Ο λόγος για την “Λίστα του Σίντλερ” – έγινε παράλληλα με το “Τζουράσικ Παρκ” – μια ταινία που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τον σκηνοθέτη και τον ανάγκασε να καλεί κάθε εβδομάδα τον καλό του φίλο Ρόμπιν Γουίλιαμς για να του λέει αστεία, ώστε να τον βοηθήσει να ξεχαστεί από την τεράστια ένταση που του είχε δημιουργηθεί λόγω του φιλμ.

Μέχρι το 1993, η ιστορία του Όσκαρ Σίντλερ βρισκόταν στο γραφείο του Σπίλμπεργκ για μια δεκαετία. Του δόθηκε για πρώτη φορά ένα αντίγραφο του βιβλίου του Τόμας Κένελι το 1982. Το βιβλίο του Κένελι είναι μια μυθιστορηματική εκδοχή μιας αληθινής ιστορίας: πώς ένας Γερμανός βιομήχανος και Ναζί εν ονόματι Όσκαρ Σίντλερ κατάφερε να σώσει 1.200 Εβραίους από τη μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Είναι μια εξαντλητική ιστορία και ο Σίντλερ δεν είναι ένας συμβατικός ήρωας. Ξεκινά ως κερδοσκόπος, αγοράζοντας μια πρώην εβραϊκή επιχείρηση στο γκέτο της Κρακοβίας εκμεταλλευόμενος τα φτηνά εργατικά χέρια των Εβραίων. Σταδιακά όμως, όταν δει από κοντά το δράμα του Ολοκαυτώματος, θα χρησιμοποιήσει όλη του την περιουσία για να σώσει μια ομάδα Πολωνών Εβραίων από τους θαλάμους αερίων. Είναι μια γενναία και δίκαιη πράξη, αλλά μια πράξη που ωχριά σε σύγκριση με το εύρος της ναζιστικής θηριωδίας.

Η ιστορία της ταινίας αφορά τόσο το ηθικό ταξίδι του Σίντλερ, όσο και την ευρύτερη ιστορία του Ολοκαυτώματος. Είχε ένα σχετικά μικρό προϋπολογισμό περίπου 22 εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου το ένα τρίτο του κόστους του Τζουράσικ Παρκ), και γυρίστηκε σε 72 ημέρες.

Η “Λίστα του Σίντλερ” διαρκεί περισσότερο από τρεις ώρες και με τέτοια αφηγηματική φροντίδα στο σενάριο του Στίβεν Ζαϊλίαν, αυτές οι επιτυχημένες πρωταγωνιστικές ερμηνείες, η καθαρή και προσεκτικά φωτισμένη κινηματογράφηση από τον Γιάνους Καμίνσκι και η ευαίσθητη παρτιτούρα του Τζον Γουίλιαμς (με θέμα το βιολί του Ισραηλινού Αμερικανού σολίστα Itzhak Perlman) είναι ο ορισμός του σινεμά κύρους.

Η ιδέα μιας ταινίας για τους Εβραίους του Σίντλερ είχε προταθεί από το 1963. Ο Πόλντεκ Πφέφερμπεργκ, ένας από τους Εβραίους του Σίντλερ, έκανε σκοπό της ζωής του να γνωστοποιήσει την ιστορία του Σίντλερ. Όταν ο παραγωγός Σιντ Σάινμπεργκ έστειλε μια περίληψη της νουβέλας Schindler’s Ark στον Σπίλμπεργκ, ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε. Εξέφρασε αρκετό ενδιαφέρον ώστε η Universal να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου. Ωστόσο ήταν αβέβαιος για το αν έπρεπε να σκηνοθετήσει ο ίδιος μια ταινία με θέμα το Ολοκαύτωμα. Ο Σπίλμπεργκ προσπάθησε να δώσει το πρότζεκτ σε άλλους σκηνοθέτες (Ρόμαν Πολάνσκι, Σίντνεϊ Πόλακ και Μάρτιν Σκορσέζε) πριν αποφασίσει να το σκηνοθετήσει ο ίδιος, αφού άκουσε για την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Οι σκηνές γυρίστηκαν στις πραγματικές τοποθεσίες αν και το στρατόπεδο Πλαστσόφ έπρεπε να κατασκευαστεί σύμφωνα με το πρωτότυπο, καθώς είχε υποστεί αλλαγές μετά τον πόλεμο. Δεν τους δόθηκε άδεια να γυρίσουν σκηνές μέσα στο Άουσβιτς και έτσι τις γύρισαν σε ένα πανομοιότυπο στρατόπεδο απέναντι από το πραγματικό.

Όσον αφορά το κορίτσι με το κόκκινο παλτό, ενώ υπήρχε διαφωνία για το τι ακριβώς αναπαριστά, με κάποιους να λένε ότι συμβολίζει την ελπίδα, την αθωότητα ή το κόκκινο αίμα των Εβραίων που θυσιάστηκαν στον τρόμο του Ολοκαυτώματος, ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ δήλωσε:

“Η Αμερική και η Ρωσία και η Αγγλία όλοι γνώριζαν για το Ολοκαύτωμα όταν συνέβαινε, και δεν κάναμε τίποτα. Δεν στείλαμε καμία από τις δυνάμεις μας για να σταματήσουμε την πορεία προς το θάνατο, την αδυσώπητη αυτή πορεία προς το θάνατο. Ήταν μια μεγάλη κόκκινη βούλα στο ραντάρ του καθενός, αλλά κανένας δεν έκανε κάτι. Και γι’ αυτό ήθελα να προσθέσω το κόκκινο χρώμα.”

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 15 Δεκεμβρίου 1993. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αποφέροντας 322,1 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Νίσον και Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Φάινς, κερδίζοντας 7 στις 22 Μαρτίου του 1994, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Διασκευασμένου Σεναρίου.

Πριν από την “Λίστα του Σίντλερ”, δεν υπήρχε καμία ταινία που να ασχολήθηκε με το τεράστιο μέγεθος του Ολοκαυτώματος, ωστόσο, λέγεται ότι επικρίθηκε από πολλούς, όπως για παράδειγμα από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος είχε στα σκαριά το δικό του έργο για το Ολοκαύτωμα που δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Λέγεται πως ο Κιούμπρικ είχε δηλώσει για την ταινία “Νομίζετε ότι ήταν για το Ολοκαύτωμα. Αυτό ήταν για την επιτυχία, έτσι δεν είναι; Το Ολοκαύτωμα είναι περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι που σκοτώθηκαν. Η Λίστα του Σίντλερ ήταν για περίπου 600 ανθρώπους που δεν το κάνουν.”

Όπως και να ‘χει, για τον Σπίλμπεργκ η αφήγηση της ιστορίας του Σίντλερ ήταν ένα εργαλείο για την καταπολέμηση της άγνοιας όσον αφορά το Ολοκαύτωμα. Μάλιστα, όταν παρέλαβε το Όσκαρ της καλύτερης ταινίας δήλωσε: “Είναι ένα ποτήρι νερό, μετά τη μεγαλύτερη δίψα της ζωής μου.”

