Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ας δούμε τις ταινίες που καθόρισαν την πορεία του και τον έκαναν θρύλο.

La Dolce Vita (1960)

Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Φελίνι. Μέσα από την ιστορία του Μαρτσέλο, ενός δημοσιογράφου που περιπλανιέται στον κόσμο της ιταλικής ελίτ, ο Φελίνι καταγράφει την παρακμή και την κενότητα της κοσμικής ζωής. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη θρυλική σκηνή με την Ανίτα Έκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι; Το “La Dolce Vita” είναι ταυτόχρονα ένα σχόλιο για την εποχή και μια βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση.

8½ (1963)

Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της αυτοαναφορικής τέχνης. Ο Φελίνι σκηνοθετεί την ιστορία ενός σκηνοθέτη (που υποδύεται ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) σε δημιουργικό και προσωπικό αδιέξοδο. Μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, το “8½” είναι ένα ονειρικό ταξίδι στην ψυχή του δημιουργού. Η ταινία απέσπασε δύο Όσκαρ (Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Κοστουμιών) και καθιερώθηκε ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

La Strada (1954)

Η πρώτη ταινία που χάρισε στον Φελίνι διεθνή αναγνώριση. Η ιστορία της αθώας Τζελσομίνα (Τζουλιέτα Μασίνα) και του σκληρού Ζαμπανό (Άντονι Κουίν) είναι γεμάτη συγκίνηση και τραγικότητα. Ο Φελίνι συνδυάζει την ποίηση με τον ρεαλισμό, δημιουργώντας μια αλληγορία για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την παγκόσμια αναγνώριση του Ιταλού δημιουργού.

Amarcord (1973)

Η πιο προσωπική ταινία του Φελίνι, ένα νοσταλγικό πορτρέτο της παιδικής του ηλικίας στη Ρίμινι. Ο τίτλος, που σημαίνει “Θυμάμαι” στη διάλεκτο της περιοχής, αντικατοπτρίζει τη διάθεση της ταινίας. Το “Amarcord” είναι γεμάτο από χιούμορ, μελαγχολία και μοναδικούς χαρακτήρες, σκιαγραφώντας την κοινωνία της φασιστικής Ιταλίας. Το έργο κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα του φιλμογραφία του.

Nights of Cabiria (1957)

Μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες του Φελίνι, με πρωταγωνίστρια την Τζουλιέτα Μασίνα σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της. Η Καμπίρια, μια πόρνη της Ρώμης, αναζητά την αγάπη και την ευτυχία, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, και ο χαρακτήρας της Καμπίρια έγινε σύμβολο ελπίδας και ανθεκτικότητας.

Satyricon (1969)

Βασισμένο στο αρχαίο έργο του Πετρώνιου, το “Satyricon” είναι μια εκκεντρική και τολμηρή ταινία που απεικονίζει την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Με έντονη αισθητική και πρωτόγνωρο ύφος, ο Φελίνι δημιουργεί ένα κινηματογραφικό όνειρο γεμάτο σουρεαλιστικά στοιχεία και συμβολισμούς. Μια ταινία που παραμένει αμφιλεγόμενη και αξιοθαύμαστη για την τόλμη της.

Roma (1972)

Ένα κινηματογραφικό γράμμα αγάπης στη Ρώμη, την πόλη που υπήρξε το κέντρο της ζωής και της έμπνευσης του Φελίνι. Η ταινία συνδυάζει αυτοβιογραφικά στοιχεία, αναμνήσεις και παρατηρήσεις για την κοινωνία, δημιουργώντας ένα μοναδικό μωσαϊκό εικόνων και συναισθημάτων.

Διαβάστε επίσης: 20 κινηματογραφικά διαμάντια που αντέχουν στον χρόνο

The post Φεντερίκο Φελίνι: Οι καλύτερες ταινίες του μάγου του ιταλικού σινεμά appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Έζησε μια καταστροφική απώλεια το 1993, καθώς έχασε τον αδερφό του Ρίβερ (επίσης ηθοποιό) από υπερβολική δόση ναρκωτικών, κάτι που τον στοίχειωσε για πάντα και τον έκανε να αφοσιωθεί στην ηθοποιία.

Με αφορμή τα γενέθλια του, συγκεντρώσαμε 11 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζατε για τον άνθρωπο πίσω από μερικούς από τους πιο αξέχαστους κινηματογραφικούς χαρακτήρες των τελευταίων δεκαετιών.

Δεν βγαίνει ποτέ selfie

Μην περιμένετε ποτέ να συναντήσετε τον Φίνιξ και να δεχτεί να βγει μια selfie μαζί σας, καθώς προτιμά να συνομιλήσει μαζί σας. Για παράδειγμα, κάποτε ευχαρίστησε μια φαν του για την γενναιότητα της να τον πλησιάσει σε ένα πολυκατάστημα, ενώ βρισκόταν με παρέα, και να του ζητήσει να βγουν μια φωτογραφία. Αφού της αρνήθηκε, κάθισε και συζήτησε μαζί της για λίγη ώρα και στην συνέχεια έκανε ο καθένας τα ψώνια του.

Αποτοξίνωση

Το 2005, ο Φίνιξ έκανε κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν: πήγε μόνος του σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης για τον εθισμό του στο αλκοόλ. “Νόμιζα ότι τα κέντρα αποτοξίνωσης ήταν ένα μέρος όπου έμπαινες σε ένα τζακούζι και έτρωγες φρουτοσαλάτα”, ανέφερε. “Αλλά όταν πήγα εκεί, άρχισαν να μιλάνε για τα 12 βήματα και τους είπα: ‘Περιμένετε ένα λεπτό, εξακολουθώ να καπνίζω μαριχουάνα.” Τελικά ο Φοίνιξ σταμάτησε να καπνίζει μαριχουάνα και πίνει περιστασιακά ένα ποτό όταν πετάει.

