Ολοκαύτωμα που δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Λέγεται πως ο Κιούμπρικ είχε δηλώσει για την ταινία “Νομίζετε ότι ήταν για το Ολοκαύτωμα. Αυτό ήταν για την επιτυχία, έτσι δεν είναι; Το Ολοκαύτωμα είναι περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι που σκοτώθηκαν. Η Λίστα του Σίντλερ ήταν για περίπου 600 ανθρώπους που δεν το κάνουν.”

Όπως και να ‘χει, για τον Σπίλμπεργκ η αφήγηση της ιστορίας του Σίντλερ ήταν ένα εργαλείο για την καταπολέμηση της άγνοιας όσον αφορά το Ολοκαύτωμα. Μάλιστα, όταν παρέλαβε το Όσκαρ της καλύτερης ταινίας δήλωσε: “Είναι ένα ποτήρι νερό, μετά τη μεγαλύτερη δίψα της ζωής μου.”

Τρεις και πλέον δεκαετίες μετά, η “Λίστα του Σίντλερ” παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο απέναντι σε εθνικιστικές κορωνίδες που πυκνώνουν και αδιαφορούν για ζητήματα ανοχής κι αποδοχής, σε έναν κόσμο που αρέσκεται στις διακρίσεις. Το περήφανο επίτευγμα του Σπίλμπεργκ αξίζει πολλαπλών θεάσεων για να υπενθυμίζει αδιάλειπτα το Ολοκαύτωμα και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Διαβάστε επίσης: Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

The post “Η Λίστα του Σίντλερ”: Ένα αριστούργημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Schindler’s List (1993)

Η απόλυτη κινηματογραφική αναμέτρηση με το Ολοκαύτωμα. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αποτυπώνει με ασπρόμαυρη ακρίβεια τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και την ηθική μετάβαση ενός ανθρώπου – του Όσκαρ Σίντλερ – από κερδοσκόπο σε σωτήρα. Μια ταινία που δεν απλώς αφηγείται, αλλά μαρτυρεί. Η σκηνή με το κορίτσι στο κόκκινο παλτό θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη του κινηματογράφου.

The Pianist (2002)

Η προσωπική μαρτυρία του Βλαντισλάβ Σπίλμαν, ενός Εβραίου πιανίστα στη ναζιστική Πολωνία, μετατρέπεται από τον Πολάνσκι σε ύμνο επιβίωσης και σιωπηλής αξιοπρέπειας. Η ερμηνεία του Έιντριαν Μπρόντι είναι υποβλητική – ένα πρόσωπο που κουβαλά όλη τη μοναξιά της ανθρωπότητας σε ερείπια. Ο “Πιανίστας” δεν δείχνει μόνο τον πόλεμο, αλλά και τη σιωπή του μετά.

La Vita è Bella (1997)

Ίσως η πιο τρυφερή και επώδυνη ματιά στο Ολοκαύτωμα. Ο Μπενίνι επιλέγει να αφηγηθεί την τραγωδία μέσα από την αγάπη ενός πατέρα που μετατρέπει τον τρόμο σε παιχνίδι για να προστατεύσει το παιδί του. Μια ταινία που αποδεικνύει πως το χιούμορ και η ανθρωπιά μπορούν να σταθούν όρθια απέναντι στο απόλυτο σκοτάδι.

The Boy in the Striped Pyjamas (2008)

Μέσα από τα μάτια δύο παιδιών – ενός Γερμανού και ενός Εβραίου πίσω από τα συρματοπλέγματα – ο θεατής βλέπει την αθωότητα να συντρίβεται από την ιδεολογία. Η ταινία δεν επιδιώκει ιστορική ακρίβεια, αλλά συγκλονίζει με τη δύναμη της αθωότητας που καταρρέει μπροστά στην απανθρωπιά των ενηλίκων.

Der Untergang / Downfall (2004)

Η ταινία που τόλμησε να δείξει τον Χίτλερ όχι ως τέρας μυθοποιημένο, αλλά ως άνθρωπο στα όρια της παραφροσύνης. Με φόντο τα τελευταία εικοσιτετράωρα του Γ΄ Ράιχ, ο Μπρούνο Γκαντς δίνει μια από τις πιο καθηλωτικές ερμηνείες στην ιστορία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Μια ματιά μέσα στο καταφύγιο του χάους.