Τρεις και πλέον δεκαετίες μετά, η “Λίστα του Σίντλερ” παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο απέναντι σε εθνικιστικές κορωνίδες που πυκνώνουν και αδιαφορούν για ζητήματα ανοχής κι αποδοχής, σε έναν κόσμο που αρέσκεται στις διακρίσεις. Το περήφανο επίτευγμα του Σπίλμπεργκ αξίζει πολλαπλών θεάσεων για να υπενθυμίζει αδιάλειπτα το Ολοκαύτωμα και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Διαβάστε επίσης: Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

The post “Η Λίστα του Σίντλερ”: Ένα αριστούργημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η ιστορία του “Αγώνα του Θανάτου” είναι μια από τις πιο δραματικές και ηρωικές σελίδες της αντίστασης κατά του ναζιστικού καθεστώτος, μια ιστορία που συνδυάζει την αθλητική αρετή με την απόλυτη ανθρώπινη αφοσίωση στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Η αντιπαράθεση

Τον Ιούλιο του 1942, οι Ναζί, επιδιώκοντας να δείξουν την ανωτερότητά τους όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο, διοργάνωσαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ της ομάδας της γερμανικής Luftwaffe και της τοπικής ομάδας FC Start. Αυτός ο αγώνας ήταν η κορύφωση μιας σειράς φιλικών παιχνιδιών που η FC Start είχε παίξει και είχε κερδίσει ενάντια σε άλλες ομάδες που απαρτίζονταν από στρατιώτες των κατοχικών δυνάμεων.

Η γερμανική πλευρά περίμενε μια εύκολη νίκη, η οποία θα λειτουργούσε ως εργαλείο προπαγάνδας. Όμως, οι παίκτες της FC Start είχαν διαφορετικά σχέδια. Παρά τις προειδοποιήσεις για το τι θα συνέβαινε αν τολμούσαν να κερδίσουν, οι ποδοσφαιριστές έπαιξαν με όλο το πάθος και το ταλέντο τους, κατακτώντας τελικά τη νίκη με 5-3.

Η τραγική κατάληξη

Η νίκη αυτή, όμως, δεν ήταν χωρίς συνέπειες. Οι Ναζί, εξοργισμένοι από την ήττα και την ταπείνωση, προχώρησαν σε αντίποινα. Λίγες ημέρες μετά τον αγώνα, αρκετοί παίκτες της FC Start συνελήφθησαν από τη Γκεστάπο. Κατηγορήθηκαν για κομμουνιστική δράση και βασανίστηκαν άγρια. Κάποιοι εξ αυτών εκτελέστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ άλλοι πέθαναν από τα βασανιστήρια.

Η ιστορία του “Αγώνα του Θανάτου” παραμένει ένα δυνατό σύμβολο θάρρους και αφοσίωσης. Αυτοί οι άντρες, μέσα από την τραγωδία τους, κατάφεραν να εμπνεύσουν γενιές ανθρώπων, να αντισταθούν στην καταπίεση και να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους, ακόμα και με τίμημα τη ζωή τους.

Η κληρονομιά

Ο “Αγώνας του Θανάτου” δεν είναι απλά μια δραματική ιστορία του παρελθόντος. Είναι μια διαχρονική υπενθύμιση του τι μπορεί να καταφέρει το ανθρώπινο πνεύμα όταν τίθεται υπό πίεση. Η θυσία των ποδοσφαιριστών της FC Start αναγνωρίστηκε μετά τον πόλεμο, και σήμερα θεωρούνται ήρωες στην Ουκρανία.

Μνημεία έχουν ανεγερθεί στη μνήμη τους, και η ιστορία τους έχει γίνει ταινίες και ντοκιμαντέρ, ενσωματώνοντας την αντίστασή τους στο συλλογικό συνειδητό. Στο ίδιο το Κίεβο, το γήπεδο όπου έλαβε χώρα ο αγώνας έχει μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος για εκείνους που θέλουν να αποτίσουν φόρο τιμής στους ήρωες του “Αγώνα του Θανάτου”.

Διαβάστε επίσης: 6 ταινίες που αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης

The post Ο “Αγώνας του Θανάτου”: Όταν το ποδόσφαιρο έγινε πράξη αντίστασης appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η ανάγκη να κατανοήσουμε αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός έχει οδηγήσει στη δημιουργία αμέτρητων ντοκιμαντέρ που αναδεικνύουν τις διαφορετικές πτυχές του πολέμου. Αυτά τα έργα δεν λειτουργούν απλώς ως αναφορές ιστορικών γεγονότων, αλλά προσφέρουν μια βαθύτερη κατανόηση των αιτίων, των συνεπειών, και του ανθρώπινου κόστους του πολέμου. Μέσα από σπάνια αρχειακά πλάνα, συνεντεύξεις με επιζώντες και εμπειρογνώμονες, καθώς και λεπτομερείς αναλύσεις, τα ντοκιμαντέρ αυτά βοηθούν στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και προσφέρουν μια συγκλονιστική εικόνα της πιο σκοτεινής περιόδου του 20ού αιώνα.

Κορυφαία ιστορικά ντοκιμαντέρ για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

The World at War (1973-1974)

Το “The World at War” θεωρείται ένα από τα πιο πλήρη και σε βάθος ντοκιμαντέρ για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η βρετανική σειρά 26 επεισοδίων καλύπτει ολόκληρη την ιστορία του πολέμου, από την άνοδο του ναζισμού μέχρι την τελική νίκη των Συμμάχων. Με αφηγητή τον Λόρενς Ολίβιε, η σειρά συνδυάζει σπάνια αρχειακά πλάνα με συνεντεύξεις από επιζώντες και συμμετέχοντες σε σημαντικά γεγονότα, προσφέροντας μια εξαιρετικά εμπεριστατωμένη εικόνα του πολέμου.

Apocalypse: The Second World War (2009)

Το “Apocalypse” είναι μια γαλλική σειρά ντοκιμαντέρ που χρησιμοποιεί αποκατεστημένα και χρωματισμένα αρχειακά πλάνα για να ζωντανέψει τις φρίκες και τις μάχες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η σειρά προσφέρει μια φρέσκια οπτική γωνία του πολέμου, κάνοντάς τον πιο άμεσο και προσβάσιμο στο σημερινό κοινό. Με έξι επεισόδια, το ντοκιμαντέρ καλύπτει όλες τις κρίσιμες φάσεις του πολέμου, με μια προσέγγιση που είναι τόσο ιστορικά ακριβής όσο και οπτικά εντυπωσιακή.

The Fog of War (2003)

Σε αυτό το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης Έρολ Μόρις εξετάζει τη ζωή και τη σταδιοδρομία του Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα, πρώην Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Ψυχρό Πόλεμο. Μέσα από 11 μαθήματα που αντλήθηκαν από τη ζωή του, ο ΜακΝαμάρα προσφέρει μια βαθιά ανάλυση της ηθικής και των αποφάσεων που οδήγησαν στον πόλεμο. Το ντοκιμαντέρ αυτό, που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, προσφέρει μια μοναδική ματιά στις στρατηγικές σκέψεις πίσω από μερικές από τις πιο κρίσιμες αποφάσεις του πολέμου.

Shoah (1985)

Το “Shoah” του Κλοντ Λανζμάν είναι ένα από τα πιο επιδραστικά και βαθιά ντοκιμαντέρ που έχουν γίνει ποτέ για το Ολοκαύτωμα, την πιο σκοτεινή πτυχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Διάρκειας 9,5 ωρών, το ντοκιμαντέρ αποτελείται αποκλειστικά από συνεντεύξεις με επιζώντες, πρώην ναζί και αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς τη χρήση αρχειακών πλάνων. Μέσα από αυτές τις μαρτυρίες, το “Shoah” αναδεικνύει την ανθρώπινη διάσταση της φρίκης και καταγράφει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τα γεγονότα που συντάραξαν τον κόσμο.