© Anthony Harvey / Getty Images / Ideal Image

Άγχος

Παρά το γεγονός ότι ο Φίνιξ βρίσκεται αρκετές δεκαετίες στον χώρο, εξακολουθεί να νιώθει αγχωμένος μέχρι το τέλος της ταινίας (και μερικές φορές και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων). Το 2012 παραδέχτηκε ότι έχει ιδιαίτερο άγχος αρκετές εβδομάδες πριν το ξεκίνημα των γυρισμάτων, ενώ νιώθει έντονη ναυτία την ημέρα πριν το πρώτο γύρισμα. Επίσης ιδρώνει πολύ.

Περίεργα ονόματα

Ο Χόακιν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1974 στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, ως Χόακιν Ράφαελ Μπότομ. Οι γονείς του ήταν μέλη της αιρετικής ομάδας «Τα Παιδιά του Θεού», με αποτέλεσμα η οικογένεια να μετακινείται συχνά σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αποφάσισε πως ήθελε να τον φωνάζουν Λιφ, δηλαδή φύλλο, επειδή ζήλευε τα ονόματα που είχαν τα αδέρφια του, όπως Ρίβερ (ποτάμι) και Ρέιν (βροχή).

Ποιος είναι ο J.R.

Πέντε χρόνια μετά την επιτυχία του “Μονομάχου”, πρωταγωνίστησε στην ταινία “Walk The Line”, ένα φιλμ βασισμένο στη ζωή του ταλαντούχου μουσικού Τζόνι Κας. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων επέμενε αρκετά να τον φωνάζουν J.R, καθώς το πραγματικό του όνομα, του ηχούσε περίεργο εκείνη την εποχή. Αυτό ήταν κάτι που μετάνιωσε και έχει δηλώσει ότι νιώθει αμηχανία όποτε το θυμάται.

Πυροσβέστης

Προκειμένου να μπει στο πετσί του ρόλου για την ταινία “Πυροσβεστικός Σταθμός 49” (2004), ο Φοίνιξ πήγε και γράφτηκε στην Ακαδημία Πυροσβεστικής της Βαλτιμόρης και μάλιστα αποφοίτησε! Για έναν ολόκληρο μήνα εκπαιδευόταν να γίνει πυροσβέστης και μάλιστα συμμετείχε σε πραγματικές πυρκαγιές.

Κόκκινο χαλί

Ο Χόακιν Φίνιξ μισεί τις τελετές βραβεύσεων. “Είναι τελείως υποκειμενικό. Το να βάζεις τους ανθρώπους αντιμέτωπους, είναι το πιο ηλίθιο πράγμα σε ολόκληρο τον κόσμο.”

Φοβία με τα αεροπλάνα

Ο Φίνιξ σιχαίνεται τις πτήσεις με αεροπλάνο. Σε μια ιδιαίτερα απαιτητική πτήση και ενώ το αεροπλάνο βρισκόταν περίπου στα μισά του ταξιδιού, ο Φοίνιξ έπαθε κρίση πανικού. Ήταν τόσο αναστατωμένος που το πλήρωμα του αεροσκάφους έκανε τα πάντα για να τον ηρεμήσει. Μάλιστα ο Φοίνιξ δήλωσε ότι ο πιλότος αναγκάστηκε να τον χτυπήσει.

© Dimitrios Kambouris / Getty Images / Ideal Image

Μην το δοκιμάσετε αυτό στο σπίτι

Όταν ο Φίνιξ ανέλαβε να παίξει τον Ιησού στην ταινία “Μαρία Μαγδαληνή”, ήταν κάτι που πήρε αρκετά σοβαρά. Αποφάσισε να ξεκινήσει μια δίαιτα, όπου κατανάλωνε μόνο 300 θερμίδες την ημέρα, προκειμένου να χάσει βάρος και να δείχνει όπως πρέπει για τον ρόλο. “Με τον Χόακιν είναι σαν να δουλεύεις με ένα όμορφο άγριο ζώο, όπου πρέπει να του δώσεις τον χώρο για να είναι ελεύθερο”, δήλωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Γκαρθ Ντέιβις. “Δεν υπήρχε άλλο πρόσωπο στο μυαλό μου που θα μπορούσε να παίξει τον Ιησού.”

Αγάπη για τα ζώα

Ο Χόακιν μεγάλωσε ως βίγκαν και είναι λογικό να δίνει αγώνες κατά της θανάτωσης των ζώων. Έχει αρνηθεί ακόμη και να φορέσει ένα ζευγάρι παπούτσια σε μια φωτογράφιση επειδή ήταν κατασκευασμένα από δέρμα, ενώ στις ταινίες του επιλέγει να φορά κοστούμια τα οποία είναι συνθετικά.

Η ιστορία πίσω από την διάσημη ουλή

Ένα από τα πιο διάσημα χαρακτηριστικά του Φοίνιξ είναι η ουλή στο πάνω χείλος του. Έχει αναφέρει ότι ενώ η μητέρα του ήταν έγκυος σε αυτόν, αισθάνθηκε κάποιου είδους αιχμηρό πόνο και στην συνέχεια βγήκε εκείνος με την ουλή. Δεν έχουμε ιδέα αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι, αλλά είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία.