Jojo Rabbit (2019)

Μια τολμηρή σάτιρα που αποδομεί τον ναζισμό μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Ο μικρός Τζότζο έχει για φανταστικό φίλο… τον Χίτλερ.
Με χιούμορ, φαντασία και τρυφερότητα, ο Γουαϊτίτι δείχνει πως η προπαγάνδα γεννιέται μέσα στην αθωότητα, αλλά μπορεί να διαλυθεί από την αγάπη και την κατανόηση.

The Great Escape (1963)

Κλασικό πολεμικό έπος που επικεντρώνεται στους αιχμαλώτους των Ναζί και τη μεγάλη τους απόδραση. Περισσότερο από περιπέτεια, είναι μια ιστορία για το πνεύμα της ελευθερίας και την ανθρώπινη επιμονή απέναντι στο απόλυτο σύστημα ελέγχου.

Inglourious Basterds (2009)

Ο Ταραντίνο παίρνει την ιστορία, την αναποδογυρίζει και την ξαναγράφει με κινηματογραφική εκδίκηση. Στην ταινία του, μια ομάδα Εβραίων στρατιωτών των Συμμάχων κυνηγούν και εξοντώνουν Ναζί με ωμή ειρωνεία και μαύρο χιούμορ. Ο Κρίστοφ Βαλτς, ως συνταγματάρχης Λάντα, παραδίδει μια από τις πιο σατανικά απολαυστικές ερμηνείες του σύγχρονου σινεμά.

Διαβάστε επίσης: Όσκαρ Σίντλερ: Ο άντρας που έσωσε χιλιάδες ανθρώπους από βέβαιο θάνατο

The post 8 ταινίες που αποτύπωσαν τον Ναζισμό με αλήθεια και δύναμη appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Πρώτα χρόνια

Ο Σίντλερ γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1908 στο Zwittau, μια μικρή πόλη της τότε Αυστροουγγαρίας (σήμερα μέρος της Τσεχίας), και προερχόταν από μια σχετικά εύπορη οικογένεια. Στα νεανικά του χρόνια, ακολούθησε μια ασταθή καριέρα, που περιλάμβανε πωλήσεις και εμπορικές δραστηριότητες. Η ζωή του δεν είχε τίποτα το εξαιρετικό μέχρι την έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από επιχειρηματίας σε σωτήρα

© Getty Images / Ideal Image

Με την έναρξη του πολέμου, ο Σίντλερ εκμεταλλεύτηκε την κατοχή της Πολωνίας από τους Ναζί για να επωφεληθεί οικονομικά. Αγόρασε ένα εργοστάσιο στην Κρακοβία, όπου παρήγαγε κουζινικά και στρατιωτικά είδη για τον γερμανικό στρατό. Αρχικά, το κίνητρό του ήταν καθαρά οικονομικό, ωστόσο, όταν είδε τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος, άρχισε να αλλάζει στάση.

Ο Σίντλερ ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους Ναζί, κάτι που του επέτρεψε να προστατεύσει τους Εβραίους εργάτες του, ισχυριζόμενος ότι ήταν αναγκαίοι για την πολεμική προσπάθεια. Μέσα από δωροδοκίες και διαπραγματεύσεις, κατάφερε να σώσει περίπου 1.200 ανθρώπους από βέβαιο θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η “Λίστα του Σίντλερ”

Η περίφημη λίστα του Σίντλερ ήταν ένας κατάλογος Εβραίων εργατών που ο ίδιος έσωσε, καταφέρνοντας να τους προστατεύσει από τις απελάσεις στα στρατόπεδα εξόντωσης. Καθώς οι Ναζί ενίσχυαν την πολιτική γενοκτονίας τους, ο Σίντλερ κατάφερε να πείσει τους αξιωματούχους ότι οι εργάτες του ήταν αναγκαίοι για τη συνέχιση της παραγωγής, προσφέροντας δωροδοκίες και φανταστικά κίνητρα.