The War (2007)

Αυτή η σειρά ντοκιμαντέρ του Κεν Μπερνς, που αποτελείται από επτά μέρη, προσφέρει μια λεπτομερή ανάλυση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από τα μάτια Αμερικανών στρατιωτών και πολιτών. Ο Μπερνς εστιάζει στις προσωπικές ιστορίες και την επίδραση του πολέμου στις μικρές κοινότητες των Ηνωμένων Πολιτειών, προσφέροντας μια οικεία και συγκινητική εικόνα της εποχής.

Nazi Megastructures (2013-2019)

Αυτή η σειρά του National Geographic εξερευνά τις τεράστιες και τεχνικά πρωτοποριακές κατασκευές των Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως τα οχυρά, τα υπερόπλα και τα τεράστια καταφύγια. Το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τον τεχνολογικό και στρατηγικό σχεδιασμό πίσω από τις φιλόδοξες και συχνά παράφρονες ιδέες του ναζιστικού καθεστώτος, προσφέροντας μια διαφορετική οπτική γωνία στην κατανόηση του πολέμου.

Διαβάστε επίσης: Τα παιχνίδια της δεκαετίας του ’80 που “ζωντάνευαν” τις γειτονιές

The post 6 κορυφαία ντοκιμαντέρ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ένας από αυτούς ήταν ο Χάρι Χαφτ, ο οποίος είχε φυλακιστεί ως έφηβος και κάθε Κυριακή, για πολλούς μήνες, πάλευε εναντίον ενός συγκρατούμενου του για την διασκέδαση των Ναζί. Το χειρότερο ωστόσο, ήταν πως μετά από κάθε αγώνα έσερναν το αιμόφυρτο σώμα του ηττημένου στον θάλαμο αερίων ή τον εκτελούσαν επί τόπου. Ο νικητής από την άλλη, το μόνο που κέρδιζε ήταν μία επιπλέον μερίδα φαγητού, ώστε να έχει τη δύναμη να παλέψει ξανά.

Αν και ο Χαφτ επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης- και συνέχισε να προσπαθεί να πυγμαχήσει επαγγελματικά – το τραύμα που υπέστη κατά τη διάρκεια του πολέμου τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή.

Η ταινία με τίτλο “The Survivor”, η οποία βασίζεται σε γεγονότα από το βιβλίο “Harry Haft: Survivor of Auschwitz, Challenger of Rocky Marciano” και έκανε πρεμιέρα στο HBO στις 27 Απριλίου 2022, Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, διηγείται την θλιβερή αληθινή ιστορία του Χάρι Χαφτ, του Εβραίου πυγμάχου από το Belchatów της Πολωνίας που επέζησε από τον πόλεμο τσακίζοντας τους αντίπαλους του – έδωσε συνολικά 76 αγώνες – στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Jaworzno, το οποίο βρισκόταν σε ένα ανθρακωρυχείο βόρεια του Άουσβιτς.

Συνολικά, ο Χάρι Χάφτ πέρασε περίπου πέντε χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά όταν στρατόπεδο στο Jaworzno διαλύθηκε λόγω του προωθούμενου Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού, ο Χάφτ άδραξε την ευκαιρία του να δραπετεύσει. Ενώ βρισκόταν σε πορεία θανάτου τον Απρίλιο του 1945, σκότωσε έναν Γερμανό στρατιώτη, φόρεσε τη στολή του και τράπηκε σε φυγή.

© Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Αφού κατάφερε να δραπετεύσει, τις υπόλοιπες εβδομάδες και μέχρι το τέλος του πολέμου μετακόμιζε από χωριό σε χωριό. Κάποια στιγμή σκότωσε δύο ηλικιωμένους που τον φιλοξενούσαν στη φάρμα τους επειδή φοβόταν ότι είχαν ανακαλύψει ότι δεν ήταν Γερμανός στρατιώτης και ότι θα τον παρέδιδαν στις αρχές.

“Σκότωσε έναν Γερμανό αξιωματικό για να πάρει τη στολή του και στη συνέχεια σκότωσε πολλούς ανθρώπους στα χωριά στα οποία βρέθηκε στην πορεία”, εξήγησε ο γιος του Χάφτ, Άλαν Σκοτ Χαφτ, ο οποίος έγραψε το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία.

HBO

Μετά τον πόλεμο, ο Χάρι Χάφτ συνέχισε να αγωνίζεται. Βρήκε καταφύγιο σε ένα στρατόπεδο εκτοπισμένων που λειτουργούσε από τον στρατό των ΗΠΑ στην κατεχόμενη Γερμανία. Τον Ιανουάριο του 1947, κέρδισε ένα «Ερασιτεχνικό Εβραϊκό Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών» που διοργανώθηκε από τον αμερικανικό στρατό στο μεταπολεμικό Μόναχο, λαμβάνοντας ένα τρόπαιο Αμερικανό στρατηγό Λούσιους Κλέι.

Στην συνέχεια ο Χαφτ ταξίδεψε προς τις Ηνωμένες Πολιτείες με ένα πλοίο που ονομαζόταν Marine Marlin. Εκεί παντρεύτηκε μια Αμερικανίδα, τη Μίριαμ, απέκτησε παιδιά και προσπάθησε να τα καταφέρει ως μποξέρ.

Κατά την διάρκεια της διετούς καριέρας του ως ως επαγγελματίας πυγμάχος, ο Χάφτ κέρδισε 14 από τους 22 αγώνες που είχε λάβει μέρος. Το αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν ένας αγώνας στο Πρόβιντενς εναντίον του πρωταθλητή βαρέων βαρών Ρόκι Μαρτσιάνο. Ωστόσο, αργότερα ισχυρίστηκε ότι μαφιόζοι μπήκαν στα αποδυτήρια λίγο πριν τον αγώνα και απείλησαν να τον σκοτώσουν αν δεν έχανε.

Υπήρχε ωστόσο ένας μεγαλύτερος αγώνας που ο Χαφτ δεν μπόρεσε να κερδίσει. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνέχισαν να τον βασανίζουν, και δεν μπόρεσε ποτέ να μετριάσει τον θυμό που τον κατέτρωγε από όλα όσα είχε υποστεί. Ο γιος του Άλαν θυμάται τον πατέρα του ως μια τρομακτική και βίαιη φιγούρα όταν μεγάλωνε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Για πολλά χρόνια ο Χάρι Χαφτ παρέμεινε σιωπηλός για όσα είχε δει και είχε κάνει κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Κάποτε, σε οικογενειακές διακοπές, είπε στον γιο του: “Μια από αυτές τις μέρες θα σου τα πω όλα”, αλλά ο Χαφτ δεν θα έλεγε την ιστορία του για άλλες τέσσερις δεκαετίες.

Τελικά, κάθισε με τον Άλαν και του τα εξήγησε όλα: τα παιδικά του χρόνια στο Belchatów, τι είχε κάνει για να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πώς πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Άλαν μετέτρεψε τις ιστορίες του πατέρα του σε βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε το 2003, τέσσερα χρόνια πριν ο Χαφτ πεθάνει από καρκίνο.

Όσον αφορά το φιλμ, την σκηνοθεσία του έχει αναλάβει ο Μπάρι Λέβινσον (“Rain Man”, “Wag the Dog”), ο οποίος είπε πως με το “The Survivor” ήθελε να εξερευνήσει πώς μια εμπειρία όπως ένας πόλεμος ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, χρωματίζει το υπόλοιπο μιας ζωής. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει αναλάβει ο Μπεν Φόστερ.