Διαβάστε επίσης: “Ναπολέων”: Κυκλοφόρησε το επίσημο τρέιλερ της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ

The post Χοακίν Φίνιξ: 11 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον σπουδαίο ηθοποιό appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Με αφορμή το Halloween, ας δούμε τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες που βασίστηκαν στα έργα του Στίβεν Κινγκ, αποδεικνύοντας πως η δύναμη του τρόμου και της φαντασίας του ξεπερνά κάθε μέσο αφήγησης.

The Shining (1980)

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του 1977, το “The Shining” σκηνοθετήθηκε από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ και θεωρείται ένα από τα πιο επιδραστικά θρίλερ όλων των εποχών. Με την αξέχαστη ερμηνεία του Τζακ Νίκολσον ως Τζακ Τόρανς και τα ατμοσφαιρικά πλάνα του απομονωμένου ξενοδοχείου “Overlook”, η ταινία συνδυάζει ψυχολογικό τρόμο με μεταφυσικά στοιχεία. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις του ίδιου του Κινγκ, η ταινία παραμένει κλασική και αγαπημένη.

Carrie (1976)

Η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική μεταφορά έργου του Κινγκ είναι το “Carrie”, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του 1974. Σκηνοθετημένη από τον Μπράιαν Ντε Πάλμα, η ταινία αφηγείται την τραγική ιστορία της έφηβης Κάρι Γουάιτ, που ανακαλύπτει τις τηλεκινητικές της δυνάμεις. Το τέλος της ταινίας είναι από τα πιο σοκαριστικά στην ιστορία του κινηματογράφου και η ερμηνεία της Σίσι Σπέισεκ ως Κάρι απέσπασε παγκόσμια αναγνώριση.

Misery (1990)

Σε σκηνοθεσία του Ρομπ Ράινερ, το “Misery” είναι μια από τις πιο αγωνιώδεις μεταφορές του έργου του Κινγκ. Το μυθιστόρημα του 1987 μετατράπηκε σε μια καθηλωτική ταινία, με την Κάθι Μπέιτς να κερδίζει Όσκαρ για την απειλητική της ερμηνεία ως Άννι Γουίλκς, η οποία κρατάει αιχμάλωτο τον αγαπημένο της συγγραφέα, Πολ Σέλντον. Η ταινία εξερευνά την εμμονή και τον τρόμο της απομόνωσης με απίστευτη ένταση.

It (2017 & 2019)

Βασισμένο στο βιβλίο “It” του 1986, οι δύο κινηματογραφικές εκδοχές (Chapter One και Chapter Two) έδωσαν νέα ζωή στον τρομακτικό κλόουν Πένιγουαϊζ, τον οποίο ενσάρκωσε με ανατριχιαστική ακρίβεια ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ. Η ταινία είναι τόσο μια τρομακτική ιστορία όσο και μια νοσταλγική ματιά στην παιδική φιλία, ενώ έφερε τον τρόμο σε μια νέα γενιά θεατών.

The Shawshank Redemption (1994)

Αν και ο Κινγκ είναι γνωστός κυρίως για τα έργα του τρόμου, το “The Shawshank Redemption” αποδεικνύει ότι μπορεί να γράψει εξίσου καλά και δραματικές ιστορίες. Βασισμένη στη νουβέλα “Rita Hayworth and Shawshank Redemption” από τη συλλογή Different Seasons (1982), η ταινία σε σκηνοθεσία του Φρανκ Ντάραμποντ αφηγείται την ιστορία του Άντι Ντιφρέιν, ενός ανθρώπου που καταδικάστηκε άδικα σε ισόβια. Είναι πλέον μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών.

Stand by Me (1986)

Βασισμένη στη νουβέλα “The Body” (επίσης από τη συλλογή Different Seasons), η ταινία αυτή είναι ένα συγκινητικό δράμα για την ενηλικίωση, που σκηνοθέτησε ο Ρομπ Ράινερ. Τέσσερις νεαροί φίλοι ξεκινούν ένα ταξίδι για να βρουν το πτώμα ενός αγνοούμενου παιδιού, αλλά τελικά μαθαίνουν πολλά περισσότερα για τον εαυτό τους και τη ζωή. Είναι μια από τις πιο συναισθηματικές και ανθρώπινες ιστορίες του Κινγκ.

The Green Mile (1999)

Βασισμένη στο μυθιστόρημα “The Green Mile” (1996), η ταινία αφηγείται την ιστορία του Τζον Κόφι, ενός μελλοθάνατου με υπερφυσικές ικανότητες που αλλάζει τις ζωές των φυλάκων στη φυλακή. Η σκηνοθεσία του Φρανκ Ντάραμποντ και η συγκλονιστική ερμηνεία του Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν ως Κόφι καθιστούν αυτή την ταινία ένα από τα πιο αγαπημένα κινηματογραφικά έργα του Κινγκ.

Doctor Sleep (2019)

Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του “The Shining” βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Κινγκ του 2013 και σκηνοθετήθηκε από τον Μάικ Φλάναγκαν. Η ταινία ακολουθεί τον ενήλικο Ντάνι Τόρανς (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) καθώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει το τραυματικό παρελθόν του και τις δυνάμεις του “Shining”. Η ταινία τιμά το αρχικό έργο, ενώ ταυτόχρονα στέκεται δυναμικά ως μια σύγχρονη ιστορία τρόμου.

Pet Sematary (1989 & 2019)

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του 1983, το “Pet Sematary” είναι μια ιστορία για το πένθος, την απώλεια και τις φρικιαστικές συνέπειες του να παίζεις με το θάνατο. Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του 1989 έχει αποκτήσει καλλιτεχνική φήμη, ενώ η πιο πρόσφατη του 2019 προσέφερε μια σύγχρονη οπτική στις ίδιες σκοτεινές θεματικές.