Η μεταστροφή του από συνεργάτης του ναζιστικού καθεστώτος σε υπερασπιστή των Εβραίων ήταν εντυπωσιακή. Παρά την προσωπική του περιουσία, την οποία σπατάλησε για να σώσει τους εργάτες του, ο Σίντλερ συνέχισε να λειτουργεί το εργοστάσιο του ως καταφύγιο, ακόμη και όταν το τέλος του πολέμου ήταν προ των πυλών.

Το τέλος του πολέμου και τα μεταπολεμικά χρόνια

© Getty Images / Ideal Image

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Σίντλερ έπεσε σε οικονομική δυσχέρεια. Οι επιχειρήσεις του απέτυχαν και αναγκάστηκε να βασιστεί στην οικονομική υποστήριξη από τους “Schindlerjuden” – τους Εβραίους που είχε σώσει – για να επιβιώσει. Παρά τη γενναιότητά του κατά τη διάρκεια του πολέμου, αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε σχετική ανωνυμία.

Το 1963, στον Σίντλερ απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος “Δίκαιος των Εθνών” από το Γιαντ Βασσέμ, το Ίδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων του Ολοκαυτώματος, εκ μέρους του Κράτους του Ισραήλ, σε μη-Εβραίους, που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με κίνδυνο της ζωής τους, έσωσαν τις ζωές χιλιάδων Εβραίων.

Έφυγε από τη ζωή το 1974 στη Γερμανία, αλλά το σώμα του μεταφέρθηκε στο Ισραήλ, όπου και θάφτηκε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης από τους Εβραίους που έσωσε.

Ο μύθος και η κληρονομιά

Η ιστορία του Σίντλερ έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το βιβλίο του Τόμας Κένελι, “Schindler’s Ark” (1982) και την κινηματογραφική μεταφορά του από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1993. Η ταινία “Η Λίστα του Σίντλερ” κέρδισε 7 Όσκαρ και έφερε την ιστορία του στο παγκόσμιο προσκήνιο, καθιστώντας τον Σίντλερ σύμβολο ηθικής μεταστροφής και ανθρωπισμού σε μια από τις σκοτεινότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας.

Διαβάστε επίσης: “Η Λίστα του Σίντλερ”: Το αριστούργημα του Σπίλμπεργκ παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο

The post Όσκαρ Σίντλερ: Ο άντρας που έσωσε χιλιάδες ανθρώπους από βέβαιο θάνατο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Παρά το γεγονός ότι είναι ένας από τους πιο γνωστούς άνδρες στην παγκόσμια ιστορία, έχοντας τον τίτλο του μεγαλύτερου εγκληματία στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο Χίτλερ δεν γεννήθηκε βίαιος τύραννος, έγινε ένας. Υπάρχουν μερικά πράγματα γι ‘αυτόν που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ή τείνουν να αγνοούν, που, για να πούμε την αλήθεια, είναι απολύτως κατανοητό.

Εδώ είναι 10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον Αδόλφο Χίτλερ:

Απορρίφθηκε δύο φορές απο την Σχολή Καλών Τεχνών

Η αποτυχία του Χίτλερ να γίνει ζωγράφος, τον οδήγησε να γίνει ένας αλλοπρόσαλος άνθρωπος, με αντισηματικά αισθήματα, ο οποίος πέρασε στην σφαίρα της τρέλας, συμπαρασύροντας τον ολόκληρο τον κόσμο στον όλεθρο. Ωστόσο, ίσως να μην γνωρίζετε ότι έκανε αίτηση στην Σχολή Καλών Τεχνών δύο φορές – και απορρίφθηκε τόσο σκληρά τη δεύτερη φορά, που του στερήθηκε η ιδιότητα του φοιτητή, πετάχθηκε στον δρόμο και κοιμόταν σε άσυλα. Ακόμα και τώρα, οι ειδικοί της τέχνης υποστηρίζουν ότι ο Χίτλερ ήταν ένας καλλιτέχνης κάτω του μετρίου.

Ο Χίτλερ λάτρευε τους σπουδαίους Γερμανούς καλλιτέχνες

Η αγάπη του Χίτλερ για τους κλασικούς Γερμανούς καλλιτέχνες αποτυπώθηκε και στα δικά του έργα, γι ‘αυτό είναι εύκολο να δούμε τις ομοιότητες μεταξύ των σκίτσων του και των έργων του ζωγράφου Hans Thoma.