Διαβάστε επίσης: Οι τελευταίες μέρες του Άουσβιτς

The post Ο πυγμάχος του Άουσβιτς: Η απίστευτη ιστορία του Χάρι Χαφτ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Παρακάτω, ρίχνουμε μια ματιά στις ζωές και τα κατορθώματα μερικών από τις πιο διάσημες γυναίκες κατάσκοπους που τόλμησαν να κάνουν τη διαφορά.

Μάτα Χάρι (1876–1917)

Η Μάτα Χάρι, κατά κόσμον Μαργαρίτα Ζέλε, ήταν χορεύτρια και κατάσκοπος από την Ολλανδία. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στρατολογήθηκε από τους Γερμανούς και εργάστηκε ως διπλή πράκτορας. Η ζωή της χαρακτηριζόταν από μυστήριο και ίντριγκα, και χρησιμοποιούσε τη γοητεία της για να αποσπά μυστικά από υψηλόβαθμα στελέχη. Συνελήφθη από τους Γάλλους και καταδικάστηκε σε εκτέλεση για κατασκοπεία, αφήνοντας πίσω της μια φήμη που την καθιστά ίσως την πιο διάσημη γυναίκα κατάσκοπο όλων των εποχών.

Βιρτζίνια Χολ (1906–1982)

Η Βιρτζίνια Χολ ήταν Αμερικανίδα πράκτορας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εργάστηκε για την βρετανική Υπηρεσία Ειδικών Αποστολών του Ουίνστον Τσόρτσιλ– πρόδρομο της MI6- και αργότερα για τη CIA. Παρά τον ακρωτηριασμό του ενός της ποδιού, η Χολ ήταν από τις πιο επιτυχημένες κατασκόπους της εποχής, οργανώνοντας αντίσταση στη Γαλλία και συντονίζοντας επιθέσεις κατά των ναζί. Λόγω της αποτελεσματικότητάς της, οι Γερμανοί την είχαν χαρακτηρίσει ως “την πιο επικίνδυνη κατάσκοπο” της Συμμαχικής πλευράς.

Νάνσι Γουέικ (1912–2011)

Γεννημένη στη Νέα Ζηλανδία, η Νάνσι Γουέικ εργάστηκε ως κατάσκοπος για τους Συμμάχους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χάρη στη γρήγορη σκέψη και τη δύναμή της, καθοδήγησε επιχειρήσεις στη Γαλλία και βοήθησε εκατοντάδες άτομα να διαφύγουν από τους ναζί. Το παρατσούκλι της, “Λευκό Ποντλικι”, της δόθηκε από τους ναζί λόγω της ικανότητάς της να ξεγλιστρά από τα χέρια τους. Η Γουέικ τιμήθηκε ως ηρωίδα και παραμένει σύμβολο θάρρους.

Κριστίν Γκρανβίλ (1908–1952)

Η Κριστίν Γκρανβίλ, ηρωίδα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γεννήθηκε στην Πολωνία και κατατάχθηκε στις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας. Συμμετείχε σε επιχειρήσεις στην Πολωνία και την Γαλλία και έγινε γνωστή για τη γενναιότητά της, ακόμα και όταν βρισκόταν υπό άμεση απειλή. Υπήρξε πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τους Συμμάχους, ενώ οι επικίνδυνες αποστολές της την καθιστούν από τις πιο τολμηρές γυναίκες κατασκόπους της εποχής.

Μελίτα Νόργουντ (1912–2005)

Η Μελίτα Νόργουντ, Βρετανίδα γραμματέας και μυστική πράκτορας για τη Σοβιετική Ένωση, ήταν από τις πιο αφοσιωμένες γυναίκες κατάσκοπους του Ψυχρού Πολέμου. Κατάφερε να μεταφέρει απόρρητες πληροφορίες στους Σοβιετικούς για δεκαετίες, και μόνο το 1999 αποκαλύφθηκε ο ρόλος της ως πράκτορας. Η “Χόλα”, όπως την αποκαλούσαν, έδειξε τη δύναμη της μυστικότητας και της αφοσίωσης στην ιδεολογία.

Άννα Τσαπμαν (1982-)

Η Άννα Τσαπμαν έγινε διάσημη το 2010, όταν συνελήφθη ως μέλος ενός ρωσικού δικτύου κατασκόπων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και η δράση της διακόπηκε απότομα, η περίπτωσή της αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη σύγχρονη κατασκοπεία και τον ρόλο των γυναικών σε αυτήν, τονίζοντας πως η κατασκοπεία είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης.

Διαβάστε επίσης: 8 κορυφαίες κατασκοπικές σειρές που θα σας καθηλώσουν

The post Γυναίκες στις σκιές: Οι ηρωίδες της κατασκοπείας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο 73χρονος Σουηδός ηθοποιός, ο οποίος βραβεύτηκε με το τιμητικό Crystal Globe για το σύνολο της καριέρας του, δεν μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον Μπέργκμαν, ωστόσο αναγνώρισε τη σκηνοθετική του ιδιοφυΐα.

“Η περίπλοκη σχέση μου με τον Μπέργκμαν έχει να κάνει με το ότι δεν ήταν πολύ καλός τύπος. Ήταν καλός σκηνοθέτης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πεις ότι ήταν μ*****ς. Ο Καραβάτζιο ήταν πιθανώς επίσης μ*****ς, αλλά έκανε σπουδαίους πίνακες”, είπε ο Σκάρσγκαρντ.

“Ο Μπέργκμαν ήταν χειριστικός. Ήταν Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου και το μόνο άτομο που ξέρω που έκλαψε όταν πέθανε ο Χίτλερ. Τον δικαιολογούσαμε συνέχεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι είχε μια πολύ περίεργη άποψη για τους άλλους ανθρώπους. Θεωρούσε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν ήταν άξιοι. Το ένιωθες όταν χειραγωγούσε τους άλλους. Δεν ήταν καλός άνθρωπος”, πρόσθεσε.

Ο Σκάρσγκαρντ, ο οποίος βρέθηκε στο φεστιβάλ για να παρουσιάσει την ταινία “Sentimental Value” αλλα και για να παραλάβει το τιμητικό βραβείο, μίλησε επίσης για τη νέα δουλειά του Νορβηγού σκηνοθέτη Γιοακίμ Τρίερ.

“Τον έχω δει να βλέπει πραγματικά τους ηθοποιούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Γίνεται πιο επιδέξιος σε κάθε ταινία και υπάρχει αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση που είναι πολύ γενναιόδωρη”.

Στο “Sentimental Value”, δύο αδελφές ξανασμίγουν με τον αποξενωμένο πατέρα τους, τον Γκουστάβ, ο οποίος ήταν κάποτε γνωστός σκηνοθέτης. Προσφέρει σε μία απ’ τις δύο ρόλο στην ταινία της επιστροφής του. “Δεν είναι καλός πατέρας. Ξεκίνησα να σκέφτομαι άλλους σκηνοθέτες που γνώριζα, αλλά τελικά είπα: ‘Μην πας εκεί — δεν χρειάζεται. Κοίτα τον εαυτό σου’. Είμαι καλλιτέχνης και κάποιες φορές είμαι καλός πατέρας, κάποιες όχι. Όλοι έχουμε ελαττώματα. Μπορεί να είσαι καλός γονιός αλλά όχι τέλειος — και τα παιδιά σου, έτσι κι αλλιώς, κάτι θα βρουν να σου προσάψουν”.