1408 (2007)

Βασισμένο σε μια μικρή ιστορία του Κινγκ από τη συλλογή *Everything’s Eventual* (2002), το “1408” είναι μια από τις πιο ψυχολογικές μεταφορές του. Πρωταγωνιστής είναι ο Τζον Κιούζακ, ο οποίος ενσαρκώνει έναν συγγραφέα που ερευνά το παραφυσικό και έρχεται αντιμέτωπος με τη σκοτεινή αλήθεια ενός δωματίου ξενοδοχείου. Η ατμόσφαιρα της ταινίας και η αγωνιώδης αφήγηση την καθιστούν ένα κρυφό διαμάντι του είδους.

Διαβάστε επίσης: Οι 24 ταινίες που δεν θα ήθελε να δείτε ο Στίβεν Κινγκ

The post Στίβεν Κινγκ στο πανί: Το Halloween δεν χρειάζεται μάσκες appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αναδείχθηκε τη δεκαετία του ’60 με τον Ζακ Ντεμί (Les Parapluies de Cherbourg, Les Demoiselles de Rochefort), αλλά ο ρόλος της που την καθιέρωσε ήταν στο Belle de Jour (1967) του Λουί Μαλ – μια ταινία που αποδόμησε τις φαντασιώσεις και τις κοινωνικές συμβάσεις γύρω από τη γυναικεία επιθυμία. Από τότε, η Ντενέβ έγινε κάτι περισσότερο από σταρ: έγινε σύμβολο του “άλλου βλέμματος” πάνω στη γυναίκα, μια παρουσία που συνδύαζε τον ρομαντισμό και την ψυχρή απόσταση.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν συνεργάστηκε με πιο διαφορετικούς δημιουργούς, όπως τον Τριφό (Le Dernier Métro), τον Μπουνιουέλ, τον Ρεγκίς Βαρνιέ (Indochine), μέχρι τον Αρνό Ντεπλεσέν και τον Λαρς φον Τρίερ. Στις ερμηνείες της υπάρχει πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στην πειθαρχία και στην ένταση – ένα βλέμμα που κρύβει όσα δεν λέγονται.

Πέρα από την οθόνη, η Ντενέβ υπήρξε και πολιτισμικό σημείο αναφοράς: το πρόσωπο της Marianne, του εθνικού συμβόλου της Γαλλίας, αλλά και φωνή μιας γενιάς που προσπάθησε να συμφιλιώσει την ελευθερία με την παράδοση. Ποτέ δεν υπήρξε “απλώς” σταρ – υπήρξε ιδέα.

Στα 82 της, παραμένει ενεργή και ακούραστη, με πρόσφατες εμφανίσεις στο Bernadette (2023) και νέες ταινίες υπό ανάπτυξη. Αν η Γαλλία είναι η χώρα που ανύψωσε τη γυναίκα σε τέχνη, τότε η Κατρίν Ντενέβ είναι η μορφή που το απέδειξε – σιωπηρά, αμετάκλητα, αληθινά.

Διαβάστε επίσης: Μελίνα Μερκούρη: Η λάμψη που δεν έσβησε ποτέ

The post Κατρίν Ντενέβ: Η τελευταία μεγάλη ντίβα του ευρωπαϊκού σινεμά appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Σήμερα, με αφορμή τη γέννηση της, θυμόμαστε όχι μόνο το πρόσωπο που λάτρευε ο φακός, αλλά και τη φωνή που υπερασπίστηκε τον πολιτισμό ως δικαίωμα, όχι ως προνόμιο.

© Getty Images / Ideal Image

Κάθε εποχή χρειάζεται μια Μελίνα: κάποιον που να μπορεί να σταθεί στο φως χωρίς να φοβάται τη σκιά. Εκείνη μιλούσε για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα με τη φλόγα μιας γυναίκας που δεν έβλεπε απλώς μάρμαρο, αλλά ψυχή. Όταν τραγουδούσε “Τα παιδιά του Πειραιά”, δεν ήταν ένας ρόλος· ήταν η ίδια η Ελλάδα που χαμογελούσε με δάκρυα στο μάτια.

Η ζωή της δεν ήταν ποτέ ήσυχη και ίσως γι’ αυτό παραμένει τόσο ζωντανή. Έπαιξε με τη μοίρα, αντιστάθηκε στη δικτατορία, έκανε τη φωνή της όπλο και το χαμόγελο της σύμβολο. Ακόμη κι όταν βρέθηκε μακριά από την πατρίδα, η Ελλάδα την ακολουθούσε σαν σκηνικό που δεν έσβηνε ποτέ.

Η Μελίνα δεν ήταν μόνο ένα πρόσωπο της Ιστορίας,άλλα μια αίσθηση. Η αίσθηση πως ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά τρόπος να ζεις και να αντιστέκεσαι. Αν γεννιόταν σήμερα, θα είχε πάλι τη δυνατή φωνή, τη μεγάλη χειρονομία, τη λάμψη που δεν σβήνει με τα χρόνια. Γιατί ορισμένοι άνθρωποι δεν ανήκουν στο παρελθόν.

Διαβάστε επίσης: Νταϊάν Κίτον: Μια ξεχωριστή φωνή της τέχνης αποχαιρετά

The post Μελίνα Μερκούρη: Η λάμψη που δεν έσβησε ποτέ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννημένος στη Βιέννη, ο Βαλτς ξεκίνησε την καριέρα του στη θεατρική σκηνή και σε ευρωπαϊκές τηλεοπτικές παραγωγές. Για χρόνια ήταν ένας αξιόπιστος, αλλά σχετικά άγνωστος ηθοποιός, μέχρι που μια συνεργασία άλλαξε τη μοίρα του: ο Κουέντιν Ταραντίνο τον επέλεξε για τον ρόλο του συνταγματάρχη Χανς Λάντα στο “Inglourious Basterds” (2009). Η ερμηνεία του αυτή τον έκανε παγκόσμια γνωστό και του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Οι κορυφαίες ερμηνείες του

Hans Landa – Inglourious Basterds (2009)

Ο “ντετέκτιβ” των Ναζί, γοητευτικός αλλά τρομακτικός, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο χαρισματικούς κακούς του κινηματογράφου.