Άλλοι αγαπημένοι; ο Albrect Durer, ο Lucas Cranach ο γηραιότερος και ο Johannes Vermeer – οι οποίοι πιθανότατα θα προτιμούσαν να μην είναι!

Πρόβαρε τις ομιλίες του βγάζοντας φωτογραφίες τον εαυτό του…

Ο Χίτλερ είχε τόσο μεγάλη εμμονή με την εικόνα του, που είχε τον φωτογράφο Heinrich Hoffman να τον αποθανατίζει ενώ πρόβαρε τις ομιλίες του. Ευτυχώς για εμάς, παρά το γεγονός ότι αργότερα του είπαν να καταστρέψει όλες τις φωτογραφίες του Χίτλερ, ο Hoffman δεν το έκανε και μάλιστα τις συμπεριέλαβε στα απομνημονεύματά του.

Ξόδευε χρήματα ανεξέλεγκτα

Ο Χίτλερ ήταν γενικά εκτός ελέγχου, αλλά ο βιογράφος του  Volker Ullrich, αποκάλυψε ότι ο Φύρερ ξόδευε τεράστια χρηματικά ποσά για πολυτελή είδη (αυτοκίνητα, σαμπάνιες, ρούχα κ.λπ.), ενώ προσποιούνταν ότι ήταν “άνθρωπος του λαού”. Που δεν ξόδευε χρήματα; Σε φόρο εισοδήματος.

Του ζητήθηκε κάποτε να τριμάρει το μουστάκι του

Το προτιμώμενο στυλ μουστακιού του Χίτλερ ήταν στην πραγματικότητα το Handlebar (τσιγκελωτό). Δυστυχώς γι ‘αυτόν, κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον διέταξαν να το μικρύνει, ώστε να προσαρμόζεται κάτω από τις μάσκες αερίου (οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν λειτουργούσαν, και τυφλώθηκε προσωρινά λόγω ενός αερίου μουστάρδας που έπληξε το στρατόπεδο του το 1918).

Του άρεσε η Disney

Παρόλο που η Disney αντιπροσωπεύει τις ταινίες για παιδιά, για τον δικτάτορα αντιπροσώπευε την πρόοδο της τεχνολογίας, αφού η “Χιονάτη” είχε εντυπωσιακά κινούμενα σχέδια κατά την κυκλοφορία της το 1937. Φημολογείται ότι εντυπωσιάστηκε με το “King Kong” εξαιτίας των ειδικών του εφέ, και παρακολουθούσε τόσο αυτό όσο και πολεμικές ταινίες επανειλημμένα.

Εκτός από ανθρώπους στρατολόγησε και σκυλιά

Ο αδίστακτος δικτάτορας θεωρούσε τα σκυλιά εξίσου έξυπνα με τους ανθρώπους,  και έτσι προσπάθησε να τους μάθει να “μιλάνε”, να διαβάζουν και να συλλαβίζουν.

Σύμφωνα με ισχυρισμούς ακαδημαϊκών, οι Γερμανοί έκαναν μέχρι και πειράματα στα αθώα τετράποδα, προσπαθώντας να τα κάνουν να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους μέσω της τηλεπάθειας.

Ο Χίτλερ είναι γνωστό ότι λάτρευε τα σκυλιά και ήλπιζε ότι τα ζώα μπορούν να μάθουν να επικοινωνούν με τους Ναζιστές ιδιοκτήτες τους. Είχε στην κατοχή του δύο Γερμανικούς ποιμενικούς, την Μπλόντι και την Μπέλλα, ενώ σκότωσε την τελευταία προτού να αυτοκτονήσει το 1945.

Ο Χίτλερ ήταν vegetarian και είχε ανθρώπους να δοκιμάζουν το φαγητό του

Ο Χίτλερ ήταν γνωστό ότι ήταν παρανοϊκός, τόσο παρανοϊκός όμως, που απασχολούσε ανθρώπους για να δοκιμάζουν το φαγητό του. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να απολάμβαναν την crème de la crème της γερμανικής κουζίνας (κατά τη διάρκεια μιας περιόδου υποσιτησμού και πείνας), αλλά από την άλλη κινδύνευαν να χάσουν την ζωή τους. Λέγεται ότι μετά από μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, κράτησε όλους τους “δοκιμαστές” φυλακισμένους, οι οποίοι έπρεπε να υποφέρουν μια τρομερή δοκιμασία.