Η ταινία, που τιμήθηκε με το Grand Prix στις Κάννες, είναι πλέον υποψήφια και για Όσκαρ.

Με πληροφορίες από Variety

Διαβάστε επίσης: Ο Γκάι Ρίτσι αποχωρεί από τη σκηνοθεσία του “Road House 2”

The post Στέλαν Σκάρσγκαρντ για Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: “Ήταν ο μόνος που ξέρω που έκλαψε όταν πέθανε ο Χίτλερ” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Μία δισέλιδη επιστολή που έστειλε ο Αϊνστάιν στον Πρόεδρο Φρανκλίνο Ρούσβελτ το 1939 πρόκειται να δημοπρατηθεί από τον οίκο Christie’s τον Σεπτέμβριο, με εκτιμώμενη αξία μεταξύ 4 – 6 εκατομμυρίων δολαρίων. Στην επιστολή, ο επιστήμονας προειδοποιεί τον Ρούσβελτ για το ενδεχόμενο αξιοποίησης της πυρηνικής ενέργειας από τη ναζιστική Γερμανία. Σε απάντηση, ο πρόεδρος σχημάτισε μια επιτροπή που θα γινόταν ο πρόδρομος του Manhattan Project, σημειώνει η Wall Street Journal.

“Ο Ρούσβελτ δεν είχε καταλάβει την επιστήμη αμέσως, αλλά εμπιστευόταν τον αποστολέα”, είπε στην WSJ ο Γουίλιαμ Χάρις, διευθυντής της Προεδρικής Βιβλιοθήκης και του Μουσείου Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ.

Το ίδρυμα του Χάρις έχει στην πραγματικότητα την πρωτότυπη επιστολή που έστειλε ο Αϊνστάιν στον Ρούσβελτ. Αυτή που διατίθεται προς πώληση από τον οίκο Christie’s είναι ένα δεύτερο, πιο σύντομο μήνυμα που ο φίλος και συνάδελφος επιστήμονας του Αϊνστάιν, Λέο Σίλαρντ, κράτησε στην κατοχή του μέχρι να πεθάνει.

Ο Σίλαρντ είχε βοηθήσει τον Αϊνστάιν να γράψει την επιστολή ενώ βρισκόντουσαν σε ένα κατάλυμα στη βόρεια ακτή του Λονγκ Άιλαντ. Σε αυτή προειδοποιούσαν τον Ρούσβλετ πως η γερμανική κυβέρνηση αξιοποιούσε την πυρηνική έρευνα και θα μπορούσε να κατασκευάσει “εξαιρετικά ισχυρές βόμβες”.

Μετά τον θάνατο του Σίλαρντ το 1964, οι κληρονόμοι του πούλησαν την επιστολή και τελικά κατέληξε στα χέρια του Μάλκομ Σ. Φορμπς. Στη συνέχεια, η επιστολή δημοπρατήθηκε το 2002 και την απέκτησε ο συνιδρυτής της Microsoft, Πωλ Άλεν, για 2,1 εκατομμύρια δολάρια.

“Αναμφίβολα [ο Άλεν] γνώριζε ότι ήταν ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην ιστορία του 20ου αιώνα, και όχι κάτι που απλώς κρεμάς στο γραφείο σου”, είπε στην WSJ ο Μαρκ Πόρτερ, πρόεδρος του οίκου Christie’s στην Αμερική. Αντίθετα, ο Πόρτερ πιστεύει ότι ο Άλεν κράτησε το γράμμα ασφαλές, κάπου όπου δεν θα επηρεαζόταν από το φως του ήλιου.

Και ενώ η επιστολή του Αϊνστάιν μπορεί να σπάσει το ρεκόρ για μια επιστολή που έγραψε ο επιστήμονας, είναι δύσκολο να ξεπεράσει το χειρόγραφο με υπολογισμούς που έκανε καθώς προσπαθούσε να διατυπώσει τη θεωρία της σχετικότητας, το οποίο πωλήθηκε σε δημοπρασία το 2021 για 13 εκατομμύρια δολάρια.

Διαβάστε επίσης: Το μυστικό της ευτυχίας σύμφωνα με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν

The post Επιστολή του Αϊνστάιν προς τον Ρούσβελτ μπορεί να “πιάσει” έως και 6 εκατ. δολάρια σε δημοπρασία appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των δικτατόρων δεν ανταποκρίνεται στα επίπεδα της βαναυσότητας του Χίτλερ ή του Στάλιν, η ιστορία είναι γεμάτη από ανθρώπους που ήταν καταπιεστές, εγκληματίες πολέμου, σαδιστές, και ψυχοπαθείς, οι οποίοι κατέληξαν μη εκλεγμένοι αρχηγοί κυβερνήσεων, προκαλώντας τεράστια πλήγματα στους ανθρώπους και τις κοινωνίες που κυβέρνησαν.

Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ (Παραγουάη, 1862-1870)

Αν και έγινε δημοφιλής στην Παραγουάη δεκαετίες μετά τον θάνατο του, o Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ, προκάλεσε τη γειτονική Βραζιλία και την Αργεντινή, παρεμβαίνοντας σε έναν εμφύλιο πόλεμο στην Ουρουγουάη στα μέσα της δεκαετίας του 1860.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ένοπλη σύρραξη στη Νότια Αμερική, μεταξύ της Παραγουάης και της Τριπλής Συμμαχίας της Αργεντινής, της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας και της Ουρουγουάη.

Με τις απώλειες να υπολογίζονται σε 400.000, ο πόλεμος αυτός ήταν ο πλέον θανατηφόρος στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής. Ο Λόπεζ είδε να εκτελούνται εκατοντάδες στρατιώτες του, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού του, υπέστη εδαφικές απώλειες, και πυροδότησε μια οκταετή στρατιωτική κατοχή από την Αργεντινή και την Βραζιλία.

Αφότου ηττήθηκε στον συμβατικό πόλεμο, η Παραγουάη διεξήγαγε παρατεταμένη αντίσταση σε μορφή ανταρτοπόλεμου, μια καταστροφική στρατηγική που είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω καταστροφή του στρατού της Παραγουάης και μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας λόγω απωλειών στις μάχες, πείνας και ασθενειών. Η ανταρσία διήρκεσε 14 μήνες μέχρι που ο πρόεδρος Φρανσίσκο Σολάνο Λόπεζ σκοτώθηκε από βραζιλιάνικα στρατεύματα στη Μάχη του Σέρο Κορά τη 1η Μαρτίου 1870.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο πληθυσμός της Παραγουάης πριν τον πόλεμο ήταν 525.000 και μειώθηκε στους 221.000 μετά το τέλος του, εκ των οποίων μόνον 28.000 ήταν άνδρες.

Γιόσεφ Τίσο (Σλοβακία, 1939-1945)

Επικεφαλής του ναζιστικού καθεστώτος στη Σλοβακία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ο Γιόζεφ Τίσο, ένας καθολικός ιερέας που έστειλε στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου δεκάδες χιλιάδες εβραίους της Σλοβακίας.

Αν και ήταν ένας λιγότερο ενεργός φασίστας, σε σχέση με τους αντίστοιχους ηγέτες-μαριονέτες του ναζιστικού καθεστώτος, ο Τίσο ζήτησε την βίαιη καταστολή της αντιφασιστικής εξέγερσης του 1944.