Dr. King Schultz – Django Unchained (2012)

Ο κυνηγός επικηρυγμένων με την ευγένεια και το χιούμορ του χάρισε στον Βαλτς το δεύτερο Όσκαρ του. Ένας ρόλος γεμάτος ανθρωπιά, σε πλήρη αντίθεση με τον Χανς Λάντα.

Walter Keane – Big Eyes (2014)

Στο δράμα του Τιμ Μπάρτον, ο Βαλτς ενσάρκωσε με πειστικότητα τον αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη που σφετερίστηκε τη δουλειά της συζύγου του.

Blofeld – Spectre (2015) & No Time to Die (2021)

Ως ένας από τους πιο εμβληματικούς κακούς της σειράς του James Bond, ο Βαλτς έδωσε στον Blofeld μια σύγχρονη, πιο ψυχολογική διάσταση.

Αυτό που καθιστά τον Βαλτς ξεχωριστό είναι η ικανότητά του να παίζει με τη γλώσσα και τον τόνο. Πολύγλωσσος, με ιδιαίτερη αίσθηση ρυθμού, μπορεί να κάνει ακόμα και μια απλή ατάκα να μοιάζει με θεατρική παράσταση. Οι ρόλοι του συχνά κινούνται στο όριο μεταξύ γοητείας και απειλής, δημιουργώντας μια μοναδική ένταση στην οθόνη.

Σήμερα, ο Κρίστοφ Βαλτς εξακολουθεί να εναλλάσσεται ανάμεσα σε μεγάλα χολιγουντιανά blockbusters και πιο “ήσυχες” ανεξάρτητες παραγωγές. Το σίγουρο είναι πως, είτε τον δούμε να παίζει έναν αδίστακτο κακό είτε έναν τρυφερό μέντορα, θα μας χαρίσει μια ερμηνεία γεμάτη βάθος και αλήθεια.

Διαβάστε επίσης: Τζάνις Τζόπλιν: Η ψυχή των μπλουζ που δεν πρόλαβε να γεράσει

The post Κρίστοφ Βαλτς: Ο χαμαιλέοντας της οθόνης appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η καριέρα του είναι γεμάτη από ρόλους που φέρνουν τον κινηματογράφο και την τηλεόραση σε νέα επίπεδα, ενώ η προσωπική του ζωή αποκαλύπτει έναν άνθρωπο βαθιά προσγειωμένο, με ισχυρή θέληση να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής.

© Clemens Bilan / Getty Images / Ideal Image

Ένας μάγος της υποκριτικής

Ο Τομ Χάρντι δεν είναι απλώς ένας καλός ηθοποιός – είναι ένας αληθινός χαμαιλέων. Η ικανότητά του να βυθίζεται στους χαρακτήρες που υποδύεται και να τους δίνει μια μοναδική πνοή είναι απαράμιλλη. Από τον ατρόμητο και μυστηριώδη Μπέιν στο “The Dark Knight Rises”, μέχρι τον βασανισμένο και μανιώδη Τζον Φίτζεραλντ στο “The Revenant”, ο Χάρντι φέρνει στο προσκήνιο χαρακτήρες με βάθος, πάθος και ανθρώπινες αδυναμίες.

Σπουδαίοι ρόλοι

Ο Χάρντι έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στη μεγάλη οθόνη μέσα από εμβληματικούς ρόλους. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς περιλαμβάνουν:

– Μπέιν στο “The Dark Knight Rises” (2012): Ο τρομακτικός, μυστηριώδης αντίπαλος του Batman που μετατρέπει την ταινία σε ένα πραγματικό επικό θέαμα.

– Μαξ Ροκατάνσκι στο “Mad Max: Fury Road” (2015): Στην αναβίωση του θρυλικού ήρωα, ο Χάρντι δίνει μια σιωπηλή, αλλά εκρηκτική ερμηνεία.
– Τζον Φίτζεραλντ στο,”The Revenant” (2015): Μια ανεπανάληπτη ερμηνεία σε έναν ρόλο βασανισμένο και γεμάτο ένταση, που του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.

– Έντι Μπροκ / Βένομ στο “Venom” (2018): Ο Χάρντι ανέλαβε με επιτυχία τον αντι-ήρωα της Marvel, φέρνοντας στην ταινία τη μοναδική του ενέργεια και εκκεντρικότητα.

Καταξίωση στην τηλεόραση

Η καριέρα του Χάρντι δεν περιορίζεται μόνο στον κινηματογράφο. Στην τηλεόραση, οι ερμηνείες του είναι εξίσου εντυπωσιακές, με τον ρόλο του στο ιστορικό δράμα “Taboo” (2017) να ξεχωρίζει. Υποδύθηκε τον Τζέιμς Ντελάινι, έναν μυστηριώδη άντρα που επιστρέφει στο Λονδίνο για να διεκδικήσει την κληρονομιά του, δίνοντας μια ερμηνεία σκοτεινή και καθηλωτική. Η σειρά αυτή, την οποία βοήθησε και να δημιουργήσει, απέδειξε ότι ο Χάρντι είναι ένας καλλιτέχνης με όραμα, όχι μόνο στην υποκριτική, αλλά και στη δημιουργία περιεχομένου.