Ποτέ δεν πήγε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης

O Xίτλερ ήθελε να φτιάξει ένα μουσείο για τους Εβραίους μετά την εξαφάνιση τους, και μάλιστα είχε συλλέξει χιλιάδες αντικείμενά τους, τα οποία είχε φωτογραφίσει και αρχειοθετήσει. Ο ίδιος ωστόσο, ποτέ δεν είχε επισκεφτεί ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μάλιστα δεν βρέθηκε ούτε ένα κείμενο του που να έχει αναφορές για τις δολοφονίες στα “στρατόπεδα του θανάτου”.

Ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά

Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ ήταν εξαρτημένος από τα ναρκωτικά, σύμφωνα με τον βραβευμένο Γερμανό συγγραφέα Norman Ohler, συγγραφέα του “Blitzed: Drugs in Nazi Germany”.

Ήταν γνωστό ότι ήταν υποχόνδριος, ωστόσο ήταν εθισμένος σε ένα μεγάλο βαθμό με μια ουσία που έμοιαζε με την ηρωίνη και ονομαζόταν Eukodol. Λέγεται ότι η απόφαση του να εισβάλλει στην Ρωσία το 1941, ήταν άμεση συνέπεια του εθισμού του. Μετά την κίνηση του αυτή, πολλοί θεώρησαν ότι ήταν πραγματικά παράφρων.

Διαβάστε επίσης: Όρσον Γουέλς – Μισούσε τον Γούντι Άλεν, ο Λόρενς Ολίβιε ήταν “ηλίθιος” και ο Χίτλερ αδιάφορος

The post Αδόλφος Χίτλερ: 10 μυστικά του ανθρώπου που αιματοκύλησε την ανθρωπότητα appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ήταν μια ψυχρή νύχτα στην κατεχόμενη Πολωνία και όλοι οι κρατούμενοι ήξεραν ότι θα μπορούσε να είναι η τελευταία τους. Καθώς οι Ρωσικές δυνάμεις προέλαυναν στο Άουσβιτς από τα ανατολικά, οι Ναζιστές αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα στρατόπεδα θανάτου και να κρύψουν τα εγκλήματα τους, αναγκάζοντας περίπου 60.000 κρατουμένους, κυρίως Εβραίους, να μετακινηθούν προς τα στρατόπεδα στο εσωτερικό της Γερμανίας.

Στις βίαιες αυτές μετακινήσεις, που έμειναν γνωστές ως πορείες θανάτου του Άουσβιτς, χιλιάδες ταλαιπωρημένοι κρατούμενοι, οι οποίοι ήδη υπέφεραν από ασιτία και αρρώστιες λόγω της κακοποίησής τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σχημάτιζαν πορείες και περπατούσαν για δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στο τσουχτερό κρύο, με ελάχιστη ή χωρίς καθόλου τροφή, νερό ή ξεκούραση, κατευθυνόμενοι σε εμπορικές αμαξοστοιχίες με κατεύθυνση άλλα στρατόπεδα.

Κατά τη διάρκεια της πορείας, όσοι κρατούμενοι προσπάθησαν να το σκάσουν πυροβολούνταν, ενώ οι Γερμανοί στρατιώτες εκτελούσαν επιτόπου όσους επιβράδυναν ή κατέρρεαν, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών που ήταν τόσο εξαντλημένα από την πείνα και τις βάναυσες συνθήκες που δεν μπορούσαν πλέον να συνεχίσουν. Σχεδόν ένας στους τέσσερις πέθανε στην πορεία.

© Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Στα στρατόπεδα του Άουσβιτς παρέμειναν συνολικά κοντά στους 7.500 φυλακισμένους, οι οποίοι λόγω ασθένειας και αδυναμίας ήταν αδύνατο να ακολουθήσουν την πορεία. Περισσότεροι από 300 τουφεκίστηκαν άμεσα, ενώ η προγραμματισμένη εξόντωση των υπόλοιπων αποτράπηκε μονάχα λόγω της ταχείας προέλασης του Κόκκινου Στρατού.