Την εποχή εκείνη, η Σλοβακία είχε εβραϊκό πληθυσμό άνω των 88.000 κατοίκων. Ωστόσο, μετά την εξέγερση, το μεγαλύτερο μέρος του πλυθησμού των Εβραίων απελάθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα να μείνουν περίπου 5.000 στη χώρα.

Ματίας Ρακόσι (Ουγγαρία 1945-1956)

© Gamma-Keystone / Getty Images / Ideal Image

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουγγαρία βρέθηκε στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης, με τον Ματίας Ρακόσι να αναλαμβάνει γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας, ένα άκαμπτο/σκληρό γραφειοκρατικό μονοκομματικό καθεστώς.

Ονομάστηκε ο “καλύτερος Ούγγρος μαθητής του Στάλιν” και εφάρμοζε πιστά τη “μέθοδο του σαλαμιού” (σταδιακή -φέτα φέτα- εξόντωση των αντικομμουνιστών και των θεσμών του αστικού κράτους).

Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε ότι το καθεστώς του ήταν πολύ βάναυσο και του είπαν ότι θα μπορούσε να παραμείνει γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας – υπό την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί από την πρωθυπουργία και θα την παραδώσει στον «μεταρρυθμιστή » Ίμρε Νάγκι.

Ο Ρακόσι κατάφερε να παραμείνει για λίγο ακόμα στην εξουσία, μέχρις ότου η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε επισήμως ότι ήταν πρόβλημα. Η Μόσχα τον απομάκρυνε από την εξουσία το 1956.

Καρλόιν Χοϊμπαλσάν (Μογγολία, 1928-1952)

Μετά από αρκετές συναντήσεις με τον Στάλιν, ο Χοϊμπαλσάν υιοθέτησε τις πολιτικές και τις μεθόδους του σοβιετικού ηγέτη και τις εφάρμοσε στη Μογγολία.

Το 1928, ανέβηκε στην εξουσία, προωθώντας την κολλεκτιβοποίηση της κτηνοτροφίας, την καταστροφή βουδιστικών μοναστηριών και την εκδίωξη των εχθρών του λαϊκού κράτους, με συνέπεια τις δολοφονίες μοναχών και άλλων πολιτών.

Στη Μογγολία κατά τη δεκαετία του 1920 το 1/3 του ανδρικού πληθυσμού ήταν μοναχοί, ενώ στις αρχές του αιώνα υπήρχαν περίπου 750 μοναστήρια σε λειτουργία. Οι σταλινικές εκδιώξεις που ξεκίνησαν στη χώρα το 1937 επηρέασαν ριζικά το λαό αφήνοντας περίπου 30.000 νεκρούς.

Στα τέλη του 1951, ο Χοϊμπαλσάν πήγε στη Μόσχα για να λάβει θεραπεία για καρκίνο στα νεφρά. Πέθανε το επόμενο έτος.

Ενβέρ Χότζα (Aλβανία, 1944-1985)

Ο Ενβέρ Χότζα ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού Μετώπου της Αλβανίας και αρχηγός των αλβανικών ενόπλων δυνάμεων από το 1944 μέχρι τον θάνατο του.

Η 40χρονη περίοδος της εξουσίας του Χότζα χαρακτηριζόταν πολιτικά από την εξάλειψη της αντιπολίτευσης, ευρεία χρήση της θανατικής ποινής ή πολύχρονων ποινών φυλάκισης για τους πολιτικούς του αντιπάλους και απελάσεις από τα σπίτια, όπου ζούσαν οι οικογένειές τους, και φυλάκιση τους σε απομακρυσμένα χωριά, που ελέγχονταν αυστηρά από την αστυνομία. Η κυβέρνηση του χαρακτηριζόταν επίσης από Σταλινικές μεθόδους εξόντωσης των συνεργατών του, που απειλούσαν την εξουσία του.

Ο Χότζα κατέστησε την χώρα του σε μια βαλκανική εκδοχή της σύγχρονης Βόρειας Κορέας, επέβαλε μια λατρεία στο πρόσωπο του, και δημιούργησε μια εντελώς απομονωμένη κοινωνία χωρίς σχεδόν καμία ανοχή στην πολιτική διαφωνία.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, 200.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν για υποτιθέμενα πολιτικά εγκλήματα κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του, σε μια χώρα με τρέχοντα πληθυσμό περίπου 3 εκατομμυρίων.

Γιαγιά Τζαμέ (Γκάμπια, 1994-2017)

Έγινε ηγέτης της χώρας με πραξικόπημα στις 22 Ιουλίου 1994, ανατρέποντας τον Πρόεδρο Ντάουντα Τζαγουάρα. Το 1996 μεθόδευσε εκλογές, τις οποίες κέρδισε άνετα.

Ο Τζαμέ χρησιμοποίησε αυθαίρετες συλλήψεις και βασανιστήρια ως τον προτιμώμενο τρόπο ελέγχου του πλυθησμού και απείλησε να κόψει προσωπικά τους λαιμούς των ομοφυλόφιλων ανδρών της χώρας.

Παρά το γεγονός ότι ο πληθυσμός της Γκάμπια ανέρχεται στα 1,8 εκατομμύρια, συγκαταλέγεται στα 10 πιο κοινά σημεία προέλευσης των μεταναστών που προσπαθούν να διασχίσουν την Μεσόγειο με προορισμο την Ευρώπη.

Ταν Σουέ (Μιανμάρ, 1992-2011)

Ο Ταν Σουέ ήταν επικεφαλής της στρατιωτικής χούντας στο Μιανμάρ (Βιρμανία) και είχε επικριθεί από τις δυτικές χώρες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι 1 εκατομμύριο άνθρωποι απεστάλησαν σε «στρατόπεδα εργασίας» υπό την κυριαρχία του.

Δεν υπήρχε σχεδόν καμία ελευθερία λόγου στη χώρα και “η κατοχή υπολογιστή ή φαξ ήταν παράνομη, ενώ όποιος μιλούσε σε ξένο δημοσιογράφο κινδύνευε να υποστεί βασανιστήρια ή φυλακή”, ανέφερε η Guardian το 2007.

Διαβάστε επίσης: Τα 10 πιο φρικτά βασανιστήρια στην ιστορία της ανθρωπότητας

The post 7 αδίστακτοι δικτάτορες που ίσως δεν γνωρίζατε appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Από τις ιστορίες αγάπης μέχρι τις αιματηρές μάχες, αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες που απεικονίζουν την φρίκη του B’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ανθρωπότητα στο επίκεντρο των συγκρούσεων.

Stalingrad

Μια περίπλοκη ερωτική σχέση δημιουργείται κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στο Στάλινγκραντ. Ρωσική πολεμική ταινία του 2013, από τον σκηνοθέτη Φιόντορ Μπονταρτσούκ, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Πιότρ Φιόντοροφ.

Defiance

Βρισκόμαστε στο 1941 και οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης σφαγιάζονται κατά χιλιάδες. Καταφέρνοντας να ξεφύγουν από το θάνατο, τρία αδέλφια βρίσκουν καταφύγιο σε ένα πυκνό δάσος, στο οποίο έπαιζαν όταν ήταν παιδιά. Από εκεί ξεκινούν τον απελπισμένο τους αγώνα εναντίον των Ναζί. Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία.