Προσωπική ζωή: Μάχη και θρίαμβος

Παρά την επιτυχία του στη μεγάλη και μικρή οθόνη, η προσωπική ζωή του Τομ Χάρντι δεν ήταν πάντα εύκολη. Γεννημένος στο Λονδίνο στις 15 Σεπτεμβρίου 1977, ο Χάρντι πέρασε δύσκολα στα νεανικά του χρόνια, καθώς πάλεψε με τον εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Παρά τις προκλήσεις αυτές, κατάφερε να βρει τον δρόμο του προς τη νηφαλιότητα και να ξεκινήσει μια εντυπωσιακή καριέρα που τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς της εποχής μας.

Ο Χάρντι είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Σάρλοτ Ράιλι από το 2014. Παρά την παγκόσμια φήμη του, προτιμά να κρατά την προσωπική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, προτιμώντας να εστιάζει στην οικογένειά του και το έργο του.

 Ένα ταξίδι διαρκούς αναζήτησης

Ο Τομ Χάρντι δεν σταματά ποτέ να εξελίσσεται. Κάθε του ρόλος είναι μια νέα πρόκληση, και κάθε του ερμηνεία αφήνει το στίγμα της. Με τον συνδυασμό της αστείρευτης ενέργειας, της αφοσίωσης στην τέχνη του και της ικανότητας να προκαλεί συγκίνηση και δέος, ο Χάρντι έχει κατακτήσει μια μοναδική θέση στον χώρο του θεάματος.

Διαβάστε επίσης: Ο Πάτρικ Στιούαρτ είχε για “τελειωμένο” τον Τομ Χάρντι

The post Τομ Χάρντι: Γενέθλια για τον άντρα που δεν μπαίνει σε καλούπια appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Μια αξεπέραστη φωνή

Η Έιμι Γουάινχαουζ, με την χαρακτηριστική της βραχνάδα και τις μοναδικές μελωδίες της, έφερε στον κόσμο της μουσικής έναν τόνο βαθιάς ψυχής, που παρέπεμπε στους ήχους του παρελθόντος, αλλά ταυτόχρονα προετοίμαζε το έδαφος για μια νέα εποχή. Με επιτυχίες όπως το “Back to Black” και το “Rehab”, κατέκτησε τις καρδιές εκατομμυρίων, αφήνοντας μια βαθιά σφραγίδα που ακόμα και σήμερα παραμένει ανεξίτηλη. Κάθε νότα της μεταφέρει συναισθήματα που αγγίζουν την ψυχή, δημιουργώντας ένα διαρκές δέος σε όσους είχαν την τύχη να την ακούσουν.

Το στυλ ως επανάσταση

Πέρα από τη μουσική, η Γουάινχαουζ καθιερώθηκε ως ένα σύμβολο στυλ και αυθεντικότητας. Τα μαλλιά της, τα μαύρα μάτια, το ανατρεπτικό ντύσιμό της και ο τρόπος που εκφραζόταν καθρέφτιζαν την αμφισβήτηση των κατεστημένων κανόνων. Με απόλυτη ειλικρίνεια, η Έιμι έδωσε φωνή σε θέματα που οι άλλοι απέφευγαν, όπως η αγάπη, ο πόνος και η αυτοκαταστροφή. Με κάθε της εμφάνιση έστελνε το μήνυμα πως η αληθινή δύναμη βρίσκεται στο να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα και όταν ο κόσμος γύρω σου σε αμφισβητεί.

Η πολύπλοκη προσωπικότητα της

© Getty Images / Ideal Image

Η ζωή της Έιμι δεν ήταν ποτέ απλή. Πάλευε με τους δαίμονες της προσωπικής της ζωής, αλλά και της φήμης. Η δημοσιότητα συχνά την έβαζε σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά μέσα από τις προκλήσεις αυτές γεννιόταν μια δύναμη που αποτυπωνόταν στη μουσική της. Κατάφερε να μετατρέψει τις δυσκολίες της σε έμπνευση, και αυτός είναι ίσως ο λόγος που το έργο της αγγίζει τόσο βαθειά τους ακροατές της.

Η κληρονομιά της αθανασίας

Παρά τον πρόωρο θάνατό της, η Έιμι Γουάινχαουζ παραμένει ζωντανή στις καρδιές των θαυμαστών της. Η μουσική της, η ιδιότυπη παρουσία της και το αθάνατο στυλ της συνεχίζουν να επηρεάζουν καλλιτέχνες και κοινό, ενώ τα τραγούδια της εξακολουθούν να ακούγονται και να συγκινούν. Η κληρονομιά της είναι βαθιά και αλησμόνητη, κάνοντας την μια φιγούρα που πάντα θα ζει μέσα από τις μελωδίες και τα συναισθήματά της.

Η αέναη έμπνευση

Στα γενέθλια της, δεν τιμούμε μόνο τη μουσικό ή την καλλιτέχνη. Τιμούμε την ψυχή που είχε το θάρρος να φανερώσει όλες τις πλευρές της, την ευάλωτη και την ισχυρή, μέσα από τη μουσική της. Η Έιμι Γουάινχαουζ είναι και θα είναι για πάντα σύμβολο αυθεντικότητας, και το παράδειγμά της μάς υπενθυμίζει πως η πραγματική τέχνη γεννιέται όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να είναι ελεύθερος.