Οι τελευταίες μέρες του Άουσβιτς, το οποίο άνοιξε από τις Ναζιστικές δυνάμεις κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ της Πολωνίας το 1940, σηματοδοτήθηκαν από χάος και δειλία, καθώς τα SS προσπάθησαν να καταστρέψουν τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία της Ναζιστικής Γερμανίας στην προσπάθεια εξάλειψης των Ευρωπαίων Εβραίων. Στα τέλη του 1944, καθώς οι συμμαχικές δυνάμεις του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου ελευθέρωσαν μεγάλο μέρος της κατεχόμενης Ευρώπης από τα ναζιστικά χέρια, είχε καταστεί σαφές ότι ο ναζιστικός στρατός – μια ισχυρή δύναμη που κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 – οδηγούνταν προς μια θεαματική ήττα.

Εν μέρει τα κρεματόρια και οι θάλαμοι αερίων γκρεμίστηκαν ήδη τον Νοέμβριο του 1944, με εντολή του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος ήταν επικεφαλής των SS και ένας από τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και, βάσει νεότερων μελετών, προορίζονταν να εγκατασταθούν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν-Γκούζεν, το οποίο οι εθνικοσοσιαλιστές τότε ακόμη πίστευαν ότι δεν θα πέσει στα χέρια των Συμμάχων. Το τελευταίο κρεματόριο του Άουσβιτς το ανατίναξαν λίγο πριν από την απελευθέρωση του στρατοπέδου, τον Ιανουάριο του 1945, για να κρύψουν τα ίχνη των πράξεων τους από τους Σοβιετικούς. Ωστόσο, τα ερείπια παρέμειναν.

Όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτασε στο στρατόπεδο, βρήκαν κρατούμενους που ήταν μέσα στα περιττώματα τους και λιμοκτονούσαν, παιδιά που είχαν χρησιμοποιηθεί για ιατρικά πειράματα και άλλα συγκλονιστικά στοιχεία για τα εγκλήματα των Ναζιστών. Οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να καταστρέψουν κάποιες αποθήκες στις οποίες κρατούσαν τα προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων πριν μεταφερθούν πίσω στο Ράιχ. Μεταξύ αυτών ήταν 7,7 τόνοι ανθρώπινης τρίχας, 370.000 ανδρικά κοστούμια και 837.000 γυναικεία παλτό και φορέματα.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Αν και οι Ρώσοι μόλις είχαν δει το πιο θανατηφόρο στρατόπεδο του Ολοκαυτώματος, η απελευθέρωση του Άουσβιτς δεν έγινε καν πρωτοσέλιδο. Ένα ανακοινωθέν που δημοσιεύθηκε στους New York Times στις 28 Ιανουαρίου 1945, δεν ανέφερε καν το στρατόπεδο, μόνο την πόλη. Στις 3 Φεβρουαρίου, η εφημερίδα αφιέρωσε δύο παραγράφους στο “εργοστάσιο δολοφονίας” στο Οσβιέτσιμ, αλλά έδινε λίγες λεπτομέρειες. Καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στο τέλος του, λίγοι ήταν οι άνθρωποι που μπορούσαν να κατανοήσουν την βαναυσότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Μόνο όταν ο κόσμος έμαθε το πραγματικό πεδίο των φρικαλεοτήτων του Ολοκαυτώματος άρχισε να αντιδρά σε ότι είχε συμβεί στο Άουσβιτς. Αν και οι Ναζί προσπάθησαν να καλύψουν τις πράξεις τους, καθιστώντας αδύνατο να γνωρίσει η ανθρωπότητα την πλήρη ιστορία των εγκλημάτων τους, οι φωνές των θυμάτων και των επιζώντων, ήταν αυτές που έριξαν μεγάλο φως στα εγκλήματα. Συνολικά, 6 εκατομμύρια Εβραίοι έχασαν τη ζωή τους στο Ολοκαύτωμα. Σήμερα, ένα μουσείο και μνημείο στο Άουσβιτς διατηρεί τα απομεινάρια των εγκλημάτων των Ναζιστών – μια υπενθύμιση των πολλών ανθρώπων που δολοφονήθηκαν.

Διαβάστε επίσης: O χειρότερος βασανιστής του Άουσβιτς

The post Πορείες θανάτου: Το ταξίδι της τραγωδίας των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.