Black Book

Μια ταινία του Πολ Βερχόφεν, η οποία περιγράφει την ιστορία της Ράχελ Στάιν στα τέλη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ράχελ είναι μια όμορφη Εβραία καλλιτέχνιδα, που προσπαθεί να βγει εκτός χώρας μαζί με την οικογένειά της. Πέφτουν όμως σε ενέδρα Γερμανών, είναι η μόνη που σώζεται και μπαίνει στην Αντίσταση. Εισβάλει ως κατάσκοπος στο αρχηγείο των Γερμανών και γίνεται η ερωμένη του λοχαγού Λούντβιχ Μούντσε.

Son of Saul

Ουγγρική δραματική ταινία του 2015, σε σκηνοθεσία Λάζλο Νέμες. Στο Άουσβιτς του 1944, ο Σαούλ είναι ένας Ουγγροεβραίος κρατούμενος, ο οποίος υποχρεωμένος να εργάζεται στο στρατόπεδο βοηθώντας τους φρουρούς σχετικά με την αποκομιδή των πτωμάτων από τους θαλάμους αερίων. Μέχρι που κάποια στιγμή αποφασίζει να θάψει το πτώμα ενός παιδιού, το οποίο ισχυρίζεται πως είναι δικό του.

Empire of the Sun

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ περιγράφει αριστουργηματικά τις περιπέτειες ενός εντεκάχρονου αγοριού αγγλικής καταγωγής, στην Κίνα, που προσπαθεί να επιβιώσει σ’ ένα γιαπωνέζικο στρατόπεδο συγκέντρωσης την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στον ρόλο του 11χρονου ο αγνώριστος τότε Κρίστιαν Μπέιλ.

Patton

Βιογραφική πολεμική ταινία του 1970 πάνω στη ζωή του στρατηγού Τζωρτζ Σμιθ Πάττον σε σκηνοθεσία Φράνκλιν Τζ. Σάφνερ και σενάριο των Φράνσις Φορντ Κόπολα και Έντμουντ Χ. Νορθ. Η ταινία βραβεύτηκε με εφτά βραβεία Όσκαρ συμπεριλαμβανομένου και εκείνου καλύτερης ταινίας. Ο μονόλογος του Πάττον κατά την έναρξη της ταινίας μπροστά από την αμερικανική σημαία αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία του κινηματογράφου.

Letters From Iwo Jima

Το 2006 ο Κλιντ Ίστγουντ παρουσιάζει δύο ταινίες για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις μάχες Αμερικανών και Γιαπωνέζων. Η πρώτη, “Οι σημαίες των προγόνων μας” είναι γυρισμένη στα αγγλικά, ενώ η δεύτερη, “Γράμματα από το Ίβο Τζίμα” στα ιαπωνικά, η οποία είναι καλλιτεχνικά ανώτερη. Το 1945 Ιάπωνες στρατιώτες κρατούν το νησί Ίβο Τζίμα όταν χιλιάδες Αμερικανοί πεζοναύτες πραγματοποιούν απόβαση. Η δύναμη αντίστασης τους φθίνει, εν τούτοις είναι πρόθυμοι, προκειμένου να παραδοθούν στον εχθρό, να θυσιαστούν δίνοντας έναν ηρωικό αγώνα με την καθοδήγηση του στρατηγού Κουριμπαγιάσι.

The Dirty Dozen

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκει μια ομάδα καταδίκων-απόκληρων της κοινωνίας στην ίδια διμοιρία, σε μια αποστολή αυτοκτονίας εναντίον των Ναζί με έπαθλο την ελευθερία… αν επιζήσουν! Μια διασκεδαστική ταινία με θέμα το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Όλντριτς με τους Λι Μάρβιν, Τσαρλς Μπρόνσον, Έρνεστ Μπόργκναιζ και Τζιμ Μπράουν.

From Here to Eternity

Κοινωνικό δράμα σκηνοθετημένο µε έντονο συναισθηματισμό το οποίο στη συνέχεια μιμήθηκε άπειρες φορές ο αμερικανικός κινηματογράφος. Η κριτική του στρατού φαίνεται ξεπερασμένη σήμερα, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ταινία γυρίστηκε την εποχή που οργίαζε ακόμη ο μακαρθισμός. Οκτώ Όσκαρ, μεταξύ τους καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας (Φρεντ Τσίνεμαν), διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, Β’ αντρικού ρόλου (Φρανκ Σινάτρα) και Β’ γυναικείου ρόλου (Ντόνα Ριντ).

Downfall

Μια ταινία του Όλιβερ Χέρσμπιγκελ, για τις τελευταίες ώρες του Τρίτου Ράιχ και την οριστική πτώση του Ναζισμού. Ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, γιατί “εξανθρωπίζει” τον Χίτλερ, η αξία της όμως ως ιστορικό ντοκουμέντο είναι αδιαφιλονίκητη.

The Longest Day

Πολεμικό υπερθέαμα γύρω από την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία. Στις τρεις ώρες που διαρκεί το φιλμ ο θεατής παρακολουθεί με κάθε λεπτομέρεια όσα συνέβησαν στα αντίπαλα στρατόπεδα σε 24 ώρες, δηλαδή από την παραμονή της επίθεσης μέχρι το απόγευμα της 6ης Ιουνίου οπότε και κατέρρευσαν τα μέτωπα των Γερμανών κατά μήκος των ακτών της Νορμανδίας.

Life Is Beautiful

Ένας Ιταλοεβραίος προσπαθεί να πείσει τον πεντάχρονο γιο του ότι ο εγκλεισμός τους σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν είναι παρά μέρος ενός παιχνιδιού με σκληρούς όρους και έπαθλο ένα αληθινό τανκ! Μια ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία κέρδισε τρία Όσκαρ και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες. Ο τίτλος προέρχεται από φράση του Λέων Τρότσκι. Εξόριστος στο Μεξικό, γνωρίζοντας ότι θα δολοφονηθεί από ανθρώπους του Στάλιν, είδε τη σύζυγό του στον κήπο και έγραψε ότι “η ζωή είναι ωραία”.

Das Boot

Γερμανική δραματική-πολεμική ταινία, του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα υποβρύχιο. Ένταση και κλειστοφοβία ανάμεσα στα μέλη ενός γερμανικού υποβρυχίου που περιπολεί τον Ατλαντικό το 1941.

Inglourious Basterds

Στο “Άδωξοι Μπάσταρδη” (σκόπιμα τα λάθη επειδή είναι λάθος και ο αγγλικός τίτλος) ο ευρηματικός Ταραντίνο παραδίδει μια πολεμική περιπέτεια που όλοι θα θέλαμε να ήταν αλήθεια. Η ταινία αφηγείται την πλασματική ιστορία δύο συνωμοσιών με σκοπό την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας, η πρώτη συνωμοσία σχεδιάζεται από μια νεαρή Γαλλίδα Εβραία κοπέλα και η δεύτερη από μια ομάδα Εβραίων Συμμάχων της οποίας ηγείται ο Υπολοχαγός Άλντο Ρέιν.

Grave of the Fireflies

Τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Στην επαρχιακή πόλη της Ιαπωνίας, ζει ο νεαρός Seita, μαζί με την μητέρα του και τη μικρή αδερφούλα του Setsuko, ενώ ο πατέρας του μάχεται στον Ειρηνικό Ωκεανό για την τιμή του αυτοκρατορικού στόλου. Οι βομβαρδισμοί από τα Αμερικάνικα αεροπλάνα είναι καθημερινό φαινόμενο. Δυστυχώς γι αυτόν, οι φαντασιώσεις για νίκη και ευημερία του έθνους αφήνουν τη θέση τους στη σκληρή πραγματικότητα.