Διαβάστε επίσης: Οι “καταραμένοι” καλλιτέχνες που έφυγαν από την ζωή στα 27

The post Έιμι Γουάινχαουζ: Ένα φως που θα λάμπει πάντα στον καλλιτεχνικό ουρανό appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο Ρίτσι μπήκε δυνατά στη βιομηχανία με το “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” (1998), μια γκανγκστερική κωμωδία χαμηλού μπάτζετ που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς τη δεκαετία του ’90. Μετά ήρθε το “Snatch” (2000), το οποίο τον καθιέρωσε διεθνώς. Πολυπρόσωπες ιστορίες, τρελοί διάλογοι και ο Μπραντ Πιτ σε έναν αξέχαστο ρόλο Ιρλανδού πυγμάχου.

Η μετάβαση στο Χόλιγουντ ήταν αναπόφευκτη. Με τα “Sherlock Holmes” (2009, 2011) παρουσίασε μια εντελώς διαφορετική ματιά στον θρυλικό ντετέκτιβ, αναμειγνύοντας μυστήριο με θεαματική δράση. Παράλληλα, πειραματίστηκε με πιο στυλάτες δουλειές, όπως το “The Man from U.N.C.L.E.” (2015), μια κατασκοπική περιπέτεια που απέκτησε cult κοινό με τον καιρό.

Οι ταινίες που αξίζει να ξαναδούμε

Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998)

Η ταινία-σταθμός που τον έβαλε δυναμικά στο χάρτη. Τέσσερις φίλοι μπλέκουν με έναν αδίστακτο τοκογλύφο και σύντομα βρίσκονται μπλεγμένοι σε έναν φαύλο κύκλο από μπραβιλίκια, όπλα και ξεκαρδιστικά λάθη. Ένα φιλμ που αποτυπώνει τον σφυγμό του Λονδίνου της εποχής, με ωμότητα αλλά και αστείρευτο χιούμορ.

Snatch (2000)

Το απόλυτο δείγμα γραφής του Γκάι Ρίτσι. Πολύπλοκες ιστορίες που μπλέκονται αριστοτεχνικά, ένας ανεκτίμητος κλεμμένος διαμάντι, μαφιόζοι που δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον και φυσικά ο Μπραντ Πιτ στον πιο αλλόκοτο και απολαυστικό ρόλο της καριέρας του. Ένα καλειδοσκόπιο από γκάφες, ανατροπές και ατάκες που έγραψαν ιστορία.

RocknRolla (2008)

Μετά από μερικά χρόνια σιωπής, ο Ρίτσι επιστρέφει στο γνώριμο του έδαφος: τους λονδρέζικους δρόμους. Το RocknRolla είναι μια ιστορία για την άνοδο και την πτώση στον υπόκοσμο, γεμάτη ροκ ενέργεια, διεφθαρμένους εργολάβους, Ρώσους μαφιόζους και μικροαπατεώνες που ονειρεύονται το μεγάλο κόλπο. Εδώ, ο Ρίτσι δείχνει την πιο ώριμη εκδοχή του γκανγκστερικού του στυλ, με χαρακτήρες όπως ο “One Two” (Τζέραρντ Μπάτλερ) και τον σαγηνευτικό Τομ Χάρντι σε έναν από τους πρώτους σημαντικούς του ρόλους. Είναι ίσως η πιο «χαοτική» αλλά και πιο ελκυστική επιστροφή του στις ρίζες.

Sherlock Holmes (2009) & A Game of Shadows (2011)

Ο Ρίτσι παίρνει τον πιο διάσημο ντετέκτιβ του κόσμου και τον μεταμορφώνει σε action hero. Με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και τον Τζουντ Λο να δίνουν χημεία και σπιρτάδα, οι ταινίες αυτές συνδυάζουν το μυστήριο με θεαματικές σεκάνς μάχης και κινηματογραφική φινέτσα. Ένα mainstream στοίχημα που πέτυχε απόλυτα.

The Man from U.N.C.L.E. (2015)

Ένα κατασκοπικό φιλμ εποχής που θυμίζει τις κλασικές ταινίες του Ψυχρού Πολέμου, αλλά με την παιχνιδιάρικη ματιά του Ρίτσι. Η χημεία ανάμεσα στους Χένρι Κάβιλ, Άρμι Χάμερ και Άλις Βικάντερ δίνει ζωντάνια σε μια κομψή, στyλάτη περιπέτεια που δεν φοβάται να φλερτάρει με την ειρωνεία.

The Gentlemen (2020)

Επιστροφή στις ρίζες, αλλά με περισσότερη ωριμότητα και πονηρό χιούμορ. Ο Μάθιου Μακόναχι υποδύεται έναν αμερικανό μεγιστάνα της μαριχουάνας που θέλει να αποσυρθεί, όμως τα σχέδιά του μπλέκουν μια σειρά από σκανδαλιάρηδες και επίδοξους διαδόχους. Ένα φιλμ που αποδεικνύει ότι ο Ρίτσι ξέρει ακόμα να γράφει το πιο καλογυαλισμένο γκανγκστερικό “χαμόγελο”.

Wrath of Man (2021)

Η πιο σκοτεινή ίσως ταινία του. Ο Τζέισον Στέιθαμ πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία εκδίκησης, γεμάτη βία, σκληρότητα και αγωνία. Εδώ, ο Ρίτσι αφήνει στην άκρη το χιούμορ και ποντάρει σε μια πιο ατμοσφαιρική, “καταπιεστική” αφήγηση. Το αποτέλεσμα είναι μια διαφορετική, αλλά άκρως δυνατή πλευρά του.

Operation Fortune: Ruse de Guerre (2023)

Ο Ρίτσι ξαναπιάνει το spy-action, αυτή τη φορά με ελαφρότητα και κωμικότητα. Ο Στέιθαμ, η Όμπρεϊ Πλάζα και ο Χιου Γκραντ δίνουν ένα απολαυστικό τρίο που μετατρέπει την ταινία σε μια περιπέτεια γεμάτη έξυπνα γκαγκ και καλοστημένες σκηνές δράσης.

Διαβάστε επίσης: Χρόνια πολλά στον Χιου Γκραντ, τον αιώνιο τζέντλεμαν του κινηματογράφου!

The post Ο Γκάι Ρίτσι και το “τρελό” κινηματογραφικό του σύμπαν appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Με τη χαρακτηριστική βρετανική του φινέτσα, το χιούμορ και την αδιαμφισβήτητη γοητεία του, ο Γκράντ έχει κατακτήσει τις καρδιές των θεατών εδώ και δεκαετίες. Από τις ρομαντικές κομεντί που τον ανέδειξαν, μέχρι τις πιο ώριμες και σκοτεινές ερμηνείες του, ο 64χρονος ηθοποιός έχει αποδείξει ότι είναι πολύ περισσότερο από ένας απλός ρομαντικός ήρωας.

© Getty Images / Ideal Image

Ο Χιου Τζον Μάνγκερ Γκραντ γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1960 στο Λονδίνο. Αν και έγινε γνωστός για τους ρόλους του ως “καλός τύπος” στις ταινίες, η προσωπική του ζωή είχε αρκετές διακυμάνσεις και συχνά βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής των media. Ο Γκραντ διατηρούσε μια μακροχρόνια σχέση με την ηθοποιό και μοντέλο Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ, που όμως τερματίστηκε το 2000. Παρά τον χωρισμό τους, οι δυο τους παραμένουν καλοί φίλοι.

Ο ηθοποιός έχει πέντε παιδιά, τα οποία απέκτησε με δύο διαφορετικές γυναίκες. Η τωρινή του σύζυγος είναι η Άννα Έμπερσταϊν, με την οποία παντρεύτηκε το 2018, ενώ το ζευγάρι έχει μαζί τρία παιδιά. Παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην προσωπική του ζωή, ο Γκραντ έχει διατηρήσει τη διακριτικότητά του και έχει αποφύγει τα περισσότερα σκάνδαλα που συχνά περιτριγυρίζουν τους διάσημους.

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Ο Χιου Γκραντ έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο τη δεκαετία του 1980, αλλά η μεγάλη αναγνώριση ήρθε το 1994 με τον ρόλο του στην ταινία “Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία”. Το ταλέντο του στην κωμωδία και ο αφοπλιστικός του χαρακτήρας τον έκαναν αμέσως αγαπητό στο κοινό και τον κατέστησαν αστέρι πρώτου μεγέθους. Ακολούθησαν ρόλοι σε ταινίες όπως τα “Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ” και “Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς”, που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στις ρομαντικές κομεντί.

Ωστόσο, ο Γκραντ δεν παρέμεινε μόνο στους ρομαντικούς ρόλους. Με το πέρασμα του χρόνου, έκανε στροφή σε πιο ώριμους και πολυδιάστατους χαρακτήρες. Η ερμηνεία του στο “Florence: Φάλτσο Σοπράνο” το 2016 δίπλα στη Μέριλ Στριπ του χάρισε νέους επαίνους, ενώ η εμφάνισή του στη μίνι σειρά “The Undoing” το 2020 απέδειξε ότι μπορεί να υποδυθεί με επιτυχία και δραματικούς ρόλους.

Με αφορμή τα γενέθλια του σα παραθέτουμε τις καλύτερες ταινίες του.

Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία (1994)

Αυτή η ταινία ήταν το ορόσημο στην καριέρα του Χιου Γκραντ, όπου υποδύεται έναν γοητευτικό αλλά αναποφάσιστο εργένη. Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία και κατέστησε τον Γκραντ διεθνή σταρ.

Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ (1999)

Ο Χιου Γκραντ συνεργάστηκε ξανά με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Κέρτις για να υποδυθεί έναν βιβλιοπώλη που ερωτεύεται μια διάσημη ηθοποιό (Τζούλια Ρόμπερτς). Η ρομαντική κομεντί αγαπήθηκε από το κοινό και έγινε μια από τις πιο κλασικές ταινίες του είδους.

Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς (2001)

Στον ρόλο του δαιμόνιου και λίγο αλαζόνα Ντάνιελ Κλίβερ, ο Χιου Γκραντ προσέφερε μια από τις πιο διασκεδαστικές ερμηνείες του, σε μια ταινία που έγινε κλασική στις καρδιές πολλών θεατών.

Love Actually (2003)

Η ταινία-σταθμός των Χριστουγέννων, όπου ο Γκραντ υποδύεται τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου. Η σκηνή όπου χορεύει μέσα στην Downing Street έγινε αμέσως θρυλική.

Florence: Φάλτσο Σοπράνο (2016)

Σε μια δραματική στροφή, ο Χιου Γκραντ υποδύεται τον σύζυγο της Florence Foster Jenkins, της χειρότερης σοπράνο στην ιστορία. Η ταινία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, και ο Γκραντ έδειξε πως είναι ικανός να ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος.

The Gentlemen (2019)

Σε αυτή την πιο μοντέρνα ταινία δράσης του Γκάι Ρίτσι, ο Γκραντ υποδύεται έναν πονηρό δημοσιογράφο, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να χειρίζεται και πιο σκοτεινούς και ανατρεπτικούς χαρακτήρες.

Διαβάστε επίσης: 10 ρομαντικές κομεντί που δεν πρέπει να χάσετε

The post Χρόνια πολλά στον Χιου Γκραντ, τον αιώνιο τζέντλεμαν του κινηματογράφου! appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.