Schindler’s List

Η αληθινή ιστορία του Οσκαρ Σίντλερ, ενός Γερμανού βιομηχάνου, που έσωσε 1.300 Εβραίους από το γκέτο της Βαρσοβίας, παρουσιάζοντάς τους ως απαραίτητους για το Τρίτο Ράιχ ειδικευμένους εργάτες. Ο Στίβεν Σπίλµπεργκ δεν θίγει θεμελιώδη ζητήματα της ναζιστικής θηριωδίας προκαλώντας την «οργή» των Εβραίων και όσων ξεχνούν πως ο κινηματογράφος είναι τέχνη και όχι ιστορία. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κι όχι μόνο στο πολεμικό είδος.

Casablanca

Η Καζαμπλάνκα αποτελεί ταινία – σταθμό για τον αμερικανικό κινηματογράφο που έμεινε στην ιστορία τόσο για τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν, όσο και για τις ατάκες–ορόσημο του χολιγουντιανού ρομάντζου.

Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού Everybody comes to Rick’s σε σκηνοθεσία Michael Curtiz που έσπασε ταμεία, με τις εισπράξεις να αγγίζουν τα 3,7 εκατομμύρια δολάρια. Η ταινία βρέθηκε στην 7η θέση των εμπορικότερων κινηματογραφικών παραγωγών του 1943, ενώ πλέον αποτελεί ξεκάθαρα ένα από τα κλασσικά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Το 2006 το Αμερικανικό Συνδικάτο Σεναριογράφων κατέταξε το σενάριο της στην πρώτη θέση των καλύτερων όλων των εποχών.

The Bridge on the River Kwai

Πολεμικό δράμα παραγωγής 1957, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν. Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πιέρ Μπουλ, που βασίζεται στο πραγματικό γεγονός της κατασκευής της σιδηροδρομικής γραμμής της Βιρμανίας μεταξύ του 1942-43, με έντονο το στοιχείο της μυθοπλασίας. Η ταινία γυρίστηκε στη Σρι Λάνκα (πρώην Κεϋλάνη), έλαβε διθυραμβικές κριτικές και απέσπασε 7 βραβεία Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας).

Saving Private Ryan

Ταινία του 1998 που αναφέρεται στην απόβαση στη Νορμανδία στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με σκηνοθέτη τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και πρωταγωνιστή τον Τομ Χάνκς. Και οι δύο διεκδίκησαν βραβείο Όσκαρ, Σκηνοθεσίας και Α’ Αντρικού Ρόλου, αντίστοιχα, και ο πρώτος κατάφερε να το κερδίσει για δεύτερη φορά. Μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ο λοχαγός Μίλερ και έξι άνδρες του αναζητούν στην κατεχόμενη Γαλλία έναν στρατιώτη, του οποίου τα τρία αδέλφια σκοτώθηκαν ήδη σε μάχες και το επιτελείο διέταξε τη δική του σωτηρία.

The Thin Red Line

Υπαρξιακοί και φιλοσοφικοί στοχασμοί μιας ομάδας Αμερικανών στρατιωτών, που πήραν μέρος στην αιματηρή μάχη του Γκουαταλκανάλ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια υπέροχη αντιπολεμική ταινία του Τέρενς Μάλικ, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο, αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζέιμς Τζόουνς.

Διαβάστε επίσης: 8 ταινίες που κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο

The post 20 ταινίες που απεικονίζουν τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο λόγος για τον Γιόζεφ Σουτζ, ο οποίος είναι ο γηραιότερος άνθρωπος που δικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματα πολέμου των Ναζί. Ο Σουτζ ισχυρίστηκε ότι δεν εργάστηκε ποτέ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν, αλλά ένα δικαστήριο στο Βρανδεμβούργο έκρινε διαφορετικά. “Το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ό,τι, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεστε, δουλέψατε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης ως φρουρός για περίπου τρία χρόνια”, είπε ο δικαστής στον Σουτζ σύμφωνα με το NPR.

Ο Σουτζ κατηγορήθηκε ότι βοήθησε και υποκίνησε την “εκτέλεση με πυροβολισμό σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου το 1942” και τη δολοφονία αιχμαλώτων “χρησιμοποιώντας το δηλητηριώδες αέριο Zyklon B”. Κρίθηκε ένοχος για την συμβολή σε 3.518 δολοφονίες και καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών.

© Fabian Sommer/ Getty Images / Ideal Image

“Γνωρίζατε ότι εκεί σκοτώθηκαν κρατούμενοι. Με την παρουσία σας, υποστηρίξατε [αυτές τις πράξεις]”, είπε ο δικαστής, ωστόσο, στο δικαστήριο τη Δευτέρα 27 Ιουνίου, ο Σουτζ συνέχισε να επιμένει ότι δεν είχε καμία ανάμειξη στη γενοκτονία των Ναζί και ότι όλα όσα ειπώθηκαν για αυτόν είναι ψευδή. “Δεν ξέρω καν τι υποτίθεται ότι έκανα”, είπε στο δικαστήριο. “Δεν έχω καμία σχέση με αυτό”.

Το γερμανικό κυβερνητικό γραφείο που έχει αναλάβει να φέρει στην δικαιοσύνη όσους εμπλέκονται με τα εγκλήματα των Ναζί, εντόπισε τον Σουτζ το 2018, αφού βρέθηκαν αρχεία στρατοπέδων συγκέντρωσης που κατασχέθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά τα αρχεία έδειχναν ότι ο Σουτζ εντάχθηκε στα SS λίγο πριν κλείσει τα 21 και πως υπηρέτησε στο Ζάξενχαουζεν μεταξύ του 1942 και του 1945. Οι εισαγγελείς είπαν ότι έφτασε ακόμη και στο βαθμό του Rottenführer, του υψηλότερου στα SS.

Σύμφωνα με το CBS News, ο Σουτζ υποστήριξε ότι εργαζόταν σε ένα αγρόκτημα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ότι ποτέ δεν φόρεσε την στολή των SS.

Τα τελευταία χρόνια η γερμανική κυβέρνηση έχει εντείνει τις προσπάθειες να φέρει τους πρώην Ναζί ενώπιον της δικαιοσύνης πριν πεθάνουν όλοι, μετά από τη σημαντική απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου το 2016 που επικύρωσε την καταδίκη του Όσκαρ Γκρόνινγκ, του λεγόμενου «λογιστή του Άουσβιτς». Ο Γκρόνινγκ, ο οποίος είχε καθήκοντα λογιστή στο κολαστήριο του Άουσβιτς, καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, καθώς κρίθηκε ένοχος για συνέργεια στη δολοφονία 300.000 αιχμαλώτων.

Όσον αφορά τον Σουτζ, λόγω της ηλικίας και της κακής υγείας του, είναι απίθανο να εκτίσει ποινή φυλάκισης, αλλά θα πεθάνει μόνος, αφού και οι δύο κόρες του τον εγκατέλειψαν όταν έμαθαν τις κατηγορίες εναντίον του.

Διαβάστε επίσης: Δίκη του Άουσβιτς: Ένας από τους πιο αδίστακτους ανακριτές των Ναζί

The post Ο γηραιότερος άνθρωπος που δικάστηκε ποτέ για εγκλήματα πολέμου των Ναζί appